Reaching the Sky | ✓

34

Tulad nang sinabi niya, nandito kami ngayon sa bahay na binili nila. Nakasabit sa sala ang picture frame namin noong highschool at mayroon ding iilan noong college. Wala ako roon dahil hindi naman ako umuwi buong panahong iyon. Nakangiti kong pinagmasdan ang lugar. Hindi ito sobrang laki pero sapat na para sa lahat.

“Nasa second floor ang room mo, iyong pangalawa sa kanan.” Tumango ako kay Wes pero sumunod ako sa kaniya sa kusina.

Gusto kong makita ang lahat ng sulok ng bahay pero ayaw ko rin siyang mawala sa paningin ko. For some reason, imbes na mahiya sa inakto kagabi, pakiramdam ko may puwang pa rin ako sa puso niya.

Dahil kung wala na, hindi niya ako hahayang halikan siya. Nakangiti ako nang makapasok ako sa kusina. Nakaupo siya sa highchair at nagbabasa ng isang makapal na cooking magazine.

“What do you want for dinner?” Tanong niya sa akin. Lumapit ako sa kaniya at sumilip mula sa kaniyang likod. Naramdaman ko ang bahagya niyang pagka-estatwa kaya lihim akong napangiti.

“I want this.” Itinuro ko ang enchiladas habang may malawak na ngiti sa aking labi.

Sandaling kumunot ang noo ko nang maramdaman ko ang pagtitig niya sa akin. Ilang sandali pa ay inangat ko ang aking mukha para makita siya.

Para siyang nahihiwagaang nakatitig sa akin, may multo ng ngiti sa labi pero hindi pinakakawalan ang kulay berde niyang mga mata ay puno ng pangungulila at pag-asa.

“What else?” Tila nahihirapan niyang saad. Nahuli ko rin ang paglunok niya. Ang paggalaw ng buto sa kaniyang leeg ay hindi nakaligtas sa aking mga mata.

“Pasta.” Maikling saad ko, hindi rin bumibitaw sa pagtitig sa kaniya.

“Alright, enchiladas and pasta then. What kind of pasta anyway?” I formed my lips into thin line and knitted my forehead to act like I am thinking.

“Ah, penne.” I smiled, I could hear the loud beating of his heart—wait, I think it's mine.

“O-kay,” marahang aniya bago binaba ang hawak at bumitaw ng tingin sa akin. Bumaba siya sa highchair at nagsimula nang magkalkal sa pantry nila.

Ako naman ang naupo sa highchair at pinanood siya. Tulad noon, sanay na sanay pa rin siya sa gawaing kusina. Kung hindi ko nga alam na engineer siya ay iisipin kong isa siyang chef.

Binusog ko ang aking mga mata sa magandang tanawin. Hindi rin naman nagtagal ay nailagay na niya sa harap ko ang niluto niya pero hindi iyon ang pinagkaabalahan ko.

I shamelessly stared at him before pulling him closer to me. He was shocked with my agressiveness but he didn't move away, though. He raised an eyebrow waiting for me to do something.

I smiled before I slowly crouch my head to meet his lips. He was unresponsive, just like last night. I swallowed after I let go of his lips.

“You know I still love you, right?” I asked. He smiled at me nodding.

“You said. But did you ask me if I am still. . . ?” He purposely didn't finish his question. I felt a pang in my chest, as if an invisible arrow darted in my heart.

I bowed my head, “So—”

“Of course I am.” He cut me off before raising my head by putting two fingers below my chin.

“You didn't gave me a chance to move on. . . You didn't even gave me a chance to give someone a chance.” He added making me sniff.

Hindi ko alam ang isasagot sa tanong niyang iyon. Kung kanina masakit at may kirot sa puso ko dahil akala ko wala na akong pag-asa sa kaniya, ngayon masakit ito dahil sa sobrang saya. I didn't know it will hurt like this when you're too happy.