Reaching the Sky | ✓

21

The next day like what we have planned, we practiced at Kira's house. They have a music room but something inside their household is off.

Malamang, it's her bitchy mom, again.

We settled on performing an English song and a medley of songs from a famous P-Pop group. We didn't spent much time practicing because we call it a day after two hours.

"Kira, dito lang ako." Ngiti ko sa kaniya pero tulad ng dati ay ngumiti lang siya sa akin at tumango.

Kinagat ko ang labi ko nang makalabas kami ng malaking gate ng pamilya ni Kira.

"Nai-release na ang subpoena laban sa mga taong pumatay sa pamilya ni Ma'am Vernice." Napatingin ako kay Kuya Markus na abala sa manibela.

My heart pounded heavily, kumikirot ito dahil sa bilis. Masaya ako dahil makalipas ang ilang taon ay makukuha na namin ang hustisya para kila tita pero hindi ko kayang maging masaya nang buo dahil alam ko, manganganib ang lisensiyang ilang taong pinaghirapan ng aking ama.

Huminga ako ng malalim bago muling tumingin sa kalsada.

"Mabibigyan na rin ng hustisya ang nangyari." Nakangiting aniya. Ngumiti na lang din ako at palihim na pinunasan ang aking luha.

True enough when the following day came, all the biggest news station in the country covered the story. Even international news are making a chaos, ngayon lang kasi nagbukas sa media ang tunay na nangyari sa pagkawala ng susunod na tagapagmana ng Ferrero Enterprise.

Which was Tita Vernice, no one knows what happened and our family decided to keep it a secret until this day came. Until we can secure Vaughn's and my safety. Until they are given justice.

The next day I went to school like normal, sinubukan ko ring mag-ispiya sa taong nakita kong nakamasid sa amin noong isang linggo pero normal na normal ang kilos niya.

Itinago ko ang pagngisi ko dahil mukha talaga siyang maamong tupa. . . But I know better.

I felt Wesley's presence beside me. Nandito kami sa laboratory dahil Chemistry class namin ngayon. Alam ko may gusto siyang sabihin pero hindi niya masabi.

Hindi ko na lang siya pinansin at pinagpatuloy ang laboratory activity na pinapagawa sa amin ni Lecturer Kennedy.

Nakangiti akong tumingala sa orasang nakabitin sa dingding. What a buzzer beater, Maurice.

Sumalubong sa akin ang isang pamilyar na cup na naglalaman ng strawberry fruit tea. Nakangiti kong tinanggap iyon.

"Thank you, Wewe." It wasn't his nickname. I just want to call him that way. He smiled at me too before nodding not giving attention to the way I called him.

"Are you okay, love?" He asked, I looked back at him when he stopped.

"I mean, how do you feel now? After the culprit was arrested. Medyo nabawasan na ba iyong bigat?" Napakurap ako bago kinapa ang puso ko.

Alam na niya ang buong istorya ng gabing iyon kaya naman hindi na ako nabigla sa tanong niya.

"Masaya na malungkot. Hindi ko alam, mix kasi." Mahinang saad ko habang matamang nakatingin sa kaniyang nakakabighaning kulay berdeng mga mata.

Isang beses siyang tumango bago hinawakan ang kamay ko dahil dumating na ang sundo niya. Marahan niya akong hinila papasok sa BMW niyang sundo.

"Saan mo ako dadalahin?" Mahinang sambit ko. Tumigil siya sa paglakad bago tumingin sa akin at marahang ngumiti.

Biglang huminto ang pintig ng puso ko ng ilang sandali bago ito nagsunod sunod. Parang mayroong karera. Napakurap ako bago napaiwas ng tingin. Hindi pa rin sanay ang puso ko sa presensiya niya.