AHVES

6.BÖLÜM: "GEÇMİŞE KARIŞMAK"

Yeni bölümden kocaman merhabalaaaar çiçeklerim.🌼 Öncelikle geride bıraktığımız koca bir seneye hoşçakal yeni yıla çokça hoşgeldin demek istiyorum. Umarım bu yıl geçen yıllardan daha iyi geçer ve umarım hepimizin mutlu, huzurlu, sağlığı, acısız, yaşam dolu, hayallerimizi bir bir gerçekleştireceğimiz bir yıl olur. Yeni yıldan bir beklentim yok zira hayallerimi gerçekleştirmek ve hedeflerime ulaşmak için çok çalışacağıma ve çabalayacağımı biliyorum.🤍

Hadi bu kısma yeni yıldan beklentilerimizi ve gerçekleşmesini istediğimiz hayallerimizi yazalım ve biraz sohbet edelim. 💫

Umarım yeni bölümü seversiniz, oy ve yorum sınırı koymak ve sizleri sıkmak istemiyorum arkadaşlar ama görüyorum ki değil yorum yapmak oy veren dahi yok, boşuna yazıyormuşum gibi hissediyorum. Finallerim yaklaştı, gün içinde hem ders çalışıp, hem kurgularım üzerine yoğunlaşıp hemde aileme vakit ayırıyorum aynı zamanda KPSS' ye hazırlanıyorum ve gerçekten benim için zorlu bir dönem lütfen sizden tek ricam oy verip yorum yapmanız. Bundan sonra her hafta pazar günü bölüm gelecektir, bir düzen oturtmaya çalışıyorum ve umarım başarabilirim şimdiden teşekkürler...😊💜

23 Ocak 2003, ANKARA

Burnunun ucunda ruhunun küllerinin kokusu vardı. Cayır cayır yanan yüreği bugün ruhunun idamına karar vermiş gibi yastaydı. Bedeninde kol gezen yoğun ağrılar büyük bir felaketten çıkmış gibi kendisini bitap düşürmüştü. Küçücük kalbi bir kuşun avcıdan kaçışı kadar hızlı ve ürkek çarpıyordu. Bulunduğu odanın dışında annesinin yalvarmaları, kulağını küçük elleri ile kapatmasına rağmen ruhunu delip geçiyordu. Halbuki ki her defasında alıştım dediği bu haykırışlar her defasında yüreğinde büyük depremler meydana getiriyordu. Eve geldiği günden bu yana beş gün geçmişti, beş azap dolu gün, beş yüreğinin ağlamaktan başka birşeyi yapmadığı gün. Beş annesinin haykırışları ve kimsenin yardım eli uzatmazdığı gün.

Tam beş gündür, bulunduğu odadan dışarı adımını atamıyor ve korkudan annesine yardım eli uzatamıyordu halbuki annesi için güçlü kalacağına söz vermişti kendisine, şimdi ise dizlerini kendine çekmiş ve sırtını buz gibi duvara yaslayarak göz yaşları eşliğinde odanın dışındaki gürültüyü duymamak için elleri ile kulaklarını kapatmaya çalışıyordu fakat bu başarısız bir çabaydı zira annesinin sessiz çığlıkları yüreğinde yankılanıyordu.

Ruhu kül kokuyordu... Rengarenk çiçekler ile bezenmesi gereken yüreği kül oluyordu...

Sonra annesinin yalvarışları daha yakından gelmeye başladı. Sonra sert ve ruhunun katilinin ayak sesleri duyuldu koridordan, daha bir sindi çöktüğü duvar dibine daha bir sıktı kendisini. Gözlerini sıkı sıkıya kapattı bu sefer, görmek istemedi canavarın bedenini, katil bakışlarını, görmek istemedi babası denilen o acımasız varlığı. Küçük ellerini daha fazla bastırdı kulaklarına, duymak istemedi daha aklının bile ermediği o iğrenç lafları. Hıçkırıkları duyulmasın diye kafasını gömdü dizlerine, çünkü babası ağlamasından da sesini duymaktanda nefret ederdi. Kendisini de sevmezdi ki zaten...

Bir kaç saniye sonra kendisini koruyabileceğini düşündüğü kapının duvara çarpma sesi yankılandı bütün evde. Oysa her seferinde o kapının babasını engelleyebileceğine inanırdı korkulu yüreği. Babasının engellenemez olduğundan bir haber... Çöktüğü yerden kendisini görmemesi için iyice sindiğinde aslında babasının eninde sonunda kendisini bulacağını biliyordu, yinede saklanmaktan hiç vazgeçmiyordu. Sonra kapı aynı gürültü ile kapandı ve bir kilit sesi duyuldu sessizliğin çığlıkları arasında, bu daha fazla onu korkutmaya başlarken kapının güçsüz yumruklanışına şahit oldu.