AHVES

AÇIKLAMA ve AZICIK SİTEM BÖLÜMÜ

Merhaba değerli okurlarım, uzun bir zaman belki de kısa bilmiyorum zaman kavramını yitirdim gibi neyse, tekrar buradayım. Kendimi biraz tuhaf hissediyorum, ilk defa yazıyormuş gibi, ilk defa açıklama yapıyormuş gibi. Nasılsınız umarım iyisinizdir, beni soracak olursanız hastalıktan çıkmaktan hallice gerçi ne kadar bugün iyileştim iyiyim dediysem ertesi gün tekrar hasta oldum, anlayacağınız bir türlü kurtulamadım, kutu kutu antibiyotikler, ağrı kesiciler, vitaminler bitirdim. Yetmedi ev usulü antibiyotik ve ilaçlara başvurdum onlarda işe yaramadı fazlası ile sinir bozucu ve bünyeyi zayıf düşüren bir hastalık ayrıca fazlası ile de kalıcı.😅 Tek ben olsam iyi, bu süreçte annem ve küçük erkek kardeşimde hastalığı ağır bir şekilde geçirdiler ki etkileri hâlâ annemde devam etmekte anlayacağınız tam anlamı ile bir iyileşme hali kaydedemedik. Bu yüzden lütfen kendinize çok dikkat edin, bol bol spor yapmayı ve bol bol su içmeyi unutmayın.🦋

Hayatımda istemediğim ve ruh halimi derinden etkileyen bir kaç problem ile de mücadele etmek zorunda kaldım, bu problemler okulum ile alakalıydı. Fazlası ile strese girdim hatta o kadar strese girdim ki bu stres mideme kadar vurdu yani herşey üst üste geldi, okuluma devam edebilir miyim? Kurgularımı yazabilir miyim? Toparlayabilir miyim, toparlanabilir miyim? Cidden fazlası ile zorlandım şuan bile nasıl bir yol çizmem gerektiğini bilmiyorum ama tek istediğim bir yere tutunup devam etmek bu da kitaplarım oldu tabiki. Bu açıklamayı size ve kendime borçlu hissettim, bu platformda ilk kurgu yazdığım zamanlarda gerçekten başaracağıma çok inanıyordum en azından okurlarım ile iyi anlaşacağımı beni seveceklerini ve benimseyeceklerini düşündüm. Bir buçuk yıldır yazmama rağmen yüzlerce kez tökezledim onlarca defa düştüm lakin kimse bunun farkında olmadı, benim ne durumda olduğum hiç bir okurumun umrunda olmadı tek düşünceleri bölüm atmam, yazmamdı. Bütün okurlarım böyleydi diyemem ama geneli böyle, bende istiyorum sık sık bölüm yazmak ve atmak ama bunlar benim elimde olan birşey değil ben ailemle yaşayan bir bireyim ve bu da bana daha fazla sorumluluk yüklüyor maalesef ki aynı anda okulu, sınavları, KPSS'yi bir arada yürütmek benim için çok zor.

En son bir ay önce bölüm atmama rağmen hâlâ oy sınırının dolmaması, yorum sınırının da sırf dolsun diye bölümden alakasız yorumlar ile dolması beni fazlası ile üzdü. Neden bir emeğe karşı bu kadar duyarsızlık var anlayamıyorum, biz yazarları bir robot olarak mı görüyorsunuz? Bizler robot değiliz, ben kurgularımı telefondan yazıyorum arkadaşlar gözlerim ağrıyor kollarım yoruluyor yinede yazmaya devam ediyorum, etmek istiyorum ama hevesimi de isteğimi de hayallerimi de kursağımda bırakıyorsunuz. Tek başıma çabalamaktan yoruldum, şimdi büyük bir ihtimalle diyorsunuz ki düzenli bölüm atmıyorsun ki de destek verelim, haklısınız belki de hatanın çoğu bendedir ama okunan bölümlere bir oy vermek bir yorum yapmak bu kadar zor olmamalı. Güçlü kadın karakterim, sadık erkek karakterlerim var diye mi sevmediniz? Aldatma olmadığı için mi? Metres olmadığı için mi? Cinsellik olmadığı için mi? Küfür olmadığı için mi? Kadınları aşağılayan, hor gören erkekleri yücelten bir kurgu olmadığı için mi sevmediniz, kadın karakterlerimin erkeklere açık açık cinselliği çağırıştıran konuşmaları olmadığı için mi yada erkek karakterlerimin sürekli kadınları tehdit etmediği için mi sevmediniz kurgumu? Ben mi size itici geldim, emeklerim mi size çok boş geldi, fazla emek vermediğimi mi düşündünüz? Fazla mı acemiyim, kalemim mi çok basit ben mi yazamıyorum? Neyi sevmediniz?

En yakın arkadaşım da yazar ikimizinde durumu aynı sürekli ne yapacağımız hakkında konuşuyoruz. Ben ve arkadaşım hayallerimizin peşinden koşmak istiyoruz, bazı şeyleri başarmak istiyoruz. Her konuşmamız " ya zaten oy vermiyorlar, yorum yapmıyorlar"," ya zaten okunmuyoruz, bölüm bekleyen yok", " ya zaten başaramıyoruz", " editlerimiz zaten keşfete düşmüyor" " biz başaramayacağız, olmayacak" " belki de pes etmeliyiz" şeklinde, bir süre sonra birbirimizi motive etmeyi de bıraktık, bırakmak zorunda kaldık. Hevesimiz kalmadı, birbirimize destek olmaktan da başka çaremiz yok çünkü biliyorum ki ben başardığım zaman o mutlu olacak, o başarırsa ben mutlu olacağım ve hep yanında olacağım ve inanıyorum ki o çok başarılı bir yazar olacak...