AHVES

10. BÖLÜM: "RUHTA TANGIRDAYAN ACILAR"

Yeni bölümden kocaman merhabalaaaarrr. 🤍Aylar sonra tekrar buradayım. Garip bir heyecan var şuan üzerimde ama aşırı derecede de gerginim. Nasıl bir geri dönüş alacağım pek bilmiyorum çünkü uzun zamandır yoktum buralarda biliyorsunuz ve Wattpad'in ülkemizde yasaklanması ile de bu durum bir tık daha da zorlaştı benim için. Vpn ile fazlası ile sıkıntı yaşıyorum, buna nasıl bir çözüm bulabilirim bilmiyorum ayrıca telefonumdaki herşey silindiği gibi uygulama da silindi. Şuan Wattpad beta kullanıyorum. Umuyorum ki en kısa sürede Wattpad tekrar dönecek bize...🖤

Umarım bölümü seversiniz. Pek içime sinen bir bölüm olamadı aslında siz geçiş bölümü niyetine okuyabilirsin çünkü asıl olaylar sonraki bölümlerde olacak.

Ve size danışmak istediğim bir kaç sorum var. Öncelikle bir WhatsApp kanalı açmak istiyorum sizce açmalı mıyım? Yada bir grup kursam? Kimler gelebilir? Nasıl olur düşünce ve fikirlerinizi belirtirseniz çok sevinirim. Ayrıca diğer bir konu ise ben burdan devam etmek istiyorum ama her ihtimale karşı bölümler kitap Pad uygulamasında da yayınlanacak. Oradan da kitaba ulaşabilirsiniz.

NOT: Bölümü Neşet Ertaş/ Yazımı Kışa Çevirdin türküsü veya Murat Başaran/ Gülümse Anne şarkısı ile okuyabilirsiniz. 😊

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, şimdiden çok teşekkür ederim.🌼

ARTUN'UN İLK MEKTUBU

Sevgili Ay tenli,

Senin o güzel yüzüne, kocaman ela gözlerine bakmadan konuşamamanın ve ilk defa mektup yazmanın o derin hüznü içerisindeyim. İçimde bastırmakta zorlandığım ağır bir keder, yoğun bir sitem var ve kurtulamıyorum.... Şimdilerde on sekiz yaşında genç bir delikanlı olduğumu söylüyorlar bana küçük Mehlika ama bilmedikleri bir gerçek var ki ben hâlâ seninle tanıştığım o yaştayım. Yorgun kalbim uzun zamandır eksikliğini arar oldu, içimde taşıdığım bütün sızılarım sen. Ben çokça eksik kalmış bir adam olma yolunda ilerliyorum ne sen varsın yanımda ne ailem... Babamı arıyor şu sıralar yine gözlerim; dizinde oturtmuş hikayeler anlatıyor sana, sonra annemin sesi doluyor kulaklarıma yine sen varsın orda yani anlayacağın biçare bir deliyim.

Hayatı soluyorum ağır ağır ama yaşadığım da oldukça meçhul zira eksiklik sarmalamış dört bir yanımı. Neye tutunsam elimde kalıyor, sahi senin elinden tutamamıştım değil mi? Biliyor musun babam anneme olan aşkını bir mektup ile ilan etmiş ve bunu sürekli anlatıp dururdu zira yaptığı en korkusuzca cesaretin sevdiği kadına aşkını ilan etmek olduğunu söylerdi ve babam her konuda olduğu gibi bunda da haklıydı çünkü o korkusuz cesareti annemi ona hediye etmişti. Ama ben babam gibi olamadım Leyal ne korkusuz olabildim ne de cesaretli ve bu bana çok büyük kayıplar verdi... Şimdi nerdesin, ne yapıyorsun bilmiyorum? İyi misin en önemlisi yaşıyor musun? Bilmiyorum ve bunları bilmemek toy yüreğimi korkunç bir sekteye uğratıyor, boğazımda çözülmesi zor düğümler, ruhumda kapanması zor yaralar açıyor... Lütfen bir yerlerde yaşıyor ol Ay tenli zira yaşadığına dair olan inancım artık benim de tek nefes alıp verme sebebim.

Bugün tam bir yıl iki ay beş gün on bir saat yirmi üç dakika on yedi saniye... Göğsümde ağır sızı ve sen yoksun, kimse yok... Gezdiğim her sokakta seni aramaya başladı gözlerim, ayak bastığım her kaldırımda senden bir iz arar oldum. Ruhum milim milim tükenirken yüreğim onu ayakta tutma görevini üstlenir oldu sanırım onu da ayakta tutan bir sen varsın... Kim bilir?

Ben artık yalnızlığı yüreğinde mesken etmiş on sekiz yaşında genç bir delikanlıyım ama ruhum hep senin on yaşında tanıştığın o çocuk olarak kalacak. Ne bu benim sana yazdığım ilk ve son mektup ne de sen benim hayatımda gelip geçen öylesine birisin. Bir gün seni bulacağıma olan inancım tam, bunu laf olsun diye değil sana verdiğim bir söz olsun diye söylüyorum. Bir gün seni bulacağım ay tenli ve o gün geldiğinde hiç bırakmayacağım... Annemin de söylediği gibi esenlikle kal Ay tenlim, mutlulukla kal, gülümsemelerin hiç eksik olmasın, ruhun çiçekleri taşısın özünde...