AVS 1: Catching Flights

XXVIII

Chapter 28 : Irrelevant

I raised my head up high as I strutted the airport. I am wearing my usual pilot uniform habang papunta sa open space kung saan lalapag ang eroplanong minamaneho ni Clay, or should I say, Mr. Cole.

Good thing na rin siguro na hindi lang ako mag-isang sasalubong sa kaniya. Nagsend din si dad ng message sa ilang mga supervisors at iilang captains na tanyag na ang naging kontribusyon sa airline namin.

I greeted the old supervisors and my co-pilots as we started to form a line in welcoming that devil incarnate. Hindi naman ako nabigo, dahil ilang minuto lang mula nang makapunta ako sa hilera ay agad kong natanaw ang isa sa mga malaking eroplano ng Lufthansa. I remained stoic as the plane took a landing. Hindi alintana ang sobrang ingay at malakas na hangin na nagmumula sa eroplano. Hanggang sa bumukas ang pintuan ng eroplano ay diretso lamang ang tingin ko habang lumalapit ang mga supervisors para salubungin siya.

"Mr. Cole! We were notified about your arrival. It seems that you're alone," ani ng isang supervisor habang tumitingin sa likod ni Clay. marahil ay nagulat dahil walang sumunod na mga flight attendant sa kaniya no'ng bumaba siya sa hagdan ng eroplano.

"Yes, sir. I travelled by myself from Germany. And please call me by my first name, I should be the one setting my formalities with you."

Tumawa ang mga matatanda na tila ay naaaliw sa kaniya. "You're a Filipino, right? Nasabi na sa amin ni Mr. Mendes ang iilang detalye tungkol sa 'yo, hijo. Clay ang palayaw mo, hindi ba?"

Tumango naman si Clay ng sobrang galang. "Opo, pinoy po ako. Clay nalang din po ang itawag niyo sa akin, galing po sa pronunciation ng first name ko na parang Clay din pero may g sa dulo."

Tumaas saglit ang kilay ko dahil sa narinig. Sinend din ni dad sa akin ang iilang detalye sa kaniya but did not bother looking at it. I know him well enough from my experience that I should maintain nothing but a professional relationship with him.

"Nga pala, here are some of our remarkable pilots here at A Airlines," one of the seniors said. I immediately straightened my back as they walked towards us. Nakahilera pa rin kaming mga pilot at nagkataon na malapit ako sa gitna nakatayo kaya may time pa ako para huminga at ayusin ang nagulong isipan.

I watched him with my peripheral vision as he offered a handshake everytime the senior supervisors introduced him to my co-pilots.

Diretso lang sa harapan ang tingin ko nang makaabot sila sa akin. Nakita ko pa ang kaunting guklat sa mga mata nito na agad naman ding nawala kaya binalewala ko nalang.

"Oh, Clay, this is our most prized pilot, fresh graduate from flight school pero marami na agad nakolektang hours earning her the title of a captain." he dangerously looked at me as I remained emotionless as if I didn't see him standing in front of me.

Nagdaan ang ilang minutong nakatayo lang siya sa harapan ko kaya ako na ang naglahad ng kamay para sa pormal na pagpapakilala. "Captain Ash Mendes, Captain Cole," I said as I offered my hand.

Marahan niya itong tinanggap. Agad namang nagsalita ang supervisor na siyang nagpapakilala sa kaniya sa lahat. "Oh, I remember your information, Clay, it matched well with our Ash here. Parehas kayong graduate ng PATTS no'ng college. Perhaps magkakilala kayo? I think naabutan niyo pa ang isa't isa since dalawang taon lang naman ang agwat niyo."

"No."

"Yes."

Sabay naming sagot kaya naman ay napatikom ako ng bibig. Nakita ko namang naguluhan ang mga supervisors kaya nagpakawala ng malalim na buntong hininga bago nagsalita. "Unfortunately, sir, I am not familiar with Captain Cole although we graduated from the same universoty. If there are any instances that I might have encountered him in the past, then forgive me for my shortcomings but I don't seem to remember it."

Tumango naman ang mga supervisors at halatang tinanggap ang eksplanasyon ko. Tumalim naman ang tingin sa akin ni Clay. "Are you sure, Capt. Mendes?"

Matapang ko siyang tiningnan sa mga mata niyang hindi pa rin nagbabago ang lalim. Malulunod at malulunod ka pa rin sa berdeng mga mata nito na tila ba nag–iilaw na dyamante. But, I know better now. Hindi na ako katulad ng dati. Ngayon ay wala nang ni konting epekto sa akin ang mga mata niyang dati'y inaasam kong matitigan ng matagal.

"Yes, Captain," I smiled at him. "I tend to forget irrelevant people in my life."

Nagtagis ang bagang niya. Nakaramdam ako ng konting tuwan ang maramdaman ang pinipigilan niyang inis. Sige lang, Captain, mabwisit ka lang. Hindi na ako 'yong dati na halos hindi makabasag pinggan 'pag ikaw ang kaharap.

Nakahinga nman ako ng maluwag nang umalis ito sa harap ko at nagpatuloy sila sa pagpapakilala sa iba pang mga piloto. Hindi naman nagtagal ay agad na kaming bumalik sa loob ng airport at sa halip na pauwiin ay nagtipon pa kami sa isang mala-conference room na pinasadya ni dad para dito ganapin ang ilan sa mga importanteng tatalakyin.

"So, let's wrap this all up?" sabi ng pinakamatanda sa mga supervisors. "Mr. Mendes had aleady arranged that her daughter, Ms. Mendes would be the one to teach Captain Clay, about all the technicalities around here."

Ngiti lang ang tanging naging sagot ko habang paisa-isa silang umalis sa conference room. Nakita ko namang palapit si Clay sa akin nang kaming dalawa nalang ang naiwan.

"You can stop pretending now," anito na siyang inirapan ko. "What do you want?" I asked him directly. "Kasasabi lang kanina na you would be assigned to tour me around, assist me in my flights, and explain everything around here."

I gave him an annoyed look. "Look, I already talked to my dad. We can start tomorrow. I have a date to catch tonight." Akmang hahakbang na sana ako palabas ng conference room nang hatakin niya ang braso ko.

"What? That date's more important than your father's agreement with my airline?" Madiin nitong saad. Marahas kong binawi ang braso ko sa kaniya at tinulak siya palayo sa akin.

"So? Besides, this is not even considered as your official first working day at our airline. Bukas ka pa talagang magsisimula, therefore I have the time now to go on a date. Now, if you would excuse me, I am almost running late."

Mabibigat ang mga hakbang ko paalis ng airport nang magsalita siya. Sinusundan pala ako ng gago. "Kung umasta ka parang hindi mo talaga ako kilala ah. Remember the way you used to chase me back then?" I stopped on my track and faced him.

"Just like the term you used, 'back then.' Noon 'yon, and things in the past are meant to stay there. Hindi na siya dapat binabanggit sa present. And yes, I really don't know you. Kanina lang kita nakilala. The things I did in the past are long forgotten, especially those things that I deem stupid and irrelevant. The same goes for the people I have met from years back."