"ခင်ဗျားစကားတွေလွန်နေပြီမလား!!"
"ဂျောင်...ဂျောင်ကု"
ရုတ်တရက်ဧည့်ခန်းထဲကိုရောက်လာတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့် ထယ်ယောင်းပျာယာခတ်ပြီး ဂျောင်ကုနားသို့မြန်မြန်လျှောက်သွားလိုက်သည်။
"ဘယ်သူများလဲလို့...အဓိကဇာတ်ကောင်ပါလား"
ဖေဖေကခနဲ့သလိုပြောတော့ ဂျောင်ကုမေးရိုးတွေတင်းတဲ့ထိအံကျိတ်ပြီး လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ထားသည်။
"ဂျောင်ကု...အရင်ပြန်လိုက်ပါလား...ငါပြီးရင်လာတွေ့မယ်လေ"
"လွှတ်စမ်း ကင်မ်ထယ်ယောင်း!!!"
ဂျောင်ကုအသံကတစ်အိမ်လုံးကို ပဲ့တင်သံထပ်သွားသည်။ထယ်ယောင်းလည်းလန့်သွားပြီးမျက်ရည်တွေကျလာသည်။မဖြစ်ဘူး...ဖေဖေ့စကားတွေကိုဂျောင်ကုကြားသွားရင်သူ့ကိုမုန်းသွားတော့မှာ။
"မင်းလိုအဆင့်နဲ့ ငါ့သားကိုအော်စရာမလိုဘူး!!"
"တော်ပါတော့ဖေဖေ...သားတောင်းပန်ပါတယ်...နောက်မှဆက်ပြောရအောင်"
ထယ်ယောင်း ဖေဖေ့ဘက်ကိုလှည့်ပြီးပြော၍ ဂျောင်ကုလက်ကိုအတင်းဆွဲကာ အိမ်ပြင်သို့ခေါ်ရန်လုပ်သည်။သို့သော် အားပြင်းပြင်းဖြင့်တွန်းထုတ်ခံလိုက်ရသည်။
"မင်းနဲ့ပတ်သက်မိတာ ငါအရမ်းမှားသွားတယ်"
ဂျောင်ကုပြောတော့ ထယ်ယောင်းကခေါင်းကိုသွင်သွင်ခါယမ်းသည်။အခုသူ့ရင်ထဲမှာစိုးရိမ်နေတာကတစ်ခုတည်း...ဂျောင်ကုမုန်းသွားမှာကိုမလိုလားဘူး။သူ့ကိုမမုန်းစေချင်ဘူး။
"မှားတာငါ့သားပါ...မင်းနဲ့ငါ့သားတန်သလား!!"
"ခင်ဗျားသားကရောဘာတွေအဖိုးတန်နေလို့...ကျုပ်လိုကောင်နဲ့မတန်ဘူးပြောနေတာလဲ!!"
"မင်းတို့မိသားစုအဆင့်အတန်းက ငါတို့နဲ့ယှဥ်လို့ကိုမရတာကွ!!...မင်းအမေကဘာလဲ...ဘားကအပျက်မမလား!!!"
"ခင်ဗျား!!!"
မာမီကိုအသားလွတ်စော်ကားနေတဲ့လူကြောင့် ဂျောင်ကုလူကြီးတွေဘာတွေနားမလည်တော့ပဲ အနားသို့မြန်မြန်လျှောက်သွားကာ ကော်လံကိုဆောင့်ဆွဲ၍ထိုးရန် လက်မြှောက်လိုက်သည်။
