မနက်မိုးလင်းတဲ့ထိ စာဖတ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် အစောကြီးတည်းက ဂျောင်ကုနဲ့သွားဖို့ကို ပြင်ဆင်ပြီးနှင့်ပြီဖြစ်သည်။ဒီနေ့မှ 10နာရီထိုးဖို့ကပိုကြာနေသလိုပင်။ဒီနေ့ဂျောင်ကုနဲ့ ပထမဦးဆုံးအပြင်သွားရမှာဆိုတော့ နည်းနည်းတော့စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။8နာရီထိုးတော့ အဘိုးကမနက်စာစားဖို့လာခေါ်ခိုင်းသည်နှင့် အခန်းထဲကပြတင်းပေါက်မှ ခြံရှေ့ကိုစိတ်လှုပ်ရှားစွာကြည့်နေသည်ကိုရပ်၍ မနက်စာစားရန် အောက်သို့ဆင်းလာရသည်။ဒီနေ့စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး ပုံမှန်မနက်8နာရီမှာ မနက်စာစားဖို့ကိုပင် မေ့လျော့နေခဲ့သည်။ပုံမှန်ဆို ထယ်ယောင်းက8နာရီမထိုးခင် 5မိနစ်အလိုတည်းက ထမင်းစားပွဲဝိုင်းတွင် အဘိုးကိုစောင့်နေကျဖြစ်သည်။ဒီနေ့မှမေ့သွားခြင်းသာ။
သူရောက်တော့ အဘိုးကရောက်နှင့်နေပြီးဖြစ်သည်။အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားများမဟုတ်တာကြောင့် အဘိုးကသတင်းစာဖတ်နေသည်ကိုရပ်၍ သူ့ကိုသေချာကြည့်လာသည်။
"မြေးလေး...ညကအိပ်ရာဝင်နောက်ကျလို့လား"
"ဟုတ်...ကျွန်တော်စာဖတ်ရင်းနောက်ကျသွားလို့ပါ"
အဘိုးကခေါင်းညိတ်ရင်း သူ့ပုံစံကိုထပ်အကဲခတ်နေသည်။
ကြည့်ရတာ တစ်ခုခုကိုပြောချင်နေသည့်ပုံပင်။
"အဘိုး ကျွန်တော့်ကိုပြောစရာရှိလို့လား"
ထယ်ယောင်းဘက်ကပင် စကားစပေးလိုက်သည်။
"မြေးလေးက...မနေ့ကသူငယ်ချင်းနဲ့လမ်းလျှောက်တယ်ဆိုလို့...သူငယ်ချင်းရနေပြီလား...ဘယ်ကတဲ့လဲ"
သူထင်ထားသည့်အတိုင်း ဒီကိစ္စကိုမေးလာလေသည်။
"ကျွန်တော်နဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့4ရက်လောက်မှခင်တဲ့သူငယ်ချင်းပါ အဘိုး...ဒီရပ်ကွက်ထဲကပဲ...နာမည်ကဂျွန်ဂျောင်ကုပါ"
"မြေးလေးမှာ သူငယ်ချင်းမရှိလို့အဘိုးကစိုးရိမ်နေတာ...သူငယ်ချင်းရှိတာဘယ်လောက်ကံကောင်းသလဲ....အခုငါ့မြေးလေးမပျင်းတော့ဘူးပေါ့...ဒီရောက်တုန်းသူငယ်ချင်းနဲ့လုပ်ချင်တာတွေရှိရင်လုပ်...ဟုတ်ပြီလား...မုန့်ဖိုးလိုလည်းအဘိုးကိုပြော....အခုလည်းဒီလိုဝတ်ထားတော့...သူငယ်ချင်းနဲ့အပြင်သွားမလို့လား"
