"ဂျောင်ကု မင်းသောက်ထားတာဆိုတော့....ကားမောင်းလို့ဖြစ်ပါ့မလား"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုအား စိုးရိမ်တကြီးမေးလာသည်။
ထယ်ယောင်းအမေးကို ဂျောင်ကုကမဲ့ပြုံးလေးတစ်ခုဆင်မြန်းရင်း
"ငါမမူးပါဘူး...မောင်းလို့ရတယ်...ခါတိုင်းလည်းသောက်ပြီးဒီလိုပဲပြန်နေကျ...မင်းကြောက်လို့လားထယ်ယောင်း"
ဂျောင်ကုက ကားစက်နှိုးပြီးမမောင်းသေးပဲ ထယ်ယောင်းဘက်သို့လှည့်ကာပြောသည်။ဂျောင်ကုမျက်ဝန်းတွေက အနည်းငယ်ဒေါသရိပ်သမ်းနေသည်။
"ငါမကြောက်ပါဘူး..မင်းကိုစိုးရိမ်လို့ပါ"
ထယ်ယောင်းစိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပြောပြလိုက်သည်။
"ဟုတ်ပြီ...မင်းကိုအိမ်သေချာလိုက်ပို့ပေးမှာပါ"
"အင်း"
ထယ်ယောင်း ဂျောင်ကုကိုကြည့်၍ အနည်းငယ်တော့ ကြောက်စိတ်ဝင်မိသည်။အရက်တစ်ပုလင်းလုံးသောက်ပေမယ့် ဂျောင်ကုကတစ်ကယ်ကိုမူးနေပုံမရ။တစ်ခုခုကြောင့်
စိတ်ရှုပ်နေတဲ့ပုံပေါက်ပြီး သူ့စကားများကိုလည်းရွဲ့နေသလိုပင်။
မိနစ်20လောက်မောင်းအပြီးမှာ ထယ်ယောင်းခြံရှေ့သို့ကားဆိုက်လာသည်။မီးပွိုင့်ကမီးနီတွေကိုပါ ဂရုမစိုက်ပဲဖြတ်မောင်းလာတာကြောင့် အသွားထက်ပိုမြန်သည်။ထယ်ယောင်းကတော့ မီးနီဖြတ်မောင်း၍လန့်နေပေမယ့် ဂျောင်ကုကတော့အေးဆေးပင်။
ဂျောင်ကုကားအနီလေးခြံရှေ့ရောက်တာနဲ့ ထယ်ယောင်းတို့ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးက ခြံတံခါးဖွင့်ပေးသည်။တံခါးပွင့်တာနဲ့ အမျိုးသားတစ်ဦးက ခပ်မြန်မြန်သူတို့ကားဆီလျှောက်လာသည်။ထယ်ယောင်းကိုဖုန်းဆက်တဲ့ 'အစ်ကို' ဆိုတဲ့တစ်ယောက်ဖြစ်မည်။အရပ်အတော်ရှည်၍ သားသားနားနားဝတ်စားထားသည်။အနည်းငယ်ညိုသောအသားအရောင်ရှိ၍ ကြည့်လိုက်တာနဲ့တင် အရှိန်အဝါတစ်ခုကထင်းထွက်နေသောလူဖြစ်သည်။ကားပေါ်ကဆင်းသွားသော ထယ်ယောင်းကို 'ငယ်လေး' ဟုခေါ်သည်။သူလည်းကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းနှင့်စကားပြောနေသောလူကို ကြည့်နေလိုက်သည်။
