PERİ KAFESİ

04- Zihnimin İçindekiler

PERİ KAFESİ

BÖLÜM 4- ZİHNİMİN İÇİNDEKİLER

♪Karmina- all the king's horses♪

❀❀❀

Henüz kafamın içinde onaylanmamış düşünceleri açığa çıkardığımda, yaptığım şeyin doğruluğunu gözden geçiremedim. Yaşadığım son birkaç saat, fazlasıyla farklıydı. Hissettiğim adrenalin, korku, endişe ve bilinmezlik Daphne'ye karşı yükselişime neden oldu.

Aramızda oluşan sessizlik, hükmünü sürdürmeye niyetliyken usulca Daphne'ye yanaştım. Öylece susmuş duruyordu. Onun hissettiklerini tartmak benim için epey güçtü, çünkü onun hakkında bir şeyler düşünebilmek yeterlilik seviyemi aşıyordu.

"Sorun ne, Daphne?" Kısa bir süre daha bakışlarını boşlukta gezdirip yavaşça kafasını bana doğru çevirdi.

"Kalkanı tekrar geçmeliyim." Umutsuzca söylendiğinde, bunun kötü sonuçlar doğuracak bir fikir olduğunu ikimizde biliyorduk.

"Olmaz Daphne, Kai için kendini tehlikeye atamazsın."

"Sen biçilmiş kaftansın Zestia. Ama hayat için değil Büyülü Orman'nın kuralları için."

"Burası Zarperyon'dan bize kalan tek yuva. O yüzden Büyülü Orman kurallarına uymaktan gocunmam." Başını iki yana sallayıp mırıldandı.

"Daphne insanlar tehlikeli, biri beni kafes içinde tutsak etti sonra da altın karşılığında satıldım, eğer..." Cümlemin devamını getiremeden Daphne araya girip tamamladı.

"Başka bir insan sayesinde de kurtuldun." O an sustum. Söyledikleri doğruydu.

"General tarafından kurtarılmış olabilirim ama bu onların hayatını masum ve tehlikesiz yapmıyor. Yaratıklarla savaşıyorlar." Son cümlemin üzerine bedenini bana çevirip kaygı dolu bakışlarıyla yüzüme baktı.

"Ne yaratığı?"

"General savaş habercileri olduğunu söylemişti sanırım. Garip yaratıklardı ve oldukça da saldırgan."

"Zestia ne gördüğünü bana düzgün bir şekilde anlatır mısın?" Yüzündeki korku ifadesi gittikçe arttığında başımı sallayıp tüm olanları anlattım.

"Olamaz bu olamaz," Daphne durmadan bir şeyler mırıldandığında sakin olmadığı belliydi. Bir süre sessizce bekledi, nemlenen kirpikleri gerçekten de üzüldüğünü belli ettiğinde, o genç adam için gerçekten de endişeleniyordu. "Onu gerçekten bu kadar seviyor musun?" Yanağına süzülen yaşları elinin tersiyle silip başını salladı. "Ona bir şey olursa yaşamak isteyeceğimi sanmıyorum Zestia."

"Şhh bir şey olmayacak, avcılar savaşın ortasında doğup büyüyen varlıklar eminim başlarının çarelerine de bakarlar." Başını iki yana sallayıp gözlerimin içine baktı.

"Eğer dediğin gibi karartı ruhları gördüysen durum gerçekten daha da fazlası."

"Nasıl?"