Hepinize merhaba,🫶🏻
Bölüme başlamadan oy vermeyi unutmayınn,💗
Keyifli okumalar dilerim,🤍
Diyar Korkmaz
"Koş Diyar Üsteğmen, koş. Annen için, baban için, vatan için koş."
Elli dördüncü tura geçtiğimde bacaklarımın ağrımaya başladığını hissetmeye başlamıştım. Ama bu kimsenin umurunda değildi. Acıyacaktı, ağrıyacaktı ama sen koşmaya devam edecektin.
Saat sabah altıya geliyordu ve ben hala koşuyordum. Bu benim alışık olmadığım bir şey değildi. Alışkındım. Hep koşardım, hep sürünürdüm. Bazen çamura girerdim bazense suyun içinden hipotermi olana kadar çıkmazdım. Sadece ben değil, bütün askerler bunları yapardı.
Yaklaşık bir hafta önce gençten bir çocuğun annesiyle telefonda konuşmasına şahit olmuştum. Tam bir saat öncesinde görevden dönmüştü ve vurulmuştu. Kurşun koluna isabet ettiği için hemen müdahale etmişti ama bize sıyrık gibi gelen şey annesinin yüreğini yakmaya yetmişti.
Çocuk ise telefonu kapatır kapatmaz: "Vatan sağ olsun, anne." Demişti.
Oğlunun kolundan vurulmasına yüreği yanan bir anne, oğlunun şehit haberini alınca ne derdi peki? Ne tepki verirdi?
O çocuk daha ne kurşunlar yiyecek, kaç kere kurşunun önüne atlamak zorunda kalacaktı annesi bilmiyordu tabii. Her şey vatan içindir. Vatan sağ olsun yeter.
"Canın acıyor mu, Diyar?!" diye bağırdı komutan.
"ACIYOR KOMUTANIM!"
"Bu kimin umurunda?!" diye tekrardan bağırdı komutan.
"KİMSENİN KOMUTANIM!"
"O zaman koşmaya devam et."
"EMREDERSİNİZ KOMUTANIM!"
Ben koşmaya devam ederken arkadan askerlerin sesleri geliyordu.
"Bir kar yağar ince ince
Bir kar yağar ince ince
Komandonun hali nice
Komandonun hali nice
Bir operasyon var bu gece
Bir operasyon var bu gece
Hey paraşütçü komando
Hey paraşütçü komando
Vur vur dağcı komando
Vur vur dağcı komando"
Onlar gür sesleriyle söylerlerken, bütün yorgunluğumu bir kenara bırakıp ben de onlara eşlik ettim.
"Bir operasyon var bu gece!"
...
Yüzüncü turu tamamladıktan sonra serbest kalmıştım ama işler hiç ama hiç yolunda gitmemişti.
Son tura geçtiğimde saat sabah sekize geliyordu. Komutanın yanına bir asker geldi ona telefondan bir şey gösterdi. Komutanın gözleri benim ve telefon arasında giderken diğer askere gitmesini söyledi ama telefonu geri vermedi.
"Üsteğmen Diyar Korkmaz!"
"Emredin Komutanım."
"Serbestsin. Rahat."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİRENLER ÇALMAYA BAŞLAYINCA
Teen Fictionİtfaiye ekibi en hızlı şekilde yangını söndürmeye çalışırken, kendilerini korumayı unutmuşa benziyorlardı. Siren sesleri hala çalmaya devam ediyordu. Büyük bina hala tutuşurken, herkes evde kimsenin kalmadığına emin olmak istiyordu. Herkesi binadan...
