BİR Tek Sen(Töre)

🍀Çitlenbiğim🍀

Yaşarken yanımızdaki insanların değerini onları kaybedince anlıyoruz. Bir kurşun sesi bir insanın sesini sonsuza kadar kesdiğinde. Yaşarken yanımızda olmalarının ne kadar değerli olduğunu olmadıkları zaman anlıyoruz. Baran şimdi ne yapacakdı? Ömere bir şey olursa nasıl bakardı anne babasının yüzüne. Ne derdi o insanlara. Ömeri kaybederse nasıl ayakda kalırdı. Yeğenime beni unutdurmayın demişdi. Kızına ne derdi peki. Amacısını tanımadan mı büyüyecekdi Buğlem?

"Daha hızılı sür şu arabayı. Kardeşim ölüyo lan"

Elindeki bezi Ömerin yarasına daha sıkı basdırdı. Kardeşini kaybetmenin korkusu sarmışdı dört bir yanını.

"Ağam telefonun çalıyor"

Baran ona seslenen Zelale bakdı. Ağlamakdan gözleri kançanağına dönmüşdü. Telefonu alıp arayana bakdı. Masal arıyodu. Ne diycekdi şimdi.

"Alo Baran. Nerdesiniz siz? Ömeri aradım açmadı. Ne yapdınız?"

"Masal. Ö-Ömer"

"Noldu Ömere. Baran cevap versene ne oldu Ömere"

"Ömer vuruldu"

"NE? Nasıl? Nerdesiniz siz şimdi? Nasıl Ömer?"

"Hastaneye gidiyoruz. Ömer iyi değil. Masal Ömer öl-ölüyor"

"Şşş tamam. Sakin ol ölmüycek Ömer. O çok güçlü bir çocuk. Sen sakin ol tamam mı. Biz geliyoruz şimdi"

Masal telefonu kapatır-kapatmaz ağlamaya başladı. Ömer kardeşiydi onun. Ömere bir şey olmasından deli gibi korkuyodu. Buğlemi son kez kontrol edip aşağa indi.

Merdivenlerden gelen gürültüyle her kes o tarafa döndü.

"Anne. Baba"

"Sakin gelin. Ne oldu?"

"Ömer. Ömer vurulmuş"

"Ne?"

Semiha hanım duyduklarıyla yere yığıldı. Masal hemen yanına çökdü.

"Anne. Anne kendine gel"

Fettah ağa zar zor dengesini sağladı.

"Selim arabayı hazırlayın. ÇABUK"

Dakikalar içinde arabaya binip yola koyuldular.

Baran araba durunca Ömerin başını dikkatlice koltuğa bırakıp indi arabadan.

"Sedye getirin çabuk"

Ömeri dikkatlice sedyeye yerleştirdiler.

"Olay ne?"

"Silahla yaralanma hocam. Kurşun kalbe yakın bir yerde ola bilir"

"Amelyathaneyi hazırlayın çabuk"

"Kardeşimi kurtar doktor"

"Elimizden ne geliyosa yapıcaz Baran bey"

Amelyathanenin kapıları kapanınca Baran yere çökdü.

Zelal sessiz-sessiz ağlıyordu. Onun yüzünden Ömer yaralanmışdı. Ona bir şey olursa kendini asla affetmezdi.

"Baran"

Baran kafasını kaldırdığında ona doğru kişan karısını ve gerisindeki anne babasını gördü. Masal koşup sarıldı Barana. İlk andan beri kendini sıkan Baran karısının kollarında ağalamaya başladı.

"Masal kardeşim. Kardeşim ölüyor"

"Şşş deme öyle. Ömer yaşıycak. Ölmüycek o. Sen yeterki inan"