(Love and War Serisinin 1. Kitabı)
💚TAMAMLANDI💚
Kazuha sen benim herşeyim olmuştun. Kırmızı gözlerin huzurlu bir sonbahar gününü andırıyordu aynı zamanda beni kavuruyordu.
Sevgilim...
Benim seni öldürmem gerekiyordu ama sen çoktan benim tekrar ya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
─── ⋆⋅☆⋅⋆ ── 🌄🍁☂️🌌 ── ⋆⋅☆⋅⋆ ───
Kazuha'nın Anlatımıyla
Hastane... Hastanenin o korkunç ve soğuk havası. Bir o kadar sessiz bir o kadar gürültülü. Bir o kadar umut dolu bir o kadar umutsuz. Hastanenin bir ucunda yeni bir hayat başlarken diğer ucunda bir hayat bitiyordu.
Hayatı olabildiğince 'keşkeler' ile geçirmemeye çalıştım. 'Keşke' dememek için elimden geleni yaptım, tek bir durum dışında. Ailemi, yuvamı kaybettiğim zaman. Şimdi ise buna bir yenisi eklenmişti. Tekrar yuvamı kaybettiğim zaman. Bana 10 yıl sonra yuva sıcaklığını veren, aşık olduğum kişiyi kaybettiğim zaman... 'Keşke o günlüğü hiç okumasaydım'
Dejenfektan kokusu çoktan midemi bulandırmaya başlamıştı. Kusacak gibi hissediyordum ama onun ameliyatı bitene kadar bu soğuk, kasvetli, ölüm kokan koridordan ayrılmayacaktım. Scara'yı o ameliyathaneden çıkana kadar bir yere gitmeyecektim.
Scara'yı kanlar içinde gördüğümde tek yapabildiğim çığlık atmak oldu. Onun yanına gitmek iştemiştim ama Xiao beni tutmuştu. O öylece kanlar içinde yatarken ona ulaşamamıştım. Ambulans gelene kadar sadece o kanlı bedene bakmıştım. O güzel gözleri kapanmıştı, çivit mavisi saçları kızıla boyanmıştı, altında minik bir kan gölü oluşmuştu.
O görüntü, Scara'nın kanlar içinde ki bedeni aklıma geldikçe kendimden nefret ediyordum. Herşey benim yüzümden olmuştu. Ben niye o siktiğimin günlüğünü okudum ki? Niye onu dinlemek yerine kaçtım? Niye ondan nefret ettiğimi söyledim? Ben asla ondan nefret edemezdim, ben kendimden nefret ediyordum. Onu bu hâle getirdiğim için.
Ambulans geldiğinde hiç düşünmeden ambulansa ben bindim. Scara'ya zarar vermeden hızlı bir şekilde sedyeye yatırdılar ve aynı hızla ambulansa bindirdiler. Diğerleri arkamdan ne kadar bağırsada umursamadım, ben sadece Scara'nın yanında kalmak istiyordum.
Ambulansa bindiğimiz gibi doktorlar Scara'nın daha iyi nefes alıp vermesi için bir maske taktılar, bir yanda da kalp ritimlerini görmek için cihaza bağlamışlardı.
Ambulanstayken doktorların ne yaptığına fazla dikkat etmedim, tek dikkatim Scara'daydı. O beyaz teninde yavaş yavaş kuruyan kanları görmek beni deli ediyordu. Göz yaşlarıma hakim olamıyordum. Daha az önce arabada diğerleri ile gülüşürken biz nasıl bu hâle gelmiştik?
Scara'nın bedenini hareket ettirmeden onun kana bulanmış, sedyeden sarkmış elini tutmuştum ambulanstayken. Scara'nın kanı elime bulaşmıştı. Tüm bunların sebebi bendim. Scara'yı bu hâle getiren bendim.
Başımı dizlerimden kaldırdım ve elime baktım. Scara'nın kanı çoktan kurumuştu. Eğer ben olmasaydım bu kan asla dökülmeyecekti. Scara şu an o ameliyathanede acı çekiyor olmayacaktı.
