Whisper of Thanks, Echoes of Goodbyes (COMPLETED)

Chapter 40

I am here at our house right now in the States, and I need to check if the twins are okay. I only found out I was pregnant when I was rushed to the hospital again. That time, I felt dizzy, and of course, I wouldn't have noticed because my belly wasn't that noticeable yet. But as time went on, it became more and more evident that I was indeed pregnant with our child.

"Ate, Thana! Why are you late?" Rinig kong reklamo ni Lia saakin pagkauwi ko. Nakita ko namang buhat niya ang isa sa kambal. 

Kinuha ko sakaniya si Zierya my baby girl, narinig ko namang umiyak ang isa na buhat ni Liam his name is Zieren. They are 3 years old already, hindi ko alam kung paano ko sila nakayanan palakihin but with the help of our friends, and our two siblings nagawa ko siya kahit sobrang hirap. 

"Don't you have classes? Why are you still here? And what do you mean by saying I'm late? I'm early today!" I said to Lia. As time goes on, it feels like I'm also experiencing aging. They are already in high school. Ever since Lara left, I told myself that I could raise them properly, and thankfully, Mama also considers them as her own children.

"We have, but I don't want to go to school, ate," I heard Liam say. Nagiging hawig din niya si Kuya, mabuti nalang walang nagmana saamin sa ugali ng tatay namin. Napailing iling naman ako sa sagot niya. Alam kong matalino itong dalawa, hindi na daw nila kailangan mag-aral kasi alam naman na daw nila ang lahat. 

"Why?" I asked him, kumunot ang noo ko habang pinapatahan si Zierya.

"Walang prof ngayon, wedding daw. Boring naman kung papasok ako" Tumango naman ako. Gustong gusto nilang nag-aaral pero kapag alam nilang tamad ang prof nila hindi na sila pumapasok. 

Ilang taon na din ng wala si Aziel sa tabi ko, kapag natutulog ako palagi siyang nasa panaginip ko. Halos siya lang din ang naiisip ko, wala akong ibang gusto kundi siya lang. Kahit sobrang hirap kinakaya ko para sa ginawa niyang sakripisyo saamin. Alam ko na siya din ang nagpakulong kay papa at sa papa niya, hindi man kami hanggang sa huli pero alam ko na binuwis niya ang kaniyang buhay para saamin. 

Next week naman uuwi ulit ako sa Pinas dahil nandoon pa din ang iba kong business, si Mama ay titira na din ulit dito sinabihan ko na kasi siyang kaya ko naman. Ayoko din kasi na may ibang mag-alaga sa kambal kapag wala ako, sobrang hirap din ng pabalik balik ako dito tapos uuwi din sa Pinas. Nung pinagbubuntis ko ang kambal at nalaman  na wala na si Aziel, pinapunta kami agad dito nila Kuya dahil delikado kapag nagstay kami sa Condo lang. Atleast dito maraming nakabantay at maraming kilala si Kuya na mapagkakatiwalaan. 

"Mom, I want Ice cream! Tita Lia said she will not gave me" Ngumuso naman si Zieren at mukhang maiiyak na.

"How many did you eat yesterday?" I asked him in my soft voice.

"3!" Masayang sabi niya, kahit winter dito saamin, sobrang hilig niya mag-ice cream. 

"You should eat again tomorrow, baby, okay?" Kapag nakikita kong namumula ang pisngi niya or ngunguso siya saakin hindi ko mapigilan ang sarili kong bigyan siya ng Ice cream.