💋प्रणय हवा हवासा 💋

भाग...४७

रो हाऊस वर पोहचलो होतो मोना नुकतीच आली होती व नेहमीप्रमाणे गाऊन वर होती, हळूच मिठी मारून मि तिला बाहुपाशात घेतले होते व तिही लाडात येत..
पाहिलं ना किती काळजी घेतात माझे सासरे, नाही तर तुझे,
लाडकी सुनबाई, लाड होणारच.
पण बर झालं ना स्वतच घर वेगळीच मजा असते.
हो ना आता काय कधीही, कुठेही, कसही..
तेवढ्यात फोन खणखणला
ऐक मोना आई बोलते.
आठ दिवसांनी रोहितचा वाढदिवस आहे, सरप्राईज द्यायच त्याला पण काही सुचतच नाही,
तु नको काळजी करू सुचवते मि काही तरी. तु खुष आहेस ना, पटतोय का बाबांचा स्वभाव,
हो ग खुप खुष आहे मी,छान आहेत हे.
फोन ठेऊन मोना मला कुरवाळत होती,
काय नवरोबा बरेच दिवस आठवण नाही झाली आज तरी होणार आहे का.
वेळ न दवडता मोनाला ऊचलत बेडरूममध्ये नेऊन मि तिच्यावर स्वार झालो होतो व मोनाही अक्षरशः वेडी होऊन आम्ही प्रणयात दंग झालो होतो. एकमेकांची भुक भागवत विसावलो होतो.
दरम्यानच्या काळात आबा मुंबईला जाऊन सगळं ठरवून आले होते व नेमक्या रोहितचया वाढदिवसाच्या दिवशीच लग्न करायचं ठरलं होतं त्यामुळे आम्ही दोघेही आनंदी होतो व रोज  एकमेकांची येथेचछ धुंलाई करत होतो,
शुक्रवार होता व आबा सकाळी अकरा वाजता आले होते,
ऐक राज एवढं शेठला देऊन ये. व कामानिमित्त पटकन गेले होते.
कोण आहेत हे धनराज शेठ मला कळेल का मोना बोलली
आबांचे मित्र आहेत, मोठे बिझनेसमन आहेत, दोघेही एकमेकांना मदत करत असतात, बर मि हे देऊन येतो, दुपारी आपण फिरायला जाऊ मोना,
नको तु मला घरातच माझ्या बरोबर हवा, तु लवकर ये.
गाडी चालवत मि धनराज शेठच्या बंगल्यावर पोहचलो होतो व गेटवर वाॅचमनला मुद्दामच विचारत होतो.
जाऊ का आत कि परवानगी घ्यावी लागेल.
कशाला गरीबाची टिंगल करताय साहेब, नेहमी प्रमाणे दरवाजा उघडाच आहे,
वाॅचमेन जरा नाराज व दुःखी दिसत होता
काय रे काय झालं.
काही नाही साहेब कुणाला सांगणार. चेहरा रडवेला करून बोलत होता.
काय झालं सांगितलं तर कळेल ना मला, शक्य असेल तर मदत नक्की करीन,
लहान मुलगा आजारी आहे, दवाखान्यात पैसे कमी पडतील.
तुझ्या बाईसाहेब नाही का मदत करत.
तस काही नाही पण पगार वेळेवर करतात पण अधेमधे पैसे मागायचे नाहीत हा नियमच आहे ईथे.
किती पैसे लागतील
जास्त नाही पण दोन हजार रुपये.
एवढंच ना हे घे पगार झाला कि हव तर जमतील तसे परत दे
उपकार झाले साहेब,
तस काही नाही रे एकमेकांना मदत करायलाच हवी..
मुख्य दरवाजा उघडून मि आत गेलो होतो,
अनघा बाईसाहेब.
आत ये मि आतच आहे. सरळ पुढे आल्यावर डाव्या बाजूला दरवाजा उघडून आत ये.
मि आत गेलो होतो प्रशस्त बेडरूम होती भला मोठा पलंग, टिव्ही, सोफा, सुंदर इंटिरियर, मनमोहक सजावट, असल्याने डोळे दिपत होते,
अनघा आज वेगळयाच ड्रेस मध्ये होती, मि अक्षरशः तिला डोळे भरून पहातच राहिलो होतो, धष्टपुष्ट मांड्या, भरदार खांदे, ऊभारलेली छाती, मोकळे सोडलेले केस खांद्यावर रूळत होते व एकपाय वर एकपाय खाली, मागे सोफयावर रेलुन बसली होती व हीरोइन दिसत होती,मि वेडयासारख पहातच राहिलो होतो..
काय कामं होत.
आबांनी दिलेत मोजून घ्या.
काही गरज नाही. विश्वास आहे त्यांच्यावर.
ऊठून तिजोरी ऊघडत अनघा पैसे ठेवत होती व मि आश्चर्याने बघतच राहिलो होतो, पैसा दागदागीने पाहून मि चक्रावलो होतो, एवढे पैसे,
अजून भरपूर आहेत अनघा बोलली.
ऊभा का बस ना..
काय घेणार, ज्युस कि आंबा ज्युस कि अजून काही.
आंबा ज्युसच घे नवीन हापूस आंब्याची लज्जत न्यारी असते.
मि आलेच..
आंबा ज्युस घेऊन अनघा आली होती व मी पिऊन झाल्या नंतर निघणार तोच
बैस ना काही कामं आहे का.
तस काही नाही पण..
बस रे. अन एकटक काय बघतोय माझ्याकडे,वेगळी दिसते का मी.
आपण दोघेच असताना कुणाकडे पहाणार बाईसाहेब.
तेही खर आहे. पण.
हा ड्रेस ना आम्ही हनिमूनला परदेशात गेल्यावर यांनी आवडीने घेतला होता, सो आज परत एकदा ट्राय केला, कशी दिसते मी..
छान..दिसताय.
छानच कि अजून काही..
काही नाही सुंदर दिसताय..
किती दिवस गेले होते तुम्ही हनिमूनला..
तिनं दिवस चौथ्या दिवशी परत आलो.
फक्त तिन ,मि असतो तर महिनाभर आलोच नसतो, काय उपयोग याला काय हनिमून म्हणायचं..
मग काय. सुंदर असुन काय उपयोग,उपभोग घेता आला पाहिजे..
म्हणजे काय.
शेठ घेतात का उपभोग.
काय, तुला बेडरूममध्ये घेतलं तर अंथरुणात नको शिरू असले चावट प्रश्न विचारून मोकळा होतो.
तस नाही बाईसाहेब हेच बघ ना तुमच्या कडे स्विमींग पुल आहे, तुम्हाला पोहायला येत का..
नाही रे अजूनही नाही.
मग काय उपयोग त्याचा.
तस काही नाही दाखवायला आहे ना.
मि शिकवू पोहायला तुम्हाला.
का मला हात लावायची संधी शोधतोय का..
तस नाही स्विमींग पुल उपयोगात येईल ना.
शहाणपणा करू नकोस तुला मैत्रीणी किती आहेत..
भरपूर आहेत.
तुम्हाला आहेत मैत्रीणी.
आहेत ना निशी आणि अनुश्री..
फक्त दोनच..किती मिसळून असता तुम्ही त्यांच्यात.
अजिबात नाही फक्त कामापुरती भेटत असते.
ह्याच्या मुळेच अस वागता तुम्ही,
मला नाही आवडत..
मग काय आवडत तुम्हाला..
मला छान बाइकवरून फिरायला आवडत, निसर्गरम्य ठिकाणी फिरायला आवडत,
येते का मग बाईक चालवायला..
नाही ना शिकलेच नाही.
मि शिकवू.
परत तेच.
शिकेन मि हळूहळू.
हेच तर चुकतं तुमचं,
कसं काय रे.
हेंच बघा ना तुम्ही किती सुंदर दिसताय पण उपभोग घेणारा कुठेय, शेठ तर कायमचं कामात असतात. मग..
मग काय..जास्त पुढचच बोलतोय तु, दुसर काही दिसतच नाही का तुला.
तुम्ही असताना दुसरं काय बघणार..
हो का मग बघच पण..दुरुनंच. तसही शेठ सोडुन कुणाचीही हिम्मत नाही होणार..मला हात लावायची.
एखाद्याने केलीच तर.
करणारच नाही.
पण केलीच तर..
या देहाकडे पाहून कुणाची हिम्मतही होणार नाही कळलं.
हो का..
तरीही.
उचलुन आपटीन, गोळी घालीन त्याला, रिवहाॅलवहर आहे तेही लायसेन्स काढून घेतलंय,
हे ऐकून मि मनोमन घाबरत होतो, फारच डेंजर दिसतोय हा गेंडा असा विचार मनात येत होता पण आपल्याला काय करायचंय हा विचार करत होतो.
ऐक ना मि ड्रेस मध्ये छान दिसते कि साडीत..
शेठलाच विचारा ना.
विचारल असत पण आता शेठ नाहीत तु आहे ना..
राग नाही ना येणार.
निट बोलला तर नाही.
तुम्ही ना आताही सुंदर दिसताय पण साडीत अधिकच सुंदर दिसता..
कोणत्या..
वाॅरडरोब ऊघडत अनघा साडया दाखवत होती
ह्या, हया, कि..
सगळयाच सुंदर आहेत
अन बलाऊज.
हा, की तो कि..अजून..
स्लिवलेस , बॅकलेस बलाऊज मध्ये तुम्ही मादक दिसाल..बाईसाहेब पण हे मि सांगून काय उपयोग.
बोलता बोलता बाबुराव टाईट झाला होता,वर फुगलेल्या पॅटीत दिसत होते, अनघाही एकटक फुगीर भाग पहातच राहिली होती.
का रे.
तुम्ही थोडच मला...
काय..
काही नाही बाईसाहेब.
दिसतंय ना मला तुला काय मी रांड वाटते का..
अचानक बदललेली अनघा पाहून मि घाबरलो होतो व लटलट कापत होतो,
घाबरतोस काय, मग हिम्मत नाही करायची अशी कळलं..
तोंड बाजुला करुन अनघा गालातल्या गालात हसत होती व विजयी मुद्रेने माझ्याकडे बघत होती..
परत एकदा सांगतेय परत अस काही करायचं नाही..
जातो मी बाईसाहेब.
थांब परत एकदा ज्युस घेऊन जा तेवढीच भिती कमी होईल.
मलाही कळत नव्हतं हिचं नक्की चाललंय काय..
खरच हा हत्ती आपण पोसु शकत नाही हा विचार करून मी अनघाला सिरीयसली घेत नव्हतो व ज्युस घेऊन बाहेर निघालो होतो, अनघा दरवाजा पर्यंत आली होती व खुष होऊन हसत होती..
बाय राज.
मि गप्पच होतो, तेवढ्यात समोरून अनघा आडवी होऊन मला अडवत होती,
बाय बोल तरचं बाजुला होईल.
नाही बोलणार..
मग नाही बाजुला होणार..
बाय अनघा बाई....
मि ऐकलं नाही परत बोल..
बाय अनघा बाईसाहेब..जाऊ आता..
जा, परत कधी येणार..
कामाशिवाय नाही कळलं..
मि रो हाऊस वर परत आलो होतो व मोना निवांतपणे झोपली होती आवाज दिला म्हणून दरवाजा उघडून मला आत घेत होती
झाली का कामं की बाकी आहेत.
का ग
वैतागलेला दिसतोय, काही झालंय का..
नाही ग.
मग चेहरा का पडलाय..
काही नाही ग होईल फ्रेश..
कधी..
मोनाला ऊचलत बेडरूममध्ये नेऊन मि तिच्यावर स्वार झालो होतो .
हे हवंय का मग सांगायच ना..
खुष ना आता..
संध्याकाळी फोन करून आबा सांगत होते उद्या शेठने दहा वाजता बंगल्यावर बोलवलय काही तरी कामं आहे.
जाईल आबा..
दुसरेदिवशी परत एकदा मी बंगल्यावर गेलो होतो .नेहमी प्रमाणे अनघा छान नटून थटुन होती व आजही ति मुद्दामच माझ्या समोर शरीर प्रदर्शन करत होती.
कशी दिसतेय मी आज..
सुंदर दिसताय बाईसाहेब पण ही साडी नाही सुट होत तुम्हाला..अन बलाऊजही मि मुद्दामच सतावत होतो.
का रे
तुमचं सौदर्य खुलत नाही अशा साडीत.
बलाऊजला काय झालं.
अजून शाॅरट हवा अधिकच खुलुन दिसाल..
अनघा अक्षरशः पुचची  दाखवुन लंड ऊपाशी मारत होती पण  झवायला तिन तिन पुचचया असल्याने व आबांना तेथे मोठी ईज्जत असल्याने मी चुपचाप अनघाला सहन करत होतो
बोलता बोलता अनघा बोलुन गेली
मला माझ्या तालावर माणसं नाचवायला खुप मजा येते..
पण अनघालाही मि नाचवत होतो हे तिच्या लक्षातच येत नव्हतं .कारण रोज वेगवेगळे ड्रेस, साडया ति मि सांगितलं की   ट्राय करत होती.
दोन तिन वेळा  अनघा मला अशाप्रकारे सतावत होती. मिही वैतागलो होतो पण इलाज नव्हता,काही ना काही कारणाने मला जावेच लागत होते,
काय रे राग येतो का माझा तुला.
नाही बाईसाहेब. पण हे अस बिनकामाचं बर नाही..
तुच तर म्हणाला होता ना बोलल की माणसं कळतात मग.
तस काही नाही ..
बोलवत जा कधीही येत जाईल मी..
मनोमन अनघाला सरळ करण्याचा विचार मि करत होतो..

क्रमशः