Το κακό παιδί...

Κεφάλαιο 5

Συνειδητοποίησα ότι φυσικά και ο Φίλιππος ήταν μπλεγμένος με αυτούς, διαφορετικά δεν θα μου κέντριζε τόσο το ενδιαφέρον. Όλα επάνω του φώναζαν πως ήταν ακριβώς ο απαίσιος τύπος άντρα που με τραβούσε όλη μου την ζωή μέχρι τότε. Έπιασα το κεφάλι μου απογοητευμένη και ξεφύσηξα κοιτάζοντας τον. Ήμουν ίδια, όσο και να ήθελα δεν θα άλλαζα ποτέ. Είχα μέσα μου εκείνο το ηλίθιο γονίδιο που με τραβούσαν αποκλειστικά και μόνο οι κατεστραμμένοι και επικίνδυνοι για εμένα άντρες.

-Είσαι καλά; ρώτησε εκείνος ανήσυχος αφού είδε πως για ώρα δεν μιλούσα, παρά κοιτούσα το κενό.
-Όχι, δεν είμαι καλά, απάντησα εντελώς αυθόρμητα και τον κοίταξα θυμωμένη. Ήξερα πως δεν έφταιγε εκείνος, εγώ είχα όλη την ευθύνη αλλά τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούσα να τον κοιτάξω διαφορετικά.
-Δεν πρόκειται να σε ξαναενοχλήσει πάντως. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
-Γιατί Φίλιππε; Πως είσαι τόσο σίγουρος; Γιατί του μίλησες έτσι; Από πού και ως που εσείς γνωρίζεστε;
-Μεγάλη ιστορία....
-Έχω χρόνο... ακούω..., είπα και απαίτησα να μάθω την αλήθεια.
-Τι τα θες τώρα. Βλακείες που έχω κάνει παλιά...
-Παλιά; Βλακείες; Σκόρπιες κουβέντες θα μου πετάς και νομίζεις ξεμπέρδεψες; Με δουλεύεις; Δε νομίζεις ότι πρέπει να ξέρω και εγώ; Χρησιμοποίησες κάτι για να τον φοβίσεις, να τον διώξεις και το κατάφερες με μια απλή ανάμνηση... εμένα υποτίθεται προστάτευες... θέλω να ξέρω, φώναξα και σταύρωσα με πείσμα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου.
-Αλίκη άστο σε παρακαλώ... μη τα σκαλίζεις και πίστεψε με δεν έχει νόημα. Είναι περσινά ξινά σταφύλια. Δεν χρειάζεται να το συζητάμε άλλο. Το θέμα είναι πως γλύτωσες από αυτόν, μια και καλή.
-Τον ξέρεις καλά; Αυτό τουλάχιστον μπορείς να μου το πεις;
-'Όχι, δεν τον γνωρίζω σχεδόν καθόλου... τον έχω δει ελάχιστα, ότι ξέρω είναι από αυτά που έχω ακούσει για αυτόν. Ένα δειλό ανθρωπάκι είναι που θάβει άλλους για να ανέβει αυτός. Έχει κάνει πολλές μαλακίες, και είναι πολύ μπλεγμένος. Καλύτερα που ξέμπλεξες τώρα, γρήγορα γιατί...
-Δεν είναι έτσι.... Ο Αντρέας είναι... ήταν... τέλος πάντων δεν είναι ανθρωπάκι. Έχει και αυτός μια κάποια δύναμη.
-Παπάρια έχει, άκου δύναμη αυτός. Τι έχει; Που πούλησε τον συνεργάτη του για να κάνει κάτι; Το ξέρεις ότι ο συνεργάτης του έχει βάλει να τον σκοτώσουν; Και δεν είναι ότι τον έδωσε στεγνά για να αποκτήσει λεφτά, είναι ότι του έφαγε την γυναίκα. Και αυτοί οι άνθρωποι αυτά τα πράγματα δεν τα συγχωρούν. Είναι σαν την μαφία... αν είσαι με κάποιον συνεργάτης είστε αδέρφια. Πρέπει να σέβεσαι κάποια πράγματα, ο Κώστας ο συνεργάτης του, έφυγε για το εξωτερικό όχι για να γλυτώσει την φυλακή -Σιγά μη του έκαναν τίποτα οι μπάτσοι, αφού δικοί τους είναι και αυτοί- Έφυγε όμως γιατί αν έμενε εδώ θα τον σκότωνε ο ίδιος. Και τελευταία έμαθα ότι είναι λίγα τα ψωμιά του Αντρέα, θέλουν πολλοί να τον φάνε και κυρίως ο φίλος του, που να σου πω την αλήθεια μου καλά θα του κάνει. Λεφτά, δύναμη, δουλειές. Όλα εντάξει, αλλά όχι ρε φίλε να πάρεις την γυναίκα του φίλου σου. Όχι αυτό, και ακόμα χειρότερα όταν ξέρεις πως είναι τρελός για αυτήν. Τέλος πάντων... τι στα λέω τώρα αυτά; Για να είστε μαζί τόσο καιρό προφανώς του την έκανε η άλλη γρήγορα, όσο γρήγορα έμπλεξε και μαζί του μετά τον Κώστα....
-Φίλιππε... τι άλλο ξέρεις για αυτήν την κοπέλα; Ρώτησα, αδιαφορώντας για ότι άλλο είχε αναφέρει.
-Όχι πολλά, δεν την έχω δει ποτέ. Λέγανε όμως διάφορα για αυτήν, ο Ηλίας που την είχε δει κάποιες φορές λέει ότι είναι από τα πιο όμορφα πλάσματα που είδε ποτέ του, αλλά ότι είναι και λίγο τρελή.... Όλοι το έλεγαν αυτό, όχι μόνο επειδή άφησε τον Κώστα για τον Αντρέα, αλλά γενικά, είχε μια τρέλα, ένα χάσιμο... ήταν στον κόσμο της. Εδώ να σκεφτείς ότι δεν ήξερε τι κάνει ο Κώστας... δεν είχε καταλάβει τι παιζόταν. Γιατί ρωτάς όμως; Την ξέρεις εσύ;
-Τώρα τι να σου πω; Για πες... τι άλλο ξέρεις;
-Αυτά... δεν έχω κάτι άλλο, γιατί έφαγες κόλλημα τώρα με την γκόμενα;
- Γιατί η γκόμενα που λες Φίλιππε, είμαι εγώ, είπα και φύσηξα την μύτη μου σε μια προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου που ετοιμάζονταν να κυλήσουν από τα μάτια μου.
Μαζεύτηκε στην καρέκλα του σαν παιδάκι που το μάλωσαν και με κοιτούσε απολογητικά. Προσπαθούσε να ζητήσει συγνώμη με χίλιους τρόπους αλλά ότι και να έλεγε ήταν περιττό. Άλλωστε εκείνος απλά μου μετέφερε ότι είχε ακούσει στον κύκλο του. Δεν είχε δική του άποψη και μου το είχε ξεκαθαρίσει αυτό πριν μάθει ότι μιλούσε για εμένα. Έβαλα τα γέλια, γελούσα δυνατά χωρίς να μπορώ να σταματήσω. Με θεωρούσαν όμορφη, αυτό ήταν υπέροχο. Αλλά με θεωρούσαν και τρελή, χαζή για την ακρίβεια, αυτό και αν ήταν «υπέροχο». Μήπως είχαν και άδικο; Ηλίθια ήμουν, που δεν έβλεπα μπροστά μου, που πήγαινα και έπεφτα με τα μούτρα στον κάθε βλάκα και που δεν έψαχνα λίγο παραπέρα τι συμβαίνει. Που μια ζωή άφηνα τα σημάδια να πέφτουν κάτω δίχως να δίνω σημασία. Ο κακόμοιρος ο Φίλιππος με κοιτούσε χωρίς να ξέρει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Από την μια ένιωθε άσχημα που με είχε προσβάλει χωρίς να το ξέρει και από την άλλη με έβλεπε που γελούσα σαν χαζή και ποιος ξέρει, ίσως να σκεφτόταν πως ότι είχε ακούσει ήταν όντως σωστό. Έτσι που φερόμουν τώρα έμοιαζα όντως με τρελή.
Μείναμε λίγο ακόμα, τελειώσαμε το ποτό μας μιλώντας για αδιάφορα και ασφαλή θέματα και μετά ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι. Στην διαδρομή δεν μίλησε κανείς από τους δύο, εκείνος ήταν συγκεντρωμένος στο δρόμο και εγώ είχα γαντζωθεί επάνω του και άφηνα τον αέρα να σκορπάει τα δάκρυα μου καθώς τρέχαμε. Όταν φτάσαμε επιτέλους, βιάστηκα να σκουπίσω τα μάτια μου πριν με δει αλλά δεν πρόλαβα. Με κοιτούσε εξεταστικά, σαν να προσπαθεί να καταλάβει αν όντως έκλαιγα.
-Καλή η μηχανή αλλά δακρύζουν πολύ τα μάτια από τον αέρα ρε παιδί μου. ψιθύρισα, σε μια προσπάθεια να καλύψω το κλάμα μου και εκείνος δεν είπε τίποτα. Με καληνύχτισε με ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε, έτσι απλά.
Μπήκα στο σπίτι σαν την γάτα ελπίζοντας να μην πέσω πάνω στην μάνα μου. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν κήρυγμα από εκείνη και καυγάδες. Φυσικά, επειδή η τύχη μου με είχε εγκαταλείψει εκείνη την ημέρα στεκόταν σαν άγαλμα μπροστά στο τζάκι και με περίμενε έτοιμη να αρχίσει καυγά.
-Μάνα! Μην μιλήσεις σε παρακαλώ, μην πεις κουβέντα. Δεν έχω καμία όρεξη. Είμαι χάλια, κομμάτια, χίλια κομμάτια και δεν έχω καμία διάθεση να τσακωθώ μαζί σου. Και μην ανησυχείς, δεν έγινε τίποτα με τον Φίλιππο και ούτε θα γίνει, φώναξα για να καταλάβει πως τουλάχιστον εκείνη την στιγμή δεν θα καθόμουν να ακούσω ούτε μια λέξη της.
Πήγε κάτι να πει και της έκανα νόημα, κουνώντας την παλάμη μου πάνω από το κεφάλι μου, τονίζοντας έτσι πως το εννοούσα ότι δεν θα άκουγα τίποτα. Μπήκα στο δωμάτιο μου, έβγαλα τα ρούχα μου και ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεβάτι θέλοντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη και να ηρεμήσω λίγο.