Το κακό παιδί...

Κεφάλαιο 14

Το όπλο ακούστηκε σαν βόμβα μέσα στην ερημιά, μια μικρή κραυγή και ο ήχος από το σώμα που έπεφτε νεκρό στο χώμα έκαναν το κορμί μου να ανατριχιάσει ολόκληρο. Ήμουν ζωντανή, δεν ήμουν εγώ χτυπημένη, ο Αλεξίου ήταν αυτός που βρισκόταν νεκρός μπροστά μο. Πριν συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει και αρχίσω να αναρωτιέμαι ποιος είχε πυροβολήσει ένιωσα ένα δυνατό χέρι να με πιάνει από την μέση και να με συγκρατεί όρθια. Από την ταραχή και τον φόβο μου είχα ζαλιστεί και παραλίγο να έπεφτα κάτω αν δεν με είχε αρπάξει τελευταία στιγμή ο Φίλιππος. Με κρατούσε αγκαλιά και μου ψιθύρισε πως όλα ήταν καλά. Γύρισα και τον είδα και πριν ακουμπήσω τα χείλη μου στα δικά του τραβήχτηκε και μου έδειξε με τα μάτια του τον Μειμαρίδη που στεκόταν λίγα μέτρα πιο κάτω με το όπλο στα χέρια του να σημαδεύει το κενό όπου πριν λίγο βρισκόταν ο Αλεξίου. Ασυναίσθητα απομακρύνθηκα από τον Φίλιππο και πλησιάσαμε προς το μέρος του.

-Λάμπρο συγνώμη, δεν μπορούσα να τον αφήσω να την χτυπήσει, του είπε ο Φίλιππος και κατέβασε το κεφάλι του σαν να ντρεπόταν μπροστά του.

-Έκανες αυτό που έπρεπε.... Δεν πειράζει....

-Βοήθεια. Ούρλιαξα και κρύφτηκα πίσω από τον Φίλιππο, ακολουθώντας απλά το ένστικτο μου. Ο Αλεξίου ήταν ακόμα ζωντανός, σερνόταν στο έδαφος και προσπαθούσε να πιάσει το όπλο του και έπρεπε να τον προλάβουμε πριν αρχίσει να ρίχνει όπου μπορεί.

Ο Λάμπρος, ψύχραιμος σαν να έκανε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο πήγε προς το μέρος του και πάτησε το χέρι του σχεδόν συνθλίβοντας το. Σημάδεψε με το όπλο το κεφάλι του και το άδειασε με μανία επάνω του. Επέστρεψε σε εμάς ήρεμος ακόμα αλλά με μια περίεργη γαλήνη στο ύφος του, με έπιασε από το χέρι σαν να ήμουν μωρό και με έβαλε να καθίσω πίσω στο αυτοκίνητο μου.

-Γιατί τον σκοτώσατε; Πάει το σχέδιο μου... ψέλλισα προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε κάνει.

-Επειδή ότι στοιχεία και να είχες θα γλίτωνε, οι άκρες που είχε αυτό το κάθαρμα ήταν μεγάλες. Άσε που και φυλακή να έμπαινε το ίδιο ακριβώς θα ήταν. Σκότωσε τον αδερφό μου απλά για να κάνει επίδειξη δύναμης. Ε, το ίδιο έκανα και εγώ τώρα. Βοήθεια δεν είπες ότι ήθελες; Άσε το σχέδιο σου στην άκρη και άκου το δικό μου, χάρη σε εσένα ηρέμησα για τον φίλο μου, χάρη σε εμένα θα σε σεβαστούν τώρα.

Σκούπισε το όπλο του και το έβαλε στα χέρια μου.

-Είναι δικό σου τώρα. Πάντα ήταν, εσύ τον σκότωσες. Αυτό θα ξέρουν όλοι. Αλίκη με προσέχεις; Είπε κατανοώντας την κατάσταση σοκ στην οποία βρισκόμουν, έγνεψα «ναι» με το κεφάλι μου και συνέχισε να μου δίνει οδηγίες. Θα σε φωνάξουν για κατάθεση μπορεί και σήμερα ακόμα, αλλά την έρευνα και την ανάκριση θα την κάνω εγώ. Δεν θα υπάρχουν αρκετά στοιχεία οπότε εμείς δεν θα μπορούμε να σε πιάσουμε... μην ανησυχείς για αυτό. Αλλά θα είναι ολοφάνερο, πως ακόμα μια φορά δεν μπορέσαμε να πιάσουμε κάποιον από το σινάφι σας... γιατί όταν μαθευτεί αυτό θα γίνεις μια από αυτούς. Να είσαι σίγουρη ότι κερδίσαμε και οι δύο από αυτό. Λοιπόν, μπορείς να οδηγήσεις έτσι;