Το κακό παιδί...

Κεφάλαιο 18

-Κοριτσάκι μου, άνοιξε τα μάτια σου, σε παρακαλώ... άκουγα την φωνή του Αντρέα από μακριά και ένιωθα ένα χέρι να μου χαιδεύει το κεφάλι.

Βρισκόμουν σε ένα κρεβάτι, σε ένα μαλακό και υπέροχο στρώμα. Ήταν όνειρο, όλα όσα είχαν γίνει έπρεπε να είναι όνειρο, δεν μπορούσε να είναι αλήθεια. Άνοιξα τα μάτια μου ανακουφισμένη αλλά ο Αντρέας στεκόταν εκεί, δίπλα μου να με κοιτάζει και να με αγγίζει με την αγωνία σχηματισμένη στο πρόσωπο του.

Ξανά άνοιξα και έκλεισα τα μάτια μου πολλές φορές για να βεβαιωθώ ότι δεν ήταν στη φαντασία μου όλα αυτά. Τσίμπησα τον εαυτό μου σε διάφορα σημεία και προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που έβλεπα μπροστά μου, γιατί σίγουρα δεν μπορούσε να είναι παρά μια παραίσθηση από το σοκ της κατάστασης.

-Πως... πως είσαι εσύ εδώ; Τι έγινε; Έχεις πεθάνει Αντρέα...

-Μωρό μου ηρέμησε και έχουμε χρόνο να μιλήσουμε για όλα... μόνο ηρέμησε πρώτα. Μου είπε και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη μου. Έκλεισα τα μάτια μου ανίκανη να τα κρατήσω ανοιχτά και νιώθοντας τόσο αδύναμη, που έχασα πάλι τις αισθήσεις μου.

Όταν συνήλθα βρισκόμουν ακόμα στο κρεβάτι του Ηλία αλλά αυτή τη φορά ήμουν μόνη μου. Όταν κατάλαβα πως στο δωμάτιο δεν βρισκόταν κανείς άλλος σηκώθηκα, έριξα ένα μπουρνούζι επάνω μου γιατί ήμουν μόνο με τα εσώρουχα και βγήκα από το δωμάτιο πηγαίνοντας προς τις σκάλες. Κατέβηκα στο σαλόνι που λίγο πριν είχα σκοτώσει τον Χρηστάκη και ο χώρος ήταν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Όλα ήταν πεντακάθαρα και φυσικά το σώμα του Χρηστάκη δεν ήταν πουθενά. Άκουσα συνομιλίες στο βάθος και περπάτησα στις μύτες προς τα εκεί για να ακούσω ποιος μιλούσε.

Δεν μπορούσα να δω αλλά αναγνώρισα τις δύο φωνές, ήταν ο Ηλίας με τον Αντρέα που καυγάδιζαν για κάτι.

-Εσείς φταίτε Ηλία, είχατε μια δουλειά να κάνετε. Να την προστατέψετε από όλο αυτό και τα κάνατε σκατά.

-Εμείς; Εσύ τι έκανες ρε Αντρέα; Που εμφανίστηκες ξαφνικά, τι έγινε σου έλειψε η γυναικούλα σου και ήθελες να την δεις;

-Βούλωσε το ρε μαλάκα... έχεις καταλάβει τι θα γίνει τώρα;

-Εγώ πάντως όχι, πετάχτηκα μπροστά τους ακόμα ταραγμένη που τον έβλεπα ζωντανό μετά από τόσο καιρό, και νομίζω ότι μου χρωστάς πολλές εξηγήσεις. Είπα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος μου και τον κοιτούσα χωρίς να είμαι σίγουρη ακόμα για αυτό που βλέπω.