Το κακό παιδί...

Κεφάλαιο 2

Γιατί το γεγονός ότι ερωτεύτηκα τον Φίλιππο όταν ήμουν κοριτσάκι δεν ήταν τυχαίο, ο τύπος του αλήτη που μου άρεσε τότε, μου άρεσε πάντα σε όποιον άντρα συναντούσα.

Ο Λεωνίδας ήταν τραγουδιστής σε ένα ροκ συγκρότημα, κολλημένος με την δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα ζούσε σαν μποέμ σταρ, ξεπεσμένος αλλά μποέμ. Δεν μιλούσε πολύ, τραγουδούσε καταπληκτικά, αλλά ο εγκέφαλος του είχε καεί από τα ναρκωτικά. Η σχέση μας κράτησε δέκα μήνες μόνο. Γιατί αυτός δεν ήταν ακριβώς κακό παιδί, όσο κατεστραμμένος.

Ο Μπάμπης δούλευε «πόρτα» σε ένα κλαμπ, ήταν τεράστιος, άγριος και πρωταθλητής στο κικ μποξ. Τον γνώρισα στο μαγαζί που δούλευε το βράδυ που χώρισα με τον Λεωνίδα. Καυγαδίζαμε με τον Λέο, στην είσοδο του μαγαζιού, γιατί του έλεγα να χαλαρώσει λίγο με την κοκαΐνη και εκείνος τρελάθηκε και άρχισε να μου φωνάζει και να με βρίζει, μέχρι που το χέρι του Μπάμπη προσγειώθηκε επάνω του. Τον πήραν σηκωτό και με τα χίλια ζόρια, ήταν τυχερός που βγήκε ζωντανός από τα χέρια του Μπάμπη, του ήρωα μου που μου εξομολογήθηκε εκείνο το βράδυ, ότι τρελαίνεται όταν βλέπει να προσβάλουν μια γυναίκα. Φυσικά και ξετρελάθηκα μαζί του, μέχρι που φύγαμε μαζί για την Πάρο, που θα δούλευε το καλοκαίρι. Ήταν γενικά επιθετικός και απότομος, αλλά με τους άλλους. Όταν αποφάσισε να γίνει βίαιος και με εμένα για μια ηλίθια κουβέντα, εγώ βρέθηκα στο νοσοκομείο και εκείνος χωρισμένος.

Μετά ήρθε ο Χρήστος, που με πήρε με την μηχανή του μια μέρα και αρχίσαμε να γυρίζουμε την Ευρώπη επάνω σε δυο ρόδες. Που κάναμε το ίδιο τατουάζ στο πόδι γιατί ήμασταν φουλ ερωτευμένοι, και γιατί εκείνος μου έλεγε ότι ήθελε το πεντηκοστό τατουάζ του, να είναι κάτι σημαδιακό. Και περνούσαμε και με τον Χρήστο φανταστικά, μέχρι που μια μέρα κατάλαβα ότι ο Χρήστος με έκλεβε, κανονικότατα και επανειλημμένα. Και έφυγα τρέχοντας από κοντά του, και γύρισα με το πρώτο αεροπλάνο από Πορτογαλία. Και ύστερα ήρθε ο Κώστας, μεγαλύτερος από εμένα αρκετά, είχε μαγαζί στην παραλιακή, ωραίος άντρας, με όνομα, κύρος, τρόπους, λεφτά, όλοι τον έτρεμαν και όλοι τον σέβονταν. Ένιωθα θεά δίπλα του, κανείς δεν τολμούσε ούτε να με κοιτάξει. Ένιωθα πως ήμουν με μαφιόζο. Και ο μαφιόζος μου όμως πίστεψε πως τον απατούσα, και άρχισε να γίνεται ζηλιάρης, κτητικός και τρομακτικός. Έφυγα όταν με απείλησε ότι αν ποτέ κοιτάξω άλλον άντρα θα με σκοτώσει. Τελικά ο Κώστας μου που μου μιλούσε για απιστία και με απειλούσε, ήταν και παντρεμένος όπως έμαθα από τον φίλο του και επόμενο σύντροφο μου Αντρέα.