Το κακό παιδί...

Κεφάλαιο 15

.........................................................

-Δεν είσαι εδώ... δεν ήσουν ποτέ. Μου έλεγες ότι θα είσαι πάντα δίπλα μου, να με προσέχεις και εσύ έχεις εξαφανιστεί, όπως έκανες πάντα. Μόνη μου ήμουν πάντα, έπρεπε να επιβιώσω για αυτό μη μου μιλάς τώρα, μη με κρίνεις γιατί δεν μπορείς, δεν έχεις το δικαίωμα, ειδικά εσύ.

-Πάντα ήμουν εκεί και το ξέρεις.... ας μη με έβλεπες ....ήμουν πάντα δίπλα σου.

-Μαλακίες.... Που ήσουν μωρέ; Λόγια, λόγια και σαχλαμάρες. Ξέρεις κάτι; Στο μυαλό μου ήταν όλα τελικά.... Και εσύ και αυτό που είχα ερωτευτεί σε εσένα... μια ιδέα, ένα ιδανικό πρόσωπο που δεν υπήρχε στην πραγματικότητα ποτέ...

-Έτσι λες; Γιατί τότε δεν φεύγεις τώρα; Γιατί μου μιλάς ακόμα; Γιατί στέκεσαι εδώ , στην βροχή και με κοιτάς έτσι; Γιατί μου λες ψέματα; Αφού το βλέπω στα μάτια σου...

-Αυτό είναι το κακό με σένα, ότι νομίζεις πως τα ξέρεις όλα και εμένα μαζί... Τίποτα δεν ξέρεις Φίλιππε, ούτε καν ποια είμαι στην πραγματικότητα. Όπως εγώ δεν ξέρω εσένα... τι είχαμε εμείς; Στιγμές... μόνο μερικές στιγμές και μετά ένα όνειρο, που τράβηξε πολλά χρόνια και μεγάλωσε στο μυαλό και των δύο. Ξέρεις τι αγαπάω και τι όχι; Απλά καθημερινά πράγματα; Πως πίνω τον καφέ μου; τι κάνω το πρωί που ξυπνάω πάντα; Ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα και τι μουσική ακούω;

-Μέτριο, με λίγο γάλα, μόνο αν είναι κρέμα.... Παίρνεις το μαξιλάρι σου αγκαλιά και κοιμάσαι ακόμα πέντε λεπτά , έστω και αν έχεις αργήσει να ξυπνήσεις... το αγαπημένο σου χρώμα είναι το κόκκινο και ενώ λες ότι ακούς τα πάντα έχεις κολλήσει με κάτι ροκ ξένα τραγούδια χρόνια τώρα που τα ακούς πάντα όταν είσαι μόνη σου. Είπε χωρίς να αλλάξει την έκφραση του, χωρίς να κομπιάσει για να σκεφτεί. Σαν να μιλούσε για τον εαυτό του, σαν να τον είχα ρωτήσει το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, σαν να ήταν δική του ρουτίνα όλα αυτά. Μα πως τα ήξερε όλα αυτά, αφού δεν ζούσαμε μαζί ,δεν ήταν εκεί ποτέ... δεν...

-Εγώ στο είπα πολλές φορές... ήμουν εκεί και ας μην με έβλεπες, είπε σαν να διάβασε την σκέψη μου.

-Φίλιππε... ψιθύρισα και έσκυψα το κεφάλι μου κοιτώντας την άσφαλτο που πλενόταν από τις στάλες τις βροχής. Δεν μπορούσα να δω τα μάτια του, ξαφνικά το βλέμμα του με έκαιγε ξανά όπως τότε, που τον είχα δει πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό. Θύμωνα που αυτός με ήξερε τόσο καλά, γιατί δεν μου είχε δώσει την ευκαιρία να τον μάθω εγώ. Γιατί με παρακολουθούσε ενώ εγώ δεν είχα ιδέα. Ήξερε τόσα για μένα και εγώ τίποτα. Είχα δίκιο λοιπόν, ότι και να έλεγε αυτός, ότι και να ένιωθε στο δικό μου το μυαλό ήταν κάποιος άλλος, κάποιος που μπορεί να μην ήξερα καλά, αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτός που είχα τώρα μπροστά μου.