Το κακό παιδί...

Κεφάλαιο 13

Φυσικά και ο αρχηγός τους δέχτηκε να συναντηθούμε αμέσως . Από την στιγμή που έμαθε τι χαρτί κρατούσα στα χέρια μου ήταν πρόθυμος να κάνει ότι ζητούσα αρκεί να του έδινα τον δολοφόνο του φίλου του. Δεν έμοιαζε με αστυνομικό, ή τουλάχιστον με το πώς φανταζόμουν εγώ ότι θα μπορούσε να είναι ένας αστυνομικός σαν εκείνον, ο αρχηγός μιας τέτοιας επιχείρησης. Ήταν σχεδόν πενήντα χρονών, ψηλός, με πολύ καλά διατηρημένο κορμί για την ηλικία του και είχε τόσο μεγάλα χέρια που ήταν το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή όταν τον είδα. Τα μαλλιά του κουρεμένα κοντά ήταν γκρίζα σε τέτοια σημεία ώστε να τον κάνουν αρκετά γοητευτικό. Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στο πρόσωπο του, απλά το ύφος, το βλέμμα του, τον έκανε να δείχνει πως ήξερε τι ήθελε και πώς να το παίρνει. Η κουβέντα μας ήταν σύντομη, δεν τον ενδιέφερε το πώς και το γιατί, παρά μόνο τι ανταλλαγή θα κάναμε για να πάρουμε και οι δύο αυτό που θέλαμε. Φάνηκε πως θα έχουμε πολύ καλή συνεργασία, λειτουργούσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με εμένα.

-Αν αυτά που μου λες ισχύουν, τότε να ξέρεις ότι από εμένα θα έχεις ότι ζητήσεις. Από την στιγμή που θα πάρω τα στοιχεία στα χέρια μου και μέχρι να τελειώσει αυτό που πας να κάνεις , εγώ ο ίδιος θα σου εγγυηθώ , ότι εμείς είμαστε πίσω σου και δίπλα σου. Θα έχεις το ελεύθερο να κάνεις ότι θέλεις χωρίς να φοβηθείς εμάς. Όχι ότι κανένας από αυτούς μας υπολογίζει, αλλά.... Τέλος πάντων να μη φοβάσαι τίποτα. Ο Κεχιόγλου ήταν σαν αδερφός μου, και το κάθαρμα που τον έφαγε το έκανε χωρίς λόγο. Τους το χρωστάω αυτό, έτσι για να δουν λίγο ότι δεν κοιμόμαστε και εμείς. Και αφού εσύ είσαι το μέσο μου να το κάνω δεν με νοιάζει. Λοιπόν... πότε θέλεις τα πράγματα;

Όλα πήγαν ανέλπιστα καλά, ο Μειμαρίδης όχι απλά με πίστεψε αλλά τόνισε σε εμένα και τους στενούς του συνεργάτες ότι είχα και την άμεση στήριξη του. Το μόνο που ήθελε ήταν τα στοιχεία για τον φίλο του. Το μόνο που τόνισε και απαίτησε ήταν να μην μιλήσω ποτέ στον Ηλία για όλα αυτά. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να μάθει ότι έχω παρτίδες μαζί τους, ούτε καν ότι έχω την στήριξη τους. Σε αυτό ήταν κάθετος. Το γεγονός πως εμείς είχαμε παρτίδες έπρεπε να το ξέρει ο ίδιος, εγώ ο Φίλιππος και άλλοι δύο από την ομάδα τους, κανείς άλλος. Δεν με πείραζε αυτό, άλλωστε τον Ηλία δεν θα τον εμπιστευόμουν ποτέ και χωρίς την συμβουλή του Μειμαρίδη, ένας κακός ρουφιάνος ήταν, που τους μετέφερε μόνο αυτά που ήθελε όπου τον συνέφερε. Ήξερα ότι δεν έκανα κάτι πολύ διαφορετικό από εκείνον και εγώ, απλά ήθελα να πιστεύω ότι εγώ είχα καλύτερους λόγους και ότι το έκανα και για καλό, ήθελα στα αλήθεια να τους βοηθήσω. Όταν εγώ τελείωνα με αυτούς θα τελείωνε και η υπόθεση τους. Όταν όλα έκλειναν, θα ήμουν ήρεμη και θα είχα τον Φίλιππο για εμένα και μόνο και ας μην το ήξερε ακόμα εκείνος.