Το κακό παιδί...

Κεφάλαιο 20

Δύο μέρες μετά οι συλήψεις που έγιναν έπεσαν σαν βόμβα στον χώρο μας. Ο ένας μετά τον άλλο μαζευτήκαμε στα τμήματα και ολόκληρη η ασφάλεια της Ελληνικής Αστυνομίας έτρεχε και δεν προλάβαινε να κλείνει μαγαζιά, να παγώνει καταθέσεις και περιουσίες και να οδηγεί ανθρώπους στα κρατητήρια.

Πολλοί αφέθηκαν ελεύθεροι μερικές μέρες μετά και άλλοι τόσοι μαζί τους και εγώ μείναμε μέσα να περιμένουμε να οριστούν οι δίκες για τα εγκλήματα μας. Όσοι είχαν απομείνει ήταν όλοι άντρες, όλοι εκτός από εμένα. Κάθε μέρα είχαμε άπειρες ώρες καταθέσεων και η συμπεριφορά όλων των αστυνομικών ήταν ειρωνική και εριστική. Τα είχαν καταφέρει να διαλύσουν τον κόσμο που προσπαθούσαν τόσο καιρό, και η ικανοποίηση που τα είχαν καταφέρει δεν ήταν δυνατόν να κρυφτεί. Τα κανάλια όλη την ημέρα ασχολούνταν με την υπόθεση μας και σε κάθε μεταφορά μας οι δημοσιογράφοι περίμεναν κατά δεκάδες για μια έστω δήλωση μας.

Ο Σάκης ήταν ο μόνος που έβλεπα κάθε μέρα. Στην αρχή με συμβούλεψε να μην πω τίποτα αλλά όταν είδε πως δεν είχα σκοπό να τον ακούσω άλλαξε πορεία και προσπαθούσε να με πείσει να ρίξω το φταίξιμο σε άλλους, για όλα. Αρνήθηκα πεισματικά και του είπα να μην προσπαθήσει για εμένα καθόλου. Ήμουν καμμένο χαρτί, δεν είχα καμία ελπίδα να γλυτώσω, όπως δεν πίστευα ότι είχαν ελπίδες και όλοι οι υπόλοιποι.

Οι δίκες ξεκίνησαν πολύ σύντομα και ενώ μας είχαν ήδη μεταφέρει σε αγροτικές φυλακές της επαρχίας για να αποφύγουν σκηνές στην Αθήνα. Πρώτη φορά που είδα τον Αντρέα και τον Ηλία μετά από τόσο καιρό ήταν στα δικαστήρια. Έμοιαζαν καταρακωμένοι και οι δύο. Δεν μπορούσαν να δεχτούν αυτό που είχε γίνει και βλέποντας και εμένα στην πλευρά του κατηγορούμενου δεν φαντάζονταν πως εγώ ήμουν που τους είχα καρφώσει όλους.

-Δεν θα μιλήσεις για τον Χρηστάκη. Δεν θα πεις ούτε λέξη. Ψυθήρισε ο Αντρέας στο αυτί μου όταν καθίσαμε δίπλα περιμένοντας να αρχίσει η δίκη. Τον κοίταξα ξαφνιασμένη και του ζήτησα λεπτομέρειες.

-Κάνε αυτό που σου λέω... θα το πάρω εγώ πάνω μου. Εσύ δεν μπορείς... δεν γίνεται να μείνεις φυλακή... τουλάχιστον ένας από εμάς πρέπει να γλυτώσει. Άκουσε με ρε μωρό μου σε παρακαλώ, μου είπε και με φίλησε. Την ίδια στιγμή στην αίθουσα μπήκε και ο Φίλιππος και τα μάτια του ήταν καρφωμένα επάνω μας. Τραβήχτηκα αμέσως και ο Αντρέας βλέποντας τον κατάλαβε την αντίδραση μου.

-Μπάτσος, το αστεράκι σου είναι μπάτσος. Αυτός μας έχωσε εδώ. Σε εκμεταλεύτηκε μωρό μου....και εσύ δεν είχες πάρει χαμπάρι τίποτα.