Το κακό παιδί...

Κεφάλαιο 22-Τέλος

Επέστρεψα στο προαύλιο με μια περίεργη αίσθηση. Δεν είχαν τελειώσει όλα, ήμουν σίγουρη. Κάτι είχε ακόμα μέσα του για εμένα. Αλλιώς δεν θα ερχόταν, δεν θα μου μιλούσε έτσι, δεν θα έκανε προσπάθειες να με πείσει να βγω νωρίτερα.

Έψαξα να βρω την κόρη του Κεχιόγλου και την βρήκα όπως πάντα στην βιβλιοθήκη. Σαν να την ένοιαζε και να ήταν φίλη μου από χρόνια της άνοιξα την καρδιά μου και της είπα πόσο με πονούσε η κατάσταση, πως είχαν γίνει όλα και πως τώρα ήθελα από την μια πλευρά να τρέξω και να φύγω με τον Φίλιππο αλλά από την άλλη ήθελα ακόμα να τιμωρήσω τον εαυτό μου.

-Αλίκη να σε ρωτήσω κάτι; Όταν ο Λάμπρος σκότωσε τον Αλεξίου ήταν δολοφόνος; Τον μίσησες; Πίστεψες έστω για μια στιγμή ότι αυτό που είχε κάνει ήταν λάθος;

-Όχι βέβαια... αλλά εκείνο ήταν άλλο. Ο Λάμπρος ήταν αστυνομικός, το έκανε γιατί... το έκανε για τον πατέρα σου.... Της είπα και στην ανάμνηση του Λάμπρου βούρκωσα.

-Ε τότε εσύ γιατί τιμωρείς έτσι τον εαυτό σου; Το ίδιο πράγμα έκανες και εσύ....

-Δεν είναι το ίδιο... εγώ το έκανα για τον Αντρέα που ήταν ζωντανός τελικά...

-Το έκανες για το παιδί σου.... Το έκανες για τον Λάμπρο... εγώ αυτό ξέρω, αυτό πιστεύω και αυτό δικαιολογώ....

-Τι σχέση έχει ο Λάμπρος με τον Χρηστάκη; Της είπα και εκείνη νομίζοντας πως ήδη γνώριζα μου είπε πως ο Χρηστάκης ήταν αυτός που είχε σκοτώσει τον Λάμπρο. όταν είδε την αντίδραση μου και τον θυμό μου κατάλαβε πως δεν ήξερα τίποτα και άρχισε να μου εξηγεί πως είχαν τα πράγματα. Ο Ηλίας τα είχε πει όλα στην κατάθεση του, προσπάθησε να ελαφρύνει την θέση του έτσι ,για να μην του φορτώσουν και τον φόνο αστυνομικού χωρίς βέβαια να καταφέρει και πολλά , αλλά τουλάχιστον έτσι είχαν λύσει και το αίνιγμα για τον φόνο του Λάμπρου.

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Ένιωθα σαν θηρίο στο κλουβί του. Ούτε τύψεις, ούτε ενοχές. Καλά του είχα κάνει και εκείνη την στιγμή αν μπορούσα θα το έκανα ξανά και ξανά. Όχι, δεν είχα κανέναν ενδοιασμό, ο Χρήστος ήταν ένα τέρας, του άξιζε ότι είχε πάθει. Και εγώ δεν είχα κανένα λόγο να τιμωρώ τον εαυτό μου τόσο αυστηρά για κάποιον που δεν του άξιζε τίποτα. Της ζήτησα να ειδοποιήσει τον Σάκη γιατί έπρεπε να του μιλήσω όσο πιο σύντομα γινόταν.

Δεν θα έμενα και άλλο εκεί μέσα να τιμωρώ τον εαυτό μου για τον Χρηστάκη, αν δεν ήμουν εγώ θα ήταν κάποιος άλλος. Αν δεν ήταν αυτός έτσι τίποτα δεν θα είχε γίνει. Αυτός έφταιγε για όσα είχα πάθει, και είχε πληρώσει. Ένιωθα επιτέλους μέσα μου ότι είχαν ολοκληρωθεί όλα. Δεν ήθελα να βρίσκομαι άλλο εκεί μέσα, ήθελα να βγω όσο πιο σύντομα γίνεται. Να αρχίσω και εγώ όπως και ο Φίλιππος να χτίζω τα κομμάτια μου από την αρχή, σε μια νέα πιο ήρεμη ζωή.