Onbreekbaar

Deel 4

Vince

Het was verschrikkelijk. Het is waarschijnlijk het ergste dat ik ooit heb gezien. Camille die op zo'n heftige manier door de lucht werd gekatapulteerd...ik ben nog nooit zo bang geweest.. Ik loop meteen naar haar toe. Het is een reflex. Ik probeer haar wakker te maken terwijl de bestuurder de ambulance belt. Haar ogen blijven gesloten en er is geen teken van leven meer. Hoe langer het duurt, hoe banger ik word. 

Wanneer de ambulance er eindelijk is leggen ze haar op een brancard om haar naar het ziekenhuis te brengen. Ik mag niet mee in de ambulance dus mijn ouders en ik gaan met de auto naar het ziekenhuis. Het zijn de engste uren van mijn leven. Wanneer we eindelijk aankomen in het ziekenhuis mogen we haar niet zien. Uren zitten we in de wachtkamer, zo voelt het toch. Uiteindelijk komt er een verpleegster naar ons om te zeggen dat Camille voorlopig buiten levensgevaar is maar dat ze in een coma ligt. 

Ze heeft enkele ribben zwaar gekneusd, haar linkerarm is gebroken en ook haar benen liggen in het gips. Volgens de verpleegster heeft ze ook een hersenschudding. Ze zegt nog andere dingen maar ik hoor haar niet. De tranen springen in mijn ogen maar ik hou ze tegen. "Kan ik haar zien?" onderbreek ik de verpleegster. Ze kijkt even verbaasd maar herstelt zich snel. "Dat kan. Maar ik moet u waarschuwen dat ze er niet geweldig uitziet." 

Ik knik gewoon even. "Volgt u mij maar en ik breng u naar haar kamer" zegt ze vriendelijk. Mijn vaders blijven in de wachtkamer en ik volg de vrouw. Als we voor de kamer staan wacht ik even voordat ik naar binnen ga. "Ik ga terug naar beneden maar als u iets nodig heeft of er is iets kan u op de noodknop drukken" zegt de vrouw. Ik knik dankbaar en leg mijn hand op de klink.

Ik ga naar binnen en schrik van wat ik zie. Camille zit helemaal onder draden, gips en wonden. Ik herken haar amper. Ik neem een stoel en zet me neer naast haar. De tranen springen in mijn ogen en vinden hun weg naar buiten. "Camille toch" fluister ik met een brok in mijn keel. Mijn hand vindt zijn weg naar de hare. Ik knijp er even in en zo blijf ik een hele tijd naast haar zitten. Na een tijd komen mijn ouders ook binnen. 

Ze vertellen dat de dokters voorlopig niks kunnen doen om haar wakker te maken. Wat wel kan helpen is vooral tegen haar praten, muziek opzetten of andere prikkels triggeren zodat ze wakker zou kunnen worden. "En dat is alles wat we kunnen doen?" vraag ik ongelovig. Ze knikken. Ik kijk terug naar Camille en sta recht. Ik geef een kus op haar voorhoofd en zeg: "ik ga er alles aandoen zodat je wakker wordt, dat beloof ik je."

Pas als ik terug in de auto zit denk ik aan Emma. Ik moet haar iets laten weten, ze is haar beste vriendin. Wanneer ik thuis ben ga ik naar mijn kamer en neem ik mijn gsm. Ik zoek naar haar telefoonnummer en druk op het belicoontje. De telefoon gaat over en ik wacht ongeduldig tot ik "Met Emma" hoor. Ik schraap mijn keel en doe alle moeite van de wereld om te kunnen praten. "Hey Emma het is Vince. Ik uhm moet iets zeggen."