Camille
De volgende ochtend word ik wakker. Ik zoek Emma met mijn hand maar voel dat ze niet meer naast mij ligt. Ik sta op en ga slaperig naar de woonkamer. "Ah hier ben je" zeg ik verrast als ik haar in de keuken zie staan. "Waarom ben je al wakker? Dit moest een verrassing zijn" zegt ze teleurgesteld. Ik kijk naar de tafel en zie dat die mooi gedekt is. Er zijn koffiekoeken en nog veel meer. "Oh sorry" zeg ik lachend. Ze kijkt me verdrietig aan en ik lach. "Ik zal terug naar de kamer gaan en roep me maar als de verrassing klaar is" glimlach ik. Ze knikt en ik wil me omdraaien.
Plots voel ik me enorm duizelig. Ik blijf staan en leg mijn hand tegen mijn hoofd. Dit voelt exact als die ene keer dat ik alleen thuis was. Ik heb niet door dat Emma naast me komt staan en schrik als ik haar hand plots op mijn arm voel. "Gaat het?" Ik schud mijn hoofd en krijg enorme hoofdpijn. Ze neemt een stoel en zorg dat ik kan zitten. Ze gaat voor me zitten en ik heb moeite om mijn ogen open te houden. "Wil je een glas water?" Ik schud mijn hoofd en voel dat ik moeite krijg om te ademen.
"We gaan naar het ziekenhuis" zegt Emma vastberaden. Ik wil mijn hoofd schudden maar krijg opnieuw enorm veel pijn. Emma ondersteunt me naar de auto en dan gaan we naar het ziekenhuis. In de auto blijft Emma me bezorgd aankijken. Niet dat ik daarop kan letten, ik ben te veel bezig met niet in slaap vallen. In het ziekenhuis word ik meteen onderzocht. Ze geven me medicatie en ik voel me meteen beter.
"Dit zijn nog bijwerkingen van de coma. Dat kan soms nog optreden maar dan moet je deze pilletjes nemen" zegt de dokter die voor ons zit. "Beweging blijft heel belangrijk om deze soort dingen te voorkomen." Ze geeft nog uitleg en na een tijdje kunnen we naar buiten. "Je hebt het gehoord hè, veel bewegen" zeg ik tegen Emma als we buitenkomen. "Ja dus jij mag nu te voet naar huis" knipoogt ze.
Ik lach en neem haar arm vast. "Ik dacht aan een andere soort beweging" glimlach ik zacht. Ik geef haar een kus en zij lacht ook. "Ook goed voor mij" zegt ze waarna ze me opnieuw kust. We gaan terug naar huis en daar eten we eindelijk het ontbijt op dat Emma had klaargemaakt. "Dankje" zeg ik nadat ik mijn laatste hap heb genomen. Ze haalt haar schouders op. "Het was niet zoveel moeite. Gewoon naar de bakker gaan en-"
"Dat ook, maar ik bedoel vooral om zo goed voor mij te zorgen" glimlach ik. Ze komt naar me toe en kust mijn voorhoofd. "Altijd" fluistert ze. We ruimen de tafel af en spenderen onze dag vooral in de zetel. We zetten films op maar echt veel zien we er niet van. We zijn meer met elkaar bezig. Na een zoveelste kus kijk ik haar aan. "Ik hou van je" zegt ze. Ik glimlach, want ik wou hetzelfde zeggen. "Ik ook van jou." Opnieuw volgt er een heel lange kus. En daar blijft het niet bij.
We zijn enkele maanden verder en Emma en ik zijn nog steeds heel gelukkig samen. Van Scott hebben we niks meer gehoord sinds die ene avond. Van die bijwerkingen heb ik nog enkele keren last gehad maar dat ging altijd snel weg dankzij die pilletjes. Ik heb ook een job gevonden dankzij Caro. Ik werk nu in een kledingwinkel. Nog geen modeontwerpster maar het is beter dan niets. Alles gaat geweldig. En Emma en ik zijn echt 'onbreekbaar'.
Einde
Dankjewel aan iedereen die het verhaal gelezen heeft en ik ben blij dat ik heb gezorgd voor meer emmille shippers :)) ik ben opnieuw aan het schrijven dus wie weet heel snel een nieuw verhaal :)
Als jullie verhaal ideetjes hebben mogen jullie die altijd in de reacties zetten of sturen naar mij <3 en laat zeker weten wat jullie ervan vonden :)
JE LEEST
Onbreekbaar
FanfictionDit verhaal gaat over Camille. Haar leven is zo goed als perfect. Ze is samen met de liefde van haar leven: Vince Dubois. Ze staat op het punt om af te studeren als modeontwerpster en gaat een prachtige toekomst tegemoet tot het noodlot toeslaat. P...