Onbreekbaar

Deel 13

Caro geeft me een glas water en een pijnstiller. Ik neem het dankbaar aan en slik het pilletje meteen door. Emma zit me bezorgd aan te kijken. "Emma doe rustig, het is echt oké. De dokters hebben gezegd dat het mogelijk was dat ik na inspanningen snel moe zou zijn en hoofdpijn zou krijgen. Dus geen zorgen" zeg ik. "Dank je dat ik zo snel kon komen voor mijn spullen" vervolg ik dan terwijl ik kijk naar Vince. Hij haalt zijn schouders op.

"Waar woon je nu?" "Bij mij" antwoordt Emma snel. "En Scott" vul ik aan. Vince knikt gewoon. Het blijft stil en ik kijk opnieuw naar de trouwfoto. "Wanneer zijn jullie eigenlijk getrouwd?" Vraag ik plots. Vince en Caro kijken elkaar aan. "Een paar maanden geleden" zegt Caro. "Ik weet het, maar welke datum?" Vraag ik. "26 mei" zegt ze. Nu knik ik gewoon. "Het is een mooie foto" zeg ik, en ik meen het. Caro glimlacht naar me. Ik heb geen idee hoe het komt maar het voelt alsof ik Caro wel al ken. Terwijl ik haar nog nooit heb gezien.

Als het glas water leeg is, probeer ik recht te staan. Mijn hoofd voelt niet meer duizelig aan. "Het is oké, we kunnen gaan" zeg ik tegen Emma. Ook zij staat recht en we gaan naar de voordeur. "Nog eens bedankt" zeg ik zowel tegen Caro als tegen Vince. We gaan naar de auto en rijden vervolgens weg. "Dat was...speciaal" lacht Emma. Ik moet ook lachen. "Zat Caro vroeger op onze school?" Vraag ik aan Emma. Ze kijkt me verbaasd aan en denkt na. "Nee" zegt ze uiteindelijk. "Waarom?" "Nee gewoon, ik heb het gevoel dat ik haar ken maar ik weet niet van waar."

Emma zegt er niks meer op en concentreert zich op de weg. Als we thuiskomen zit Scott in de zetel. "Hey waar waren jullie? Ik heb je gebeld maar je nam niet op" zegt hij tegen Emma. "We waren bij Vince en Caro voor Cams haar spullen. Dat had ik toch gezegd?" Antwoordt Emma. Ze geeft Scott vluchtig een kus en we gaan de dozen halen. Als ze allemaal in mijn kamer staan kan ik eindelijk beginnen uitpakken.

Als ik mijn eerste doos heb uitgepakt hoor ik de stemmen van Emma en Scott. "Je had me toch gewoon kunnen bellen!" "Scott mijn gsm stond op stil, hoe vaak moet ik het nog zeggen? Trouwens het is niet dat we 3 dagen weg waren hè. Jij kan zo overdrijven soms" hoor ik Emma zeggen. Even hoor ik niks meer. Dan hoor ik Emma lachen. Niet veel later gaat de deur dicht. Dit is volgens mij het teken om mijn koptelefoon op te zetten en muziek te luisteren.

Ik zet mijn playlist op en het eerste liedje dat afspeelt is van Taylor Swift. 'All Too Well' de tien minuten versie. Zachtjes zing ik mee. "I remember it all too well..." ik moet lachen. Het is dan ook ironisch aangezien ik me helemaal niks herinner van het ongeluk. Ik zet nog enkele spullen weg en ga dan naar de living. Ik doe de deur voorzichtig open en ben blij als ik Emma en Scott allebei aangekleed zie zitten in de zetel. "Gaan we eten?" Vraag ik. Ze kijken op en staan recht. We eten met zen drieën en deze keer is er geen ruzie of is het niet ongemakkelijk. Het is gewoon gezellig.