Onbreekbaar

Deel 10

Camille

*enkele weken later

Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat de eerste revalidatiesessies heel zwaar waren. Ik kon niks meer. Rechtstaan ging al niet, laat staan wandelen of lopen. Yemi heeft dan ook heel veel geduld moeten hebben met me. Elke keer als ik wou opgeven was hij er om me opnieuw te motiveren. "Kom op Camille. Als je tot het einde van de gang geraakt ben je van mijn gezaag af voor de rest van de dag." Ik vond de revalidatie echt verschrikkelijk. Maar uiteindelijk ging het beter en beter.

En vandaag kan ik helemaal zelfstandig wandelen tot aan het einde van de gang. Heel traag natuurlijk wel, maar het lukt wel. Yemi kijkt me trots aan als ik naast hem ga staan. "You did it girl" zegt hij enthousiast. Ik knik en glimlach trots. "Zie je wel. Hard werken loont" zegt hij terwijl hij me een flesje water geeft. We gaan terug naar mijn kamer en daar zit Emma. Ze staat op en geeft me voorzichtig een knuffel.

Ze helpt me om in mijn bed te liggen en gaat dan terug zitten. Yemi verlaat de kamer en we blijven alleen achter. "Hey hoe ging het vandaag?" vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. "Al beter dan in het begin" zeg ik gewoontjes. Ik kijk haar aan en zie hoe trots ze is. Ik besef me steeds meer hoe dankbaar ik mag zijn voor Emma. "Wat is er?" vraagt ze als ik blijf kijken naar haar. "Ik ben gewoon dankbaar voor jou, dat is alles."

Ze glimlacht verlegen en kijkt naar beneden. "Geloof me, ik ben ook heel dankbaar voor jou" zegt ze dan. Ik schrik wanneer haar telefoon gaat. "Oh sorry het is Scott" zegt ze terwijl ze haar gsm neemt. "Neem maar op" zeg ik snel. Ze kijkt me aan. "Zeker?" Ik knik en ze neemt op. "Ja Scott?" "Nee ik ben nog bij Camille" zegt ze terwijl ze rechtstaat en iets verder gaat staan.

Ik hoor Emma vooral veel 'ja' zeggen waar ik niks uit kan opmaken. "Ja tot straks" hoor ik haar zuchten. Ze draait zich om en komt weer naast me zitten. "En?" vraag ik nieuwsgierig. "Hij vroeg zich gewoon af waar ik was" zegt ze rustig. "Wanneer mag je naar huis?" vraagt ze dan. Ik denk even na. Lily, de verpleegster, had dat laatst nog gezegd maar ik ben het alweer vergeten.

"Ik weet het niet. Ik ben het vergeten" zucht ik. "Hey dat is niet erg. Ze zeggen het vast nog eens" glimlacht Emma. Ik knik en geeuw. Die revalidaties zijn vermoeiender dan ik dacht. "Ben je moe?" Ik knik langzaam. "Dan ga ik je laten. Ik kom morgen terug, goed?" zegt Emma. Ik knik opnieuw en glimlach naar haar. Ik krijg weer een kus op mijn wang en dan gaat ze de kamer uit. Nog geen 30 seconden later vallen mijn ogen toe.