Onbreekbaar

Deel 12

Ik word wakker in mijn nieuwe kamer en kijk rond. Even weet ik niet waar ik ben. Ik sta op en ga de kamer verward uit. Als ik Emma en Scott in de living zie zitten weet ik het weer. Ik zucht opgelucht. "Alles oké?" Vraagt Scott verbaasd. "Ja sorry ik was gewoon even verward" zeg ik en ik wil me omdraaien. "Wacht" stopt Emma me. "Kom je niet mee eten?" Ik draai me opnieuw om en kijk naar de tafel. Scott zit er maar zielig bij. "Nee ik wil niet storen. Ik eet wel na jullie" zeg ik.

"Onzin! Jij woont hier nu ook dus kom" zegt Emma en ze schuift de stoel naast haar naar achter. Ik besef dat het geen nut heeft om tegen haar in te gaan dus ik ga zitten. Scott zucht en staat recht met zijn bord. Hij zet het weg en kijkt naar Emma. "Ik ga werken tot vanavond" zegt hij. Als hij naar mij kijkt, glimlach ik gewoon. De deur slaat toe en ik kijk naar Emma. Die lijkt niks door te hebben en eet rustig haar boterham op.

Na het ontbijt neem ik een snelle douche en kleed ik me aan. Aangezien ik niet meer in de kleren pas van vijf jaar geleden moet ik iets aandoen van Emma. Ze heeft nog steeds dezelfde stijl als toen maar gewoon iets volwassener. "Wauw mijn kleren staan jou beter dan mij" zegt ze lachend. Ik kijk haar aan en rol lachend met mijn ogen. "Kom we moeten naar Vince" zeg ik.

We rijden het huis voorbij waar ik vroeger zo vaak ben geweest en ik kijk verbaasd naar Emma. "Waarom ben je niet gestopt? Het was daar?" Vraag ik verward. "Oh ja. Vince woont daar niet meer. Zijn ouders wel maar hij zelf woont bij..." "Caro" vul ik aan. En ik kan mezelf wel op de kop slaan dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Tuurlijk woont hij niet meer bij zijn ouders. Ik zucht en kijk naar buiten.

Wanneer we aankomen kan ik mijn ogen niet geloven. Het huis is bijna zo groot als mijn oude huis. "Wow" zeg ik zacht. "Ik weet het" lacht Emma. "Klaar voor?" Ik schud mijn hoofd. "Nee maar het moet" zeg ik en ik druk op de bel. Opeens stress ik super hard. Ik kijk naar Emma en dan naar de auto. Ik wil weggaan maar ze houdt me tegen. Ze schudt haar hoofd en de deur gaat open. Caro. Ik bekijk haar van top tot teen. Ze is nog mooier dan op die foto die Vince had getoond.

"Hey ik kom voor mijn spullen" zeg ik. Ze glimlacht en zet een stap naar achter. "Juist ja. Camille was het hè? Kom binnen." Ik twijfel even maar Emma duwt me naar binnen. Ik kijk rond en volg Caro naar binnen. "De spullen staan in de garage" zegt ze stil. Ik zeg niets maar volg gewoon. In de garage zie ik enkele dozen staan. "Ik zal je helpen om ze in de auto te laden" zegt Caro lief.

Met ons 3 laden we de dozen in de auto. Als ik voor de laatste doos naar binnen ga sta ik plots in de living. Ik ben waarschijnlijk de verkeerde gang in gegaan. Vince zit in de zetel en kijkt naar tv. "Camille, hey" zegt hij verbaasd. "Hey sorry, ik wou naar de garage gaan maar ik ben de verkeerde gang in gegaan" zeg ik terwijl ik me omdraai. "Nee het is oké. Hoe gaat het met je?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Het gaat wel."

Het is even stil en ik zie in mijn ooghoek hun trouwfoto hangen aan de muur. Ik bestudeer de foto zorgvuldig en ik krijg het even moeilijk. Ik dacht altijd dat wij dat zouden zijn. "Camille" haalt Vince me uit mijn gedachten. "Ja sorry ik ga de laatste doos halen." Ik draai me om en ga naar de garage zonder nog om te kijken. Als de laatste doos in de auto staat voel ik de vermoeidheid toeslaan.

Ik leun even tegen de auto om me te ondersteunen. "Hey gaat het?" Vraagt Emma. Ik knik terwijl ik mijn hand tegen mijn hoofd leg tegen de hoofdpijn. "Jaja alles oké" lieg ik. "Wil je misschien een glas water of een pijnstiller? Je mag even binnenkomen hè" stelt Caro voor. Ik kijk haar aan en wil eigenlijk afwijzen maar aangezien de pijn niet normaal is besluit ik het aanbod toch maar aan te nemen. "Thanks" zucht ik. En ik ga opnieuw naar binnen.