Onbreekbaar

Deel 29

Emma

Ik zie Scott en meteen verandert mijn humeur. "Wat doe jij hier?" Scott staat recht en kijkt me aan. Ik neem Camille haar hand vast. "Dus jullie zijn samen nu?" Vraagt hij, zonder op mijn vraag te antwoorden. Even weet ik niet wat te zeggen. Camille knijpt zacht in mijn hand en ik kijk haar aan. Haar blauwe ogen staren recht in mijn ziel. "Ja" zeg ik simpel. De glimlach van Camille laat me even alles vergeten. Maar dat moet Scott verpesten.

"Wat een verrassing. Proficiat" zegt hij sarcastisch. Ik rol met mijn ogen. "Ik had je toch gevraagd om weg te gaan?" Vraag ik hem dan. "Ik woon hier" zegt hij droog. "Nu dus niet meer" zeg ik. Hij zucht en kijkt me aan. "Kunnen we het dan echt niet uitpraten?" Ik lach en schud mijn hoofd. "Je snapt het echt niet hè? Het gaat niet alleen om wat jij hebt gedaan, onze relatie was gewoon allang voorbij" zeg ik. Hij kijkt naar Camille. "En wie zijn schuld is dat?" Vraagt hij bot.

"Laat Camille hier buiten" zeg ik terwijl ik hem aankijk. "Het is toch allemaal de schuld van dat mens. Ze was beter in coma gebleven" zucht hij. Ik kijk naar Camille en zie dat haar ogen zich vullen met tranen. Nu is hij te ver gegaan. Ik ga naar hem toe en neem hem vast bij zijn hemd. "Jij gaat nu weg uit dit huis en je komt hier niet meer terug" zeg ik boos. Ik trek hem mee naar buiten en duw hem uit de deur. "Mijn spullen" roept hij.

Ik ga naar binnen en gooi al zijn spullen in een zak. "Hier is je rommel" zeg ik nadat ik de zak buiten heb gegooid. "Ik verwacht dat je mijn deel van het huis terugbetaalt" zegt hij nog voordat ik de deur sluit. Ik zucht en ga terug naar Camille. Zij staat nog steeds op dezelfde plek als daarnet. De tranen stromen intussen over haar gezicht. Ik sla mijn armen om haar heen en geef haar een knuffel. "Het is oké" zeg ik zacht. We kijken elkaar aan en ik smelt weer helemaal als ze in mijn ogen kijkt.

Plots kust ze me en ik ga er maar al te graag in mee. Ik voel haar lachen en los de kus. "Waarom lach je zo?" Vraag ik met een glimlach. Ze moet nog harder lachen en ik snap er echt niks van. "Je bent gewoon heel grappig als je boos bent" glimlacht ze. Ik geloof niet wat ik hoor. "Grappig?" Vraag ik aan haar. Ze knikt en grijnst. "Vind jij dat grappig?" Ik begin haar te kietelen en ze lacht nog harder.

"Stop alsjeblieft. Je bent heel eng als je boos bent" lacht ze uiteindelijk. Ik stop met kietelen en kijk haar aan. "Dankje" glimlach ik. Ik zucht en kijk naar de grond. "Wat is er?" "Ik moet Scott de helft van het huis terugbetalen maar als ik dat doe is al mijn spaargeld weg" zeg ik. Ze kijkt me aan en ik zie dat ze nadenkt. "Misschien kan ik ook een stuk betalen" zegt ze zacht. Het was zo stil dat ik zelf twijfel of ik het goed gehoord heb. "Wat?"

"Ik kan mee betalen. Als dat goed is voor jou hè" zegt ze stil. Ik kijk haar bedenkelijk aan. Bedoelt ze wat ik denk dat ze bedoelt? "Bedoel je samenwonen?" Vraag ik voorzichtig. Haar blauwe ogen kijken me aan en ze knikt. "Het hoeft natuurlijk niet. Ik snap dat dat te snel zou zijn, ik dacht gewoon aangezien we elkaar al zolang kennen en met dat geld dat dat misschien makkelijker zou zijn, maar als je niet wilt is dat echt geen probleem" ratelt ze.

Ik kijk haar aan en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik neem haar vast en geef haar een lange kus. Dan kijken we in elkaars ogen. "Er is niks dat ik liever zou willen" zeg ik zacht. Ze geeft me een knuffel en daarna volgt weer een lange en intense kus. "Oké dan moeten we nog zien hoeveel en" ik onderbreek haar door mijn vinger op haar lippen te leggen. "Zorgen voor morgen" fluister ik zacht. Ze kijkt me ondeugend aan en we kussen opnieuw.