Onbreekbaar

Deel 9

Emma

Ik ben nog nooit zo blij geweest met een telefoontje. Ik juich en leg mijn gsm op het bed. "Lief alles oké? Waarom spring je zo rond?" Ik kijk naar Scott en glimlach. "Camille is wakker" zeg ik met de grootste glimlach op mijn gezicht. "De coma meid?" Boos kijk ik hem aan. "Sorry sorry, wil je er naartoe?" Ik knik en ga naar de living. "Ik ga nu meteen" zeg ik terwijl ik de sleutels neem. "Wil je dat ik meega?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

"Nee dat is niet nodig. Je kent haar ook niet en ik weet niet in welke staat ze gaat zijn." Hij knikt en geeft me een kus. "Tot straks" zeg ik nog snel. Ik ga de deur uit en loop naar de auto. Zo snel als ik kan ga ik naar het ziekenhuis. Daar toegekomen loop ik naar de kamer van Camille. Heel even blijf ik voor de deur staan. Ik adem diep in en uit en ga uiteindelijk naar binnen.

Eerst lijkt het alsof ze nog steeds in coma ligt, haar ogen zijn namelijk gesloten. Ik ga zitten naast haar bed en weet even niet wat te doen. Ik durf haar niet wakker te maken maar ik ben ook bang dat ze plots weer in een coma geraakt. Ik raak haar hand voorzichtig aan en ze beweegt de hare. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik kijk haar aan als ze haar ogen opent. Het duurt even voordat ze doorheeft dat ik het ben.

"Emma! Je bent er" zegt ze blij. De tranen springen in mijn ogen en ik wil haar zo graag een knuffel geven maar dat lijkt  me geen goed idee. Daarom knik ik gewoon. "En jij bent er ook" fluister ik. Ze knikt en ik zie dat ze het ook moeilijk heeft. "Ik ben zo blij dat je wakker bent Camille. Ik was zo bang" snik ik zachtjes. "Ik weet het, sorry" zegt ze zacht. Snel schud ik mijn hoofd. "Jij kon er niks aandoen. Het was een stom ongeluk."

"Hoe voel je je?" vraag ik. Ze haalt haar schouders op en staart voor zich uit. "Ik heb het gehoord van Vince en Caro" zegt ze somber. "Wat? Hij heeft je dat al verteld? Hoe durft hij? Je komt net uit een coma" zeg ik boos. "Ik ben er zelf achter gekomen" zegt ze terwijl ze me aankijkt. "Ik heb de ring gezien." vervolgt ze. Ik word weer iets kalmer en leg mijn hand opnieuw op de hare. "Wanneer zijn ze..." ze kan haar zin niet afmaken door de tranen in haar ogen. 

"Enkele maanden geleden. Ze hebben elkaar enkele maanden na het ongeluk leren kennen maar ze zijn pas 2 jaar later beginnen daten. Het was echt Vince zijn bedoeling niet. Hij is echt lang blijven wachten maar..." "Hij is de hoop verloren" vult Camille aan. Ik kijk haar aan en knik zacht. "De dokters hadden er geen goed oog in en dachten niet dat je het zou halen" zeg ik zacht. "Mijn mama is deze ochtend langs geweest" verandert ze van onderwerp. 

"En?" "Ze vertelde me dat je me elke week bent komen opzoeken" zegt ze terwijl ze in mijn ogen kijkt. "Je bent mijn beste vriendin" zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. Ze lacht en kijkt me aan. "Ben jij nog niet getrouwd?" vraagt ze dan. Ik glimlach en schud mijn hoofd. "Nee maar er is wel iemand" zeg ik mysterieus. "Oh my God vertel me alles" zegt ze enthousiast. Ik vertel haar alles over Scott en voordat ik het weet is het bezoekuur voorbij. 

"Dank je om te komen" zegt ze als ik opsta. "Heel graag gedaan." "Kom je nog eens terug?" vraagt ze dan. "Tuurlijk. Vanaf nu kom ik elke dag" zeg ik met een glimlach. Ze knikt en ik ga naar haar toe. Ik geef haar een kus op de wang aangezien ze geen knuffel kan geven omdat ze nog te zwak is. "Tot morgen Emski" zegt ze. Ik glimlach en ga de kamer uit. In mijn auto kan ik niet stoppen met glimlachen. Ik ben gewoon zo blij dat ze eindelijk weer wakker is. Ik hoop dat ze snel beter wordt.