Onbreekbaar

Deel 7

Net wanneer Vince iets wilt zeggen komt er een verpleger binnen. Het is diezelfde man waar Vince net nog mee aan het praten was. "Mevrouw Van Beem, we moeten u meenemen voor enkele onderzoeken." Ik kijk naar Vince, die naar de grond kijkt. "Blijf hier alsjeblieft" smeek ik. Hij knikt zonder iets te zeggen. En dan wordt mijn bed de kamer uitgerold. De onderzoeken zijn zwaar en heel pijnlijk. Mijn benen voelen heel zwaar en het lijkt wel of ik vergeten ben hoe ik moet stappen. Of gewoon hoe ik moet bewegen. En ik krijg een zwaar vermoeden dat ik hier al langer lig dan enkele dagen.

Na de onderzoeken brengen ze me weer naar mijn kamer. Vince is er niet en heel even ben ik bang dat hij weg is gegaan totdat hij binnenkomt met een koffie in zijn hand. De verplegers gaan de kamer uit en we blijven alleen achter. Even is het stil. "Ik heb je mama verwittigd. Ze komt er zo snel mogelijk aan" zegt hij. Ik knik. "Ga je nog zeggen waarom je zo raar doet?" vraag ik hem voluit. Hij kijkt me aan. Ik bekijk zijn gezicht en nu pas zie ik dat hij een stoppelbaard heeft laten groeien. Dat had ik natuurlijk wel meteen gemerkt als hij me een kus had gegeven.

Hij ziet er zoveel ouder uit maar ook weer niet. Ook zijn kleren zijn anders, volwassener, stijlvoller, maar het past wel bij hem. "Het is gewoon lang geleden Camille. Dat is alles" zegt hij als ik hem blijf aankijken. "Wat bedoel je? Enkele dagen is dat zo lang voor jou?" lach ik. "Het waren niet gewoon enkele dagen Camille..." zegt hij stil. Ik wacht tot hij verder praat maar dat gebeurt niet. "Weken dan" probeer ik mezelf te verbeteren. Hij schudt zijn hoofd. Er komt een verpleger binnen. "Maanden?" vraag ik, nog steeds aan Vince.

"Ik kan dit niet meer" zegt Vince. Hij grijpt de afstandsbediening van de tv en zet hem aan. "Hallo? Beantwoord eerst mijn vraag voordat je gezellig tv gaat kijken" zeg ik geïrriteerd. De verpleger komt ertussen. "Meneer Dubois dit lijkt me geen goed idee." "Ze moet het weten" antwoordt Vince. Ik snap er niks van. Vince zet het nieuws aan. "Ik wil het nieuw niet kijken Vince" zucht ik. "Luister nu maar gewoon" zegt hij. Ik kijk naar de intro van het nieuws zoals me gevraagd wordt.

"Goeiemiddag en welkom bij het nieuws van 25 december 2028." Ik schrik op. Dit kan niet. "Zeg me alsjeblieft dat dit een grap is" zeg ik, kijkend naar Vince. Hij schudt zijn hoofd en heeft tranen in zijn ogen. Ik kijk naar de verpleger, die met een afkeurende blik naar Vince kijkt. Ook hij schudt zijn hoofd. "2028" zeg ik zacht. Vince komt naar me toe en neemt eindelijk mijn hand vast. "Het is geen grap Camille. Je hebt vijf jaar in een coma gelegen."