Onbreekbaar

Deel 11

Ik had nooit verwacht dat deze dag zou komen maar eindelijk is het zo ver. Vandaag mag ik naar huis! Of ja, ik mag een tijdje bij Emma en Scott gaan wonen. Mama is verhuisd naar een kleiner huis en Vince is natuurlijk geen optie meer. Ik word even verdrietig maar schud de gedachte snel van me af. Vince is verleden tijd. En het wordt tijd dat ik dat ga inzien.

Emma komt me ophalen en samen gaan we het ziekenhuis uit. Ik neem afscheid van iedereen en het afscheid met Yemi valt me nog het zwaarste. "Ik ben zo trots op jou Camille" zegt hij. Ik krijg tranen in mijn ogen en we geven elkaar een knuffel. "Bedankt voor alles Yemi" snik ik. We laten elkaar los en hij knikt me bemoedigend toe. Dan gaan Emma en ik naar buiten. "Klaar voor?" Vraagt ze voordat we wegrijden. Ik knik en kijk naar buiten. Het ziekenhuis wordt kleiner en kleiner en uiteindelijk zie ik het niet meer.

We zitten al een half uur in de auto en op de gps staat dat we nog een half uur moeten rijden. "Is jullie huis zo ver?" Vraag ik verbaasd. Emma knikt gewoon, alsof het heel normaal is. "Dus elke keer dat jij op bezoek kwam moest jij een uur in de auto zitten om er te geraken en dan een uur terug?" Vraag ik ongelovig. Ze kijkt me aan en glimlacht. "Mijn beste vriendin kwam net uit een coma, dat is die 2 uur in de auto zitten wel waard hoor."

Na nog exact 30 minuten komen we aan bij hun huis. "Mooi" zeg ik als we ervoor staan. "Jaja het is niet zo groot als die villa waar je vroeger in woonde maar het is echt gezellig" zegt ze. Ik kijk even naar beneden. Die villa van vroeger...even krijg ik het moeilijk als ik eraan denk. "Sorry" zegt Emma als ze me ziet. Ik schud mijn hoofd snel. "Het is oké, gewoon even besefmomentje." Ze knikt begripvol en knijpt even in mijn arm. "Klaar om je nieuwe huis te ontdekken?" Vraagt ze dan. Ik knik enthousiast en we gaan naar binnen.

In de living zit Scott in de zetel. "Camille, hey. Leuk je eindelijk eens echt te zien" zegt hij terwijl hij rechtstaat. "Je had haar al kunnen zien als je ooit eens mee was geweest naar het ziekenhuis" zucht Emma duidelijk geïrriteerd. Ik voel de spanningen en voel me een beetje ongemakkelijk. "Ja het is ook leuk om jou te ontmoeten" zeg ik dan maar tegen Scott. "Emma heeft veel over je verteld" vervolg ik. "Hetzelfde geldt voor jou" glimlacht hij. "Kom ik toon je je kamer" zegt Emma en ze neemt mijn hand.

Ze opent de deur van de logeerkamer en ik kijk rond. "Het is niet super groot en gezellig maar ik dacht dat jij het misschien zelf zou willen inrichten met je spullen" glimlacht Emma. Ik ga de kamer binnen en kijk rond. Er staat een kast, een bed en een bureau. En er staan ook enkele dozen op elkaar gestapeld. "Zijn dat mijn spullen?" Emma knikt. "Ja je moeder is die komen brengen de dag dat ze verhuisd is. Maar dat is lang niet alles hoor. De rest staat bij..." ze maakt haar zin niet af maar dat hoeft niet. "Vince" zucht ik.

"Ik zal hem zo meteen bellen" zeg ik terwijl ik een doos neem. "Kan ik ergens mee helpen?" Vraagt Emma. Ik haal mijn schouders op. "Was Scott akkoord dat ik hier kwam wonen? Want als dat niet zo is kan ik weggaan he. Ik vind wel iets anders" zeg ik snel. Emma zet de doos neer en komt voor me staan. "Nee Camille. De verpleegster heeft gezegd dat je niet alleen mag wonen. En ik wil dat je bij mij woont. Scott moet zich maar even aanpassen. Jij bent mijn beste vriendin hè."

Ik glimlach en ze geeft me een knuffel. "Wat wil je eten vandaag? Jij mag kiezen." Ik denk even na. "Pizza" zeg ik met een glimlach. Emma knikt en neemt haar gsm. "Komt voor elkaar" knipoogt ze. Ze gaat de kamer uit en ik ga op het bed zitten. Ik neem mijn gsm en ga naar mijn contacten. Ik adem even in en uit en druk op het bel icoontje. "Hey Vince, het is Camille."

Ik hoor de verbazing in zijn stem en besluit het kort te houden. "Ik bel gewoon om te vragen wanneer ik mijn spullen zou kunnen komen halen." Het is even stil. Hij stelt morgen voor en dat is prima voor mij. "Ja geen probleem. Hoe sneller hoe beter" zeg ik dan. "Tot morgen" zeg ik nog voordat ik afleg. Ik leg mijn gsm neer en ga liggen. Emma komt mijn kamer binnen en ik schrik. "Pizza is besteld" glimlacht ze. "Mijn spullen ook" knipoog ik.