Ölüm ve Yaşam

-14.Bölüm- Koray, Koray

Dedüblüman-Belki

Koray Akrandan-

Koray.. Koray.. Bana ilk defa ismimle hitap etmişti. Ben daha küçüktüm sadece 10 yaşındaydım. Ben bunları hak etmedim. Gerçekten kardeşimin canının yanma sebebi ben miydim.

"Hazal sana yemin ediyorum yaşamım için tek sebebim sensin.. Ben gerçekten küçüktüm, bende sevilmedim, sevgi istedim.. Kaç kere dayak yedim.. Hepsi senin içindi.. Uğursuz çocuk dediler bana.. Uğursuz.. Ama seni sevdiler Hazal.. Senin gitmeni istemediler, ben Kaçırılmadım Hazal sen kaçırıldın çünkü değerliydin.. Unutma Hazal, sen olsan değerlileri varken gidip en değersizini mi alırsın? " Hazal karşımda bir o kadar çelimsiz, bir o kadarda güçlü duruyordu ki bu bile göz yaşları için bir sebepti ama ben ağlamadım, ben böyle büyüdüm.
"Koray.. Görüşmeyelim, Liva adresi atsın, Hollandaya gideceğim, bilet aldım bile, 3,4 saat kadar sonra çıkacağım.."
"Hazal.. Gitme.. Gitmesen olmaz mı? Hazal, ben hep affettim affetsen olmaz mı?" çaresizlik.
"Koray.. Yeter artık, ben şuan mantıklı düşünemiyorum anlıyor musun? Sen benim elimi hep bıraktın, 5 yaşında da bıraktın.. Ben burada 23 yaşında bir kadınım! Sen gene elimi bıraktın, gene.. Aslında.. Sen hiç elimi tutmamışsın." Ben bugün 28 yıllık hayatımın 23 yılında 2 kere ihanet etmiştim.. Aslında, o bu kadar acımasız konuştukça onun haklı olduğuna inanmaya başlamıştım.
"Hazal, yapma lütfen! Sustum, evet ben bugün sustum, evet belki her şeyin sorumlusu da benim.. Ama değer mi? Böyle mi olması gerekiyor abim?.. Ben küçüktüm gücüm yetmedi.. Şimdi büyüdüm Hazal. Yapma kardeşim.. Lütfen bırakma, gitme, ben senin hep elini tutacağım, Hazal söz veriyorum.. ama gitme gidersen elini tutamam ki? Sözümü tutamam ki ?" dediğimde bir anda kollarıma atladı, öyle bir sarıldı ki.. Bu sanki bir.. Veda sarılmasıydı.. Aslında biz vedaları pek de bilmeyiz, biz genelde, vedalaşamayız, direk terk ediliriz.
" Abi.. Koray.. Kardeşim.." dedi tüm hisleriyle.
"Kardeşim.. Hazalım... Gitme."
"Gitmek zorundayım abi.. Olmuyor aramızdaki güven olmuyor, yaşayamıyorum abi.."
"Gitme.. Beni bırakma kardeşim.. Gitme Hazalım.."
"Seni seviyorum, Teşekkür ederim.. Hep mutlu ol.. Kafamı toplamam gerekiyor.. Hiç veda vermedik, veda alamadık.. Biz hep sahipsizdik, hep terk edildik.. Fakat vedanın anlamını da en iyi biz biliriz öyle değil mi? Abi.. Abim.. Kardeşim.. Hep mutlu ol olur mu? Haklısın şuan kalbim atıyorsa sana borçluyum, ben o sokakta kaçırıldığımda ölmem için saniyeler kala da 5 yaşındaydım, sen beni o sokakta ben kaçırıldığımda kurtardığında, kalbim atmaya devam ettiğinde de 10 yaşındaydın.. Son nefesine kadar yaşa.. " dedi daha sıkı sarılıp, yanağıma ufak bir öpücük kondurarak, geri çekilmek için hareketlendiğin de onu kendime çektim ve bende bir veda yaptım, veda sarılması..
" Hazal.. Biliyorsun hiç veda vermedik, hiç veda alamadık ama vedayı en iyi ikimiz biliriz kardeşim.. Ve bu bir veda değil mi?.."
"Ve.. Bu, bir veda, veda.. Abi, bu bir veda.."
"Gideceksin illa yani, başka bir yol yok.. Nefretin sınır, sabrın taşmış, kalbin kırılmış."
"Gideceğim çünkü.. Sevgim sonsuz, sabrım taşmış kalbim kırılmış.."
"Hazal-"
"Görüşürüz abi.. Yoruldum, sadece dinleneceğim."
"Görüşürüz kardeşim."