Ölüm ve Yaşam

-13.Bölüm- Olmadı..

Cem adrian-Herkes gider mi?

"Liva.."
"Demek geldin güzel kızım.. Biliyordum inanacağını biliyordum."
"Ne?"
"Hazal bana inanmanı söylemiştim sende inandın."
"Şuan.. İyi anlamda mı, kötü anlamda mı söylüyorsun?"
"Kızım.. Akıllı bir kız olduğunu biliyordum."
"Anladım.. Peki şu saçma konuşmayı ertelesek annemin yanına gitsem?"
"Koray.. Ona anlatmıştım."
"Heyecanlı Liva.. Korkuyor ve artık ulaşmak istiyor"
"Liva, annen yurt dışında dedin! Annem nerede?"
"Hollanda."
"Adresini mesaj olarak atarsın." aklım bir yandan Denizde, bir yandan ise gerçeklerdeydi.
"Hazal, kızım gitmen çok tehlikeli!"
"Siz neyden bahsediyorsunuz ya! Yıllarca annesiz babasız, büyümenin hesabını sormak istiyorum, konuşmak istiyorum, ya bir kerecik inanmak istiyorum, inanmak.. Ne tehlikesi hala? Büyüdüm artık ben, tehlike altında olsam da başımın çaresine bakabilirim!" hızlıca Livanın omzuna bilerek çarptım ve hızla koştum.
" Hazal! Abi, bekle, dinle beni! "
" Sana güvendim! "
" H-Hazal dinle beni-"
" Sana güvendim! "dedim tekrarlayarak.
" Hazal-"
" Sana güvendim! Ben sana güvendim abi! 5 yaşında da güvendim, ihanet ettin, belki de her şey senin yüzünden, belki de panik ataklar yüzünden her ağlayarak hastaneye yatırıldığım o günler senin yüzünden! "
" Hazal.. Ben, ben hiç bir şey yapmadım ki?.." küçük bir çocuk gibi dudağı asıldı.
"Her şey senin yüzünden!"
"Ben.. Sana kıyamam ki Hazal.."
"Kıydın.. Seni yüzünden anladın mı beni! Ben 5 yaşında da sana güvendim, ihanet ettin bana, korumadın, sahip çıkmadın.. Ben sana oysaki güvendim abim bırakmaz dedim beni de yanına alır dedim.. Dedim! Güvendim.."
"Hazal.. Bende küçüktüm oradan buraya ben koşturdum hep.. Bende küçüktüm, çocuktum.. Çok uğraştım, olmadı.."
"Sen.. Sen 10 yaşında kocaman bir çocuktun, aklın eriyordu ben 5 yaşındaydım sadece! Sadece 5 yaşındaydım!"
"Hazal-"  gözyaşlarımla lafını kestim.

"Çok bencilsin! Sen çok bencilsin." Hollanda da olduğunu bile Livadan öğrendim. Küçükken abim beni korumadı. Bunları Livadan değil, abimden öğrenmeliydim. 

"Seni hep affettim.. Seni hep sevdim.. Kabul ettim.. Sonra büyüdüm, 28 yaşında koskocaman bir adam oldum.. Seni affettim yanıma aldım, kaçtın gittin, asla gelmedin geri.. Senin ihanetin bana çok ağır bastı Hazal.. Ama seni gene affettim, gene kabul ettim.. Hazal-" lafını kestim.

"Umurum da mı sanıyorsun? Sen o gün benim sokağa bırakılmama göz yumdun, ben o gün sokaklardan çok kortum.. O gün o sokakta kaçırıldım o gün- "
"Bu kadar mı değerim? Benden nefret edecek kadar?"
"Senin yüzünden ama.. Senin yüzünden anladın mı?..."
"Şuan kalbin atıyor ya Hazal.. Benim yüzümden ama.. Benim yüzümden anladın mı? "
"Koray.. "
"Koray.. Koray.. Koray.. Koray.. "dedi uykusunda sayıklarmış gibi. "Ne Koray! Ben senin abinim. Seni ben yetiştirdim her ne olursa olsun. Kalbin benim sayemde atıyor. Seni o gün bir şekilde kurtardım, geç geldim ama hiç gelmeseydim ölmüştün Hazal. Seni ne olursa olsun ben kurtardım." vicdanım şuan titremeye başlamıştı.

Hazal güvendi, Hazal ona güvendi, Hazal ona güvendi, Hazal lambası bozuk bir odanın ışığını açmaya çalıştı. Hazal bunu  bile bile açabilmek için çabaladı.