Ölüm ve Yaşam

-25. Bölüm-Sürpriz.

Gülben Ergen-Sürpriz

Hayat bir bisiklet gibidir, dengeyi kaybetmemek için ilerlemek gerekir.

                                                                                                            Albert Einstein-

"Söz." dedi karanlığın ortasında parlak gülüşü ile. "Söz seni bırakmayacağım, ayrıca seni bırakacağım kadar kötü bir şey mi var? Seni bırakacağı mı hissettiren düşünce de nedir?" derin nefes verdi.

"Sonra konuşalım mı bir tanem?" dedim gülümsemeye çalışarak. "Artık uyku vakti.. Hem yarın sürpriz bir plan var."

"Ne sürprizi?" dedi heyecanla.

"Sürpriz. Hadi uyuyalım Hazal. Yarın yorucu bir gün olacak."

2000/01/29

Koray Akrandan-

"Kardeşimi görebilir miyim?" dedim masum bir tınıyla. Küçük bir kız kardeşim olmuştu, henüz ismini koymamışlar, dedem öyle söyledi.

"Zamanı gelince ufaklık. Sözlerime karşı çıkmaman gerektiğini biliyorsun." evet biliyordum. Doğduğum günün gecesi karlarla dolu beyazlara bulanmış bir sokakta iki günlüğüne bırakıldığımda da, biliyordum.

"Ama dedeciğim.. O benim kardeşim değil mi, sadece yüzünü görsem olmaz mı?" ilk önce kaşlarını çattı ardından ise kahkahaları odanın içinde duyuldu.

"Dedeciğim mi? Safın tekisin evlat." gene haklıydı. Fazla saftım. Bana evlat dediği için sevinecek kadar fazla saftım.

"Ama siz benim dedemsiniz öyle değil mi? Hoşunuza gitmedi mi?" dudaklarımı büktüm ve başımı kaldırıp konuşmaya başladım. "Yanlış bir şey mi söyledim? Hem siz benim dedem ben ise sizin evladınızım." dedim gülümseyerek.

"Kısa kes çocuk. Fazla konuşuyorsun. Dedikleri mi anladığını düşünüyorum. Kardeşini henüz göremezsin, sen onu hak etmiyorsun." Biliyordum amacı kardeşim ve beni düşman etmekti. Ama çocuktum ve o çocuk yaşımda kıskandım. Beni neden sevmiyorlardı?

"Ne zaman görebilirim?" dedim hırsla bakan gözlerimle.

"Ben ne zaman istersem çocuk. O gözlerini hırstan kurtarmalısın. Yoksa hırsa bürünen gözlerini oymak zorunda kalabilirim." dedi acımasız sert bir tonla.

"Beni neden sevmiyorsunuz? Annem de sevmiyor beni değil mi? Yüzüme bile bakmak istemiyor, baktığında ise nefretle bakıyor. Liva teyzem beni seviyor ama bence, geliyor yanıma hep, sarılıyor bana. Bugün de saçlarımı sevdi." dedim muhtaçlıkla.

"Livanın aklı bin karış havada Koray. Onun sevgisi hiç bir şey ifade etmez. Hem sevgi hak edene verilir, sen hak etmiyorsun evladım."

"Ama bana evladım diyorsunuz dedeciğim." dedeciğim diyordum bazen. Muhtaç hissediyordum buna. Ama o her dedeciğim dediğimde ya kahkahayı basar yada öfkelenirdi.

"Çünkü sen benim evladımsın Koray." dedi gülerek.  "Fakat bana dedeciğim demeyi bırak."

"Ama siz benim dedemsiniz-" öfkeyle gözlerini açtı.

"Ben senin dedenim fakat sen benim biricik sevgili torunum değilsin. Anlamıyor musun aptal çocuk, seni sevmiyorlar, seni bende annende sevmiyoruz." gözümden çocuksu küçük bir yaş düştü.

"Belki kardeşim sever?"

"Kardeşin de seni sevmez. Senden nefret eder. Yeni bir nefreti kaldırabilecek misin çocuğum? Herkes senden nefret ederken bir de küçük kız kardeşinin nefretini kaldırabilecek misin?"