တောင်းပန်နေမယ့်အစား ငိုကြွေးလိုက် [ဘာသာပြန်]

Chapter - 18 ( part 1)

အခန်း ( ၁၈ ) မြလည်ဆွဲ

ပါဆယ်ဘူးထဲက အရာကို မြင်ပြီးတဲ့အခိုက်အတန့် လေလာ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားခဲ့၏။

"ဦးလေးဗီးလ် ဒါက လွန်လွန်ကဲကဲတွေ ဖြစ်နေပြီ"

တုန်တုန်ယင်ယင်အသံလေးဖြင့် သူမပြောလိုက်၏။

အတူတူအံ့အားသင့်လျက်၊ ဗီးလ် မည်ကဲ့သို့ တုံ့ပြန်ရမည်ကို မသိတော့ချေ။

"ဒါက ပိုက်ဆံတွေအများကြီး ကုန်ကျခဲ့မှာပေါ့!။ပိုက်ဆံဘယ်လောက်တောင် သုံးခဲ့တာလဲ?"

ဗီးလ်ကို အပြစ်တင်ဟန်ဖြင့် သူမ မေးလိုက်၏။

"အင်း တတယ်တော့....ဒါက....စျေးမကြီးပါဘူး!။ဒီကိစ္စအပေါ်မှာ မင်းက ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေလုပ်နေတာပဲ"

စိတ်တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ထိန်းချုပ်နိုင်ရုံ‌မျှသာ သူပြန်ဖြေလိုက်သည်။

လေလာအတွက် စာဖိုမှူးမိုနာ မှာယူထားသော ဝတ်စုံသည် ပါတီပွဲနေ့တွင် ရောက်ရှိလာခဲ့၏။စာပို့သမားက ထိုဝတ်စုံကို ယူဆောင်လာမည်ဟု ဗီးလ် ထင်ထားခဲ့သော်လည်း ထိုအစား ဝတ်စုံဆိုင်မှ အလုပ်သမားဟု ယူဆရသည့် လူငယ်တစ်ဦးမှ ပေးပို့လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ဝန်ထမ်း၏ကောင်းမွန်သည့်ဝတ်စုံကိုကြည့်ပြီး မိုနာရွေးချယ်ခဲ့သော ဝတ်စုံဆိုင်သည် စျေးများကြီးနေသလားဟု ဗီးလ် တွေးတောခဲ့သည်။ဒါတောင် ပါဆယ်ဘူးထဲမှာ ဘာရှိလဲဆိုတာ သူ ပြင်ဆင်ထားခဲ့တာမျိုးမဟုတ်ပေ။အမျိုးသမီးဝတ်စားဆင်မှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာမှမသိသော်လည်း ပြောပြနိုင်သေး၏။ရွှေရောင်ချည်မျှင်နှင့် ပန်းထိုးထားသည့် အဖြူရောင်ဝတ်စုံ၊ ရှူးဖိနပ်၊ လက်အိတ်များနှင့် လည်ဆွဲ တို့သည် အလွန်တန်ဖိုးကြီးပြီးလှပနေလျက်။

'နေပါအုန်း စားဖိုမှူး မိုနာကို ပိုက်ဆံဘယ်လောက် ငါ ပေးလိုက်ပါလိမ့်?။'သူ့လက်ချောင်းတွေချိုးပြီး ဗီးလ် စတင်ရေတွက်နေတော့သည်။'လည်ဆွဲဖိုးအတွက် သူမကို ပိုက်ဆံပေးခဲ့တာ ငါမမှတ်မိတော့ဘူး....။ 'ကိန်းဂဏန်းအရေအတွက်တွေကို ထပ်မထည့်တော့ဘဲ သူ ပြန်တွက်နေခဲ့၏။သူ ရေတွက်နေသည့်အခိုက်အတန့် ‌ပါဆယ်ဘူးမှအဖုံးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် လေလာ ပိတ်လိုက်သည်။