တောင်းပန်နေမယ့်အစား ငိုကြွေးလိုက် [ဘာသာပြန်]

Chapter - 4 (part 1)

အခန်း ( ၄ ) အချိန်တွေကုန်ဆုံးသွားပြီးတဲ့နောက်

အနောက်ဘက်ကောင်ကင်ကြီးသည် နှင်းဆီသွေးရောင်ပြောင်းလဲလာသည်နှင့်အမျှ လေလာ စံ‌အိမ်တော်ကြီးထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။နှင်းဆီဥယျာဥ်ခင်းကြီးနဲ့ ချိတ်ဆက်ထားသည့် အနောက်ဘက်တံခါးပေါက်ကနေထွက်လာရင်း လက်ဆက်တဲ့လေပြေလေညင်းလေးတွေက သူမကိုဆီးလို့ကြိုလျက်။

သူမရဲ့ ညာဘက်လက်တွင် ရွှေဒင်္ဂါးပြားကို ဆုပ်ကိုင်းထားရင်း ယုံကြည်မှုရှိရှိနဲ့  လျှောက်လာခဲ့သည်။သို့သော် သူမရဲ့ ရဲရင့်တက်ကြွတဲ့ စိတ်ဓာတ်တွေက ကြာရှည်မခံခဲ့ပါ။ဝေဝေဆာဆာပွင့်နေ‌တဲ့ နှင်းဆီနွယ်ပင်တွေရဲ့စင် အောက်မှာ ခယ်လ်ရိုဒင်းန်ထိုင်နေပြီး သူမရဲ့ဝမ်းကွဲများနှင့် ရယ်မောစွာ စကားပြောနေခဲ့သည်။လေလာကို မြင်တဲ့အခါ စောစောကလိုပဲ သူမမျက်နှာမှာ ‌နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ အပြုံးတစ်ခု ပေါ်လာခဲ့သည်။

"Bye လေလာ"

သူမ ဘေးနားတွင်ထိုင်နေသော လူငယ်အချို့က
လေလာအား ကြည့်နေခဲ့သည်။ ကံကောင်းစွာဖြင့်
မြို့စားမင်း Herhardtတော့ ရှိမနေခဲ့ပေ။ တစ်ခုခုပြန်ပြောမယ့်အစား လေလာသည် ဦးညွတ်လိုက်၏။
ဒီအပြုအမှုအတွက် ခယ်လ်ရိုဒင်းန် သူမကိုအပြစ်မရှာခဲ့။ဒါက ကျင့်ဝတ်ထုံးတမ်းကို ဆန့်ကျင့်ပြီး မသင့်လျော်တဲ့ ယဥ်ကျေးမှုမျိုးလဲ မဟုတ်ချေ။ 

သူမ ခပ်စိပ်စိပ်လေးလမ်းလျှောက်ခဲ့ရာမှ သူတို့ရဲ့
အမြင်အာရုံကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ ခြေလှမ်းများကို
ခပ်မြန်မြန်လေး လှမ်းခဲ့ပြီး ခဏကြာမှာတော့ သူမစတင်ပြေးတော့သည်။ဒီလိုထူးဆန်းပြီးမရင်းနှီးတဲ့ရပ်ဝန်းကနေထွက်သွားပြီးဦးလေးဗီးလ်ရဲ့အိမ်ကို ပြန်ရောက်ဖို့ သူမ မစောင့်နိုင်တော့ချေ။ဘယ်လိုပင်ဖြစ်စေ  နောက်ဆုံးအခိုက်အတန့်မှာ ထိုနေ့ရဲ့ အဆိုးဆုံးကံဆိုးမှုကို သူမခံစားလိုက်ရတာပါပဲ။

ဥယျာဥ်နဲ့တောလမ်းကြားက ကျောက်ခင်းထားတဲ့
နယ်နိမိတ်ကို သူမ ဖြတ်ကျော်လာရင်း ခလုတ်တိုက်ကာ လဲကျသွားခဲ့သည်။ရွှေဒင်္ဂါးပြားလေးက သူမလက်ထဲကနေ ပြုတ်ကျသွားပြီး လူသွားလမ်းပေါ် လှိမ့်ဝင်ကာ အမျိုးသားတစ်ယောက်ရဲ့ ဖိနပ်ထိပ်ဖျားပေါ်သို့ တိုက်မိခဲ့သည်။ဒင်္ဂါးပြားလေးသည် ထိုနေရာမှာ လှည်နေခဲ့ပြီ သူမ တအံ့တသြလေးနဲ့ ငေးကြည့်ခဲ့သည်။ထိုလူက ဖိနပ်ထိပ်ဖျားနှင့် ဒင်္ဂါပြား‌‌ပေါ်  ပေါ့ပေါ့ပါးပါး တက်နင်းလိုက်၏။