Everyday, Every moment, Every You.

Holding a Star

Airo

Minsan may mga sandali sa buhay na parang may sinadya ang tadhana—parang lahat ng bagay ay bumabagay, at ang hangin ay puno ng musika na tanging ikaw lamang ang nakakarinig. Ganito ang pakiramdam ko tuwing nasa harap ako ni Aldren.

Umupo ako sa isang sulok ng library namin, may hawak na notebook, habang binabasa ang mga sulat ko. Gusto kong bigyan ng buhay ang mga salitang isinulat ko, pero mas nangibabaw ang kagustuhan kong marinig ang mga isinulat ni Aldren. Naisip ko, mas maganda sigurong marinig ang mga salitang iyon mula sa kanya—ang taong inspirasyon ko.

Siya rin ang dahilan kung bakit sumulat ako ng "Strawberry moon." Hindi ko talaga alam kung paano ko nailalabas ang ganitong damdamin sa pamamagitan ng mga salita, pero sa kanya, parang natural na dumadaloy ang lahat. Sa tuwing tinitingnan ko siya, nararamdaman ko ang inspirasyon na parang isang ilaw na nag-aalab sa puso ko.

"Airo!" tinig ni Aldren mula sa kabilang dulo ng library, kasabay ng tunog ng mga nagliliparan niyang papel. Halos madapa siya sa pagmamadali. Natatawa ako habang pinapanood siyang magmadali papunta sa akin.

"Bakit parang nagmamadali ka?" tanong ko, sabay kuha ng isa sa mga papel na nahulog niya.

"May dala akong bagong isinulat," sabi niya, sabay abot ng notebook. Napatitig ako sa mga mata niya, puno ng sigla at excitement. "Basahin mo muna bago mo husgahan!"

Tumango ako at nagsimulang basahin ang isinulat niya.

"Holding a Star"

May mga bagay na tila abot-kamay kahit napakalayo nila. Tulad ng mga bituin sa kalangitan—malayo, malamig, at tila hindi maaabot. Ngunit minsan, sa isang sulyap, sa isang ngiti, maaaring magbago ang lahat.

Mataas man ang mga bituin, masasabi kong naabot ko ang isa sa mga ito. Noong una kitang nakita, hindi ko naisip na magbabago ang mundo ko. Ngunit nang dumapo sa akin ang ngiti mo, parang nabuksan ang isang pinto sa kalangitan. Hindi lang ikaw ang ngumiti; ang buong paligid tila ngumiti rin. Ang araw ay sumilay nang mas maliwanag, ang hangin ay naging mas banayad, at sa puso ko, may munting himig ng saya na unti-unting lumakas.

Sa kabila ng lahat ng pagsubok at agwat na maaaring naghihiwalay sa atin, ikaw ang nagpapaalala sa akin na ang mga pangarap ay hindi kailangang manatiling pangarap lamang. Para kang isang bituin na bumaba upang masilayan ko nang mas malapitan. Hindi mo lang binago ang paraan ng pagtingin ko sa mundo, kundi pinalakas mo rin ang paniniwala kong ang mahika ng bawat araw ay tunay na umiiral.

Sa tuwing iniisip ko ang ngiti mong iyon, hindi ko mapigilang magpasalamat. Sapagkat sa kabila ng napakaraming tao sa mundo, sa kabila ng napakalawak na langit, may isang sandali na ikaw ay nasa akin. At sa sandaling iyon, hawak ko ang isang bituin.

Sa bawat linya, naramdaman ko ang bigat ng bawat salita. Hindi ko alam kung paano niya nailalarawan ang nararamdaman niya sa ganitong paraan, pero ramdam ko ang bawat emosyon. Ang ideya na maikumpara ang ngiti ng isang tao sa isang bituin? Para akong nasa ulap. Hindi lang dahil sa ganda ng pagkakasulat, kundi dahil alam kong ako ang tinutukoy niya.

Pagkatapos kong basahin, napatingin ako sa kanya. Nakangiti siya, pero may halong kaba sa mga mata niya.

"Anong masasabi mo?" tanong niya.

"Ang ganda, Aldren. Totoo ba 'to? I mean, para ba 'to sa—"

Hindi ko natapos ang tanong ko. Tumawa siya nang mahina, at sa tono ng tawa niya, alam kong may sagot na.

"Huwag ka nang magkunwari, Airo. Alam mong ikaw ang inspirasyon ko."

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Sa halip, tumawa na lang din ako. Pero sa loob-loob ko, gusto kong ipagsigawan sa mundo kung gaano ako kasaya.

Isang araw, matapos ang klase, nag-aya si Aldren na maglakad-lakad. Nagpunta kami sa isang lugar na madalas naming tambayan—isang maliit na parke na may magandang tanawin ng kalangitan tuwing gabi.

"Alam mo," sabi niya habang nakatingala sa langit, "noong bata pa ako, palagi kong iniisip kung gaano kataas ang mga bituin. Parang ang hirap nilang abutin, di ba? Pero ngayong nandito ka, parang kayang-kaya ko na silang hawakan."

Hindi ako nakapagsalita. Sino ba namang hindi matutunaw sa ganitong mga salita? Ang tanging nagawa ko lang ay ngumiti, kahit ramdam ko ang kaba sa dibdib ko.

"Ikaw naman, Airo," sabi niya, "ano ba ang ibig sabihin ng mga isinulat mo?"

Nagulat ako. Hindi ko inasahan na babalik siya sa usapan tungkol sa mga sulat ko. Pero dahil nasa moment na rin kami, naisip kong wala nang dahilan para itago pa ang nararamdaman ko.

"Kasi, Aldren," sabi ko, "gusto kong ipakita sa'yo kung paano mo ako binago. Kung paano mo ako natutunang mahalin sa simpleng ngiti at mga salita."

Tahimik siyang nakinig habang binabasa ko ang sariling isinulat:

"Hindi ko man mabilang kung ilang piraso ng bituin ang nasa kalangitan, ang masasabi ko lang ay ikaw ang nag-iisang bituin na kaya kong ipagsigawan, ipagmalaki, at higit sa lahat, ipaglaban."

Pagkatapos kong magsalita, nakita kong nakatitig siya sa akin. Pero hindi lang basta tingin. Para bang tinitingnan niya ang kaluluwa ko.

"Ang ganda, Airo. Pero higit pa riyan, gusto kong sabihin sa'yo na... ikaw rin ang bituin ko."

Ang gabing iyon ang nagbigay ng bagong kahulugan sa mga bituin para sa akin. Simula noon, tuwing titingala ako sa langit, hindi ko na iniisip kung gaano sila kataas o kung gaano karami. Ang iniisip ko na lang ay ang isang bituin na kaya kong hawakan—si Aldren.

Ang mga salita ay naging tulay namin para maipahayag ang damdamin namin sa isa’t isa. Hindi ko alam kung saan kami dadalhin ng kwentong ito, pero sigurado akong bawat kabanata ay puno ng liwanag, inspirasyon, at pagmamahal—gaya ng mga bituin sa kalangitan.