Everyday, Every moment, Every You.

Coin

Aldren

Nagising ako sa isang lugar na tila baga'y galing sa isang malayong alaala, isang espasyong hindi ko mawari kung saan o kailan nagmula. Hindi ko pa man lubusang naiintindihan kung nasaan ako, naramdaman ko na ang init ng sikat ng araw na sumisilip sa masinsing mga dahon ng punongkahoy sa paligid. Mabango ang hangin, parang amoy ng bagong dilig na lupa at bulaklak.

At doon ko sila nakita. Si Mama at Papa, nakangiting naglalakad papunta sa kinaroroonan ko. Para silang mga aninong nagkaroon ng buhay—mas maliwanag, mas buo. Narinig ko ang malumanay nilang tawa, ang pamilyar na tunog ng kanilang boses na punung-puno ng pagmamahal at lambing.

Hindi ko napigilan ang sarili kong tumakbo papalapit sa kanila. Nang marating ko sila, agad ko silang niyakap. Sobrang higpit, na para bang mawawala sila kung bibitawan ko.

“Ma... Pa...” Nanginginig ang boses ko. “Sinusundo niyo na po ba ako?”

Sa tanong kong iyon, nawala ang ngiti sa kanilang mga labi. Ang mga mata ni Mama, na kanina’y puno ng liwanag, ay tila nagdilim. Si Papa, na laging matatag at malakas, ay biglang napabuntong-hininga. Naramdaman ko ang bigat ng kanilang mga kamay na dumampi sa balikat ko.

“Aldren,” sabi ni Papa, mababa ang tinig. “Hindi ka pa pwedeng sumama sa amin.”

Nabingi ako sa sinabi niya. Hindi ko alam kung anong masakit na salitang susunod doon, pero naramdaman ko ang kirot sa puso ko na parang pinipiga.

“Pero, Pa...” napalunok ako, pilit nilulunok ang hinanakit. “Ayoko nang bumalik. Dito na lang ako. Kasama niyo.”

Hinawakan ni Mama ang mukha ko, pinunasan ang luhang hindi ko namalayang tumulo. “Anak, may dahilan kung bakit nandiyan ka pa. May mga bagay ka pang kailangang tapusin. May mga taong umaasa pa sa'yo.”

“Pero pagod na po ako,” sagot ko, halos pabulong. “Pagod na akong maghintay, magtitiis, magmahal, at mawalan. Kung nandito kayo, bakit kailangan ko pang bumalik sa lugar na puro sakit?”

Napahinga ng malalim si Mama, halatang pinipilit ang sarili niyang huwag lumuha. “Aldren, ang pagmamahal ay hindi laging masaya. Minsan, ang pagmamahal ay pagtanggap sa sakit. Pero sa bawat hirap na nararamdaman mo, iyon din ang nagpapaalala sa'yo kung gaano kahalaga ang buhay na meron ka.”

Tumigil ang mundo ko sa puntong iyon. Kung maihahalintulad ko ang sarili ko sa isang barya, para akong iniitsa, naghihintay kung ano ang babagsak. Tao—ang panig na nagpapakita ng kaligayahan, o buntot—ang panig na puno ng sakit. Pero bakit parang hindi na ako makapili? Parehong masakit. Parehong mabigat.

“Paano kung hindi ko na kaya, Pa?” tanong ko, hinayaan kong marinig nila ang panginginig ng boses ko. “Paano kung sumuko na lang ako? Hindi ba mas madali ‘yon? Hindi ba mas magaan kung wala na lang?”

Humarap si Papa sa akin, matalim ang titig pero puno ng awa. “Aldren, hindi ang pagiging madali ang dapat mong hanapin. Hindi ang pagsuko. Ang mahalaga ay ang bawat hakbang na ginagawa mo, kahit pa mahirap. Ang mahalaga ay ang laban.”

Pinilit kong ngumiti, pero ramdam kong hindi ito umabot sa mga mata ko. “Bakit niyo ako iniwan? Kung mahalaga pala ang laban, bakit hindi niyo ako hinintay na lumaban kasama kayo?”

Tahimik silang dalawa. Alam kong wala silang sagot na maibibigay na sapat para punan ang puwang sa puso ko. Sa halip, hinawakan ni Papa ang kamay ko. Si Mama, niyakap ako muli nang mahigpit.

“Huwag mo kaming sisihin, anak,” bulong ni Mama. “Hindi kami ang pumili nito. Gusto rin naming manatili, pero...”

“Pero ano, Ma?” Hindi ko napigilang magtanong. Alam ko, kahit anong sagot nila, hindi mawawala ang kirot.

“May oras para sa lahat, Aldren. At hindi mo pa oras,” sagot ni Papa.

Tahimik kaming naupo sa ilalim ng lilim ng isang punong malabay. Hindi ko na muling tinanong kung bakit o paano. Pinilit kong ipunin ang bawat segundo na kasama sila—ang amoy nila, ang init ng yakap nila, ang lambing ng mga boses nila. Pakiramdam ko, sa bawat saglit na iyon, naibabalik ako sa mga araw ng pagiging bata, sa panahon na buo pa kami.

Pero alam kong hindi iyon magtatagal.

“Aldren,” si Mama ulit, basag ang boses. “Kapag bumalik ka, alagaan mo ang sarili mo. Mahalin mo ang mga taong nandiyan pa. At patawarin mo ang sarili mo.”

“Patawarin?” tanong ko.

“Oo,” sagot ni Papa. “Patawarin mo ang sarili mo sa mga hindi mo kayang kontrolin. Sa mga pagkakataong akala mo’y nagkulang ka, kahit alam mong ginawa mo ang lahat. Ang pagpapatawad sa sarili ang isa sa pinakamahalagang hakbang sa buhay.”

Napatitig ako sa kanila. Sila ang lahat sa akin, ang dahilan kung bakit patuloy akong kumikilos sa mundong ito kahit pa minsan ay nawawalan ng saysay. Kung aalis ako ngayon, paano ko sila iiwan ulit?

“Babalik ka sa amin, Aldren,” sabi ni Mama, pilit na ngumiti. “Pero hindi ngayon. Huwag kang magmadali. Huwag kang susuko.”

Tumingala ako sa langit, nakikita ko ang bughaw na kulay na hindi ko madalas mapansin. Ang hangin, malamig at banayad. Pakiramdam ko, ito na ang huling sandali ko sa kanila. Hindi ko man gustuhin, nararamdaman kong kailangan kong umalis.

“Mahal na mahal ko kayo, Ma, Pa,” sabi ko, halatang basag ang tinig. Hindi ko na napigilan ang mga luha ko. “Pero natatakot akong bumalik.”

Niyakap nila ako nang sabay. Ramdam ko ang kabog ng puso nila laban sa dibdib ko.

“Anak,” sabi ni Mama, “ang takot ay bahagi ng buhay. Pero sa kabila ng takot, nandoon ang tapang mo. At ang tapang na iyon ang magdadala sa’yo sa liwanag.”

“Huwag mo kaming kalimutang dalhin sa puso mo,” dagdag ni Papa. “Laging nandito kami.”

At sa huling sandali, narinig ko ang pabulong nilang “Mahal ka namin, Aldren.”

Nagising ako sa isang pamilyar na kwarto—ang ospital. Naririnig ko ang tunog ng mga makina at ang mahina pero pamilyar na boses ng mga mahal ko sa buhay na naroon. Ang mga kamay kong mahina ay may naramdamang mahigpit na hawak.

“Aldren, salamat at nagising ka,” narinig ko ang tinig ni Airo. Sa likod niya, nakita ko ang mga kaibigan kong nag-aalala sa akin. At sa kabila ng lahat ng sakit, nahanap ko ang dahilan para bumalik—ang pagmamahal na narito pa, sa mundong ito.

At kahit punong-puno ng pangungulila ang puso ko, alam kong dala ko sila Mama at Papa sa bawat hakbang ng buhay ko.