Everyday, Every moment, Every You.

Drama

Aldren

Simula pa lang, nang ipinagkaloob ko ang buong pagmamahal ko kay Airo, akala ko, makakahanap na ako ng katuparan. Matagal ko nang pinapangarap na ibahagi ang pagmamahal ko, pero natatakot akong magtiwala dahil sa lahat ng beses na iniwan ako. Pero nung naging kami, ipinakita ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Mula nang umamin siya sa akin, mula nang unang lumabas kami at ipinakilala ang isa’t isa sa mga pamilya namin, ipinangako ko sa kanya na hinding hindi ko siya iiwan. Mamahalin ko siya ng buo, ng tapat, ng walang kapantay.

Ngunit ang mga pangako ko ay nabali, at ako, na sa simula’y puno ng pagmamahal, ay nauubos na. Lahat ng panaho’y nararamdaman ko na lang ang sakit ng pagmamahal na ito. Habang tumatagal, parang ang pagmamahal na inaalay ko sa kanya ay isang mabigat na pasanin. Habang umaasa ako na mas magiging magaan, siya namang mga araw na nagiging malamig at maluwag ang pagkakahawak niya sa akin.

Bumangon ako mula sa kama at dumiretso sa banyo, hindi ako makatulog. Alas tres na ng madaling araw at ang sakit na nararamdaman ko, pati ang pighati, ay parang tinatambakan ako. Sa tabi ng bathtub, nag-isa lang ako. Naramdaman ko ang mga luha ko, hindi ko na kayang pigilan. Hindi ko na kayang hindi ilabas.

Alam mo ba yung pakiramdam na kahit anong pilit mong gumalaw, parang nauurong ka dahil sa bigat na hindi mo kayang ipaliwanag? Parang may ulap sa langit ng mga mata mo na unti-unting bumibigat. At sa bawat ulap na yun, ay may ulan na nais lumabas. At pagkatapos ng ulan, may bahaghari...pero wala akong bahaghari. Paano ko makikita ang liwanag kung ang mismong tao na inisip kong magsisilbing ilaw ko, siya mismo ang naging dahilan ng lahat ng kadilimang nararamdaman ko?

Pagkatapos kong maligo, diretso ako sa kwarto. Tumagilid lang ako sa kama, ngunit sa ilang minuto, narinig ko ang tunog ng cellphone ni Airo. Tinutok ko ang pandinig ko. Tumayo siya, umupo sa dulo ng kama. Naramdaman ko yung luhang gusto ko sanang pigilin, pero hindi ko kayang ipagwalang-bahala ang nararamdaman ko.

"Hello?" Ang tanong ni Airo, at narinig ko pa ang pagpapalit ng tono ng boses. "Sino to?"

"Si Kien. Tol, bakit ka napatawag?" Ayon sa boses ni Airo, may kakaibang lakas ang kabang naramdaman ko.

Si Kien... Siya yung waiter sa bar.

"Sabihin mo umuwi na siya. Kasama ko fiancé ko. May problema kami kaya hindi ko siya pwedeng iwan," sabi pa ni Airo.

"Anong susugod siya rito sa bahay? Wala siyang karapatang pumunta rito. Awatin mo!" Ang sigaw ko sa sarili, pero hindi ko kayang iparating kay Airo.

Nakita ko si Airo na parang naiinis, parang napipilitan. Tumayo siya at nagmadaling pumunta sa banyo. Pero hindi ako makapaniwala. Hindi ko na kayang magtago. Hindi ko na kayang magpretend na walang nangyayari.

Biglang may kumatok sa pinto. Nagmadaling tumakbo si Airo palabas. Tumigil ako, na parang hinihila ang mga utak ko sa kanilang sinasabi.

"Anong ginagawa mo rito?!" Sigaw ni Airo.

"Namiss kita," ang sagot ni Ram.

Iyon na. Doon ko naramdaman ang matinding sakit. Si Ram. Yung baklang kasama ni Airo nuong nakaraan. Hindi ko kayang hindi maramdaman ang sakit sa dibdib ko, at saka, nagmaasim ang pakiramdam ko.

"Anong problema? Hindi ba sinabi mo sa akin na iiwan mo siya? Hindi ba sinabi na nagsasawa ka na sa kanya? Bakit ipinagpipilitan mong sumama sa taong walang kwenta?!" Si Ram, parang tinadla ako ng tadhana na nakaharap sa harap ng mga salita.

"Huminto ka, baka masampal kita!" Sigaw ni Airo.

"Hindi mo ako matatakot sa mga pambubully mo. Wala kang karapatan makialam sa buhay ko!"

"Oo? Sige lang. Pero sa huli, ikaw din ang babalik sa akin." Ram. Sakit, nakakagigil. Sakit na kahit gaano ko piliting magpanggap na hindi ako nasasaktan, sa totoo lang, ang sakit.

"Darating ang oras, Airo, na ikaw mismo ang magiging sanhi ng pagbalik ko!"

"Mga pangako ko sa iyo Ram, hindi ko kaya ang gawin yun! Hindi ko kaya!"

Narinig ko ang malakas na pag-shut ng pinto. Ang ingay ng kasunod na kalungkutan, at nagsimula na namang mag-ikot sa utak ko. Naapakan ko na, ako’y napag-iwanan, nasaktan, pati ang pangako ko ay nawawala.

Dahil naglalakad ako patungong sala, nakita ko siyang umupo sa sofa, umiiyak. Nakatingin lang ako sa kanya. Iniwasan ko ang mga tanong. Hindi ko alam kung paano siya kausapin o kung anong sasabihin ko.

“May problema ka ba?” Tanong ko, at tila nagulat siya.

“Anong oras na. Nagising ba kita?” Tanong niya sa akin.

"Ah… hindi, uhaw lang ako," sagot ko na may pondo ng hindi pagkakaintindihan sa mga mata ko.

Niyakap niya ako. Alam ko na may mali. Marami siyang ikinikimkim.

“May problema ka ba?” Tanong ko ulit.

Bumuntong hininga siya bago sumagot. "Wala." Puno ng pagkukunwari, ngunit alam ko sa sarili ko na may tinatago siya. Hindi ko pinilit na alamin, hindi ko siya kinailangan pilitin, pero kahit anong gawin ko, ako lang ang nagiging dahilan ng sakit na tinatago ni Airo. Ako lang.

Hindi ko alam kung anong sikreto ang kinikimkim niya, at kung bakit si Ram lang ang nakakaalam, pero ang sakit, ang sakit! Hindi ko kayang pigilan ang sarili ko. Walang araw na hindi ko nararamdaman ang bigat na bumabalot sa dibdib ko. Kung may isang bagay na natutunan ko sa relasyon namin ni Airo, iyon ay ang kahit gaano ko pa siya kamahal, hindi ko siya kayang baguhin. Hindi ko kayang gawing buo ang isang pusong hindi ko alam kung anong klaseng kabit ang dala. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang sakit na siya ang dahilan, na siya ang nagiging sanhi ng lahat ng kakulangan na nararamdaman ko.

Kaya ko bang patagilid na magtiis? Kaya ko bang magpatuloy sa pagtanggap ng mga salitang walang kabuluhan, mga salitang hindi ko na kayang pakinggan? Hindi ko kayang magpanggap na walang nangyayari, na ang pusong ito ay hindi masaktan. Alam ko na hindi ako bobo. Hindi ako tanga. Alam ko kung ano ang ibig sabihin ng mga ngiti na iyon na parang may nakatagong sakit, ang mga sagot na may halong takot. Pero hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa sarili ko na wala akong magagawa. Hindi ko alam kung paano ko tatanggapin ang pagkatalo sa mga pangako na siya rin mismo ang nagpasimula.

Gusto kong magalit. Gusto ko siyang kalabitin, tanungin siya kung ano ang pinapakita niyang ganito. Pero hindi. Hindi ko magawa. Dahil kahit na nagtatampo ako, kahit na ako’y galit, may isang bahagi sa aking puso na umaasa pa rin na magiging maayos kami. Pero paano magiging maayos kung ako lang ang nakakakita, ako lang ang nakakaramdam, at siya, hindi ko na siya talaga kayang makilala?

Ang sakit ng maghintay, at ang masakit pa ay ang hindi mo alam kung kailan o paano matatapos ang lahat ng ito. Gusto kong umiyak. Gusto kong sumigaw. Gusto ko siyang tanungin kung hanggang kailan ako magiging ganito—na hindi ko alam kung anong nangyayari sa aming dalawa. Pero natatakot ako. Natatakot akong masaktan ng husto at mawalan ng pag-asa.

Ang mga sagot niya ay puno ng mga tanong. Ang mga ngiti niya ay puno ng mga lihim. At ako, hindi ko kayang maging ganito. Hindi ko kayang magpatuloy ng hindi ko alam kung saan kami patungo. Hindi ko kayang magpanggap na okay lang, na kaya kong magsaya habang siya ay patagilid na nawawala sa akin.

Hindi ko alam kung anong mangyayari. Hindi ko alam kung anong klaseng buhay ang naghihintay sa amin. Pero hindi ko kayang magpatuloy na hindi ko alam kung sino talaga siya, kung ano talaga siya sa akin. Ang sikreto niyang itinagong kay Ram ay parang isang malaking tanong sa akin na hindi ko kayang lutasin.

Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa atin. Ang sakit, ang sakit ng malaman na ang pinakamamahal mong tao ay hindi mo na kilala.