Everyday, Every moment, Every You.

Everyday

Aldren

Isang buwan na ang lumipas mula nang lumabas ako sa ospital, at isang buwan na rin mula nang huli kong makita si Airo. Isang buwan ng katahimikan, ng mga gabing tila walang hanggan, at ng mga araw na puno ng tanong. Sa tuwing bumabalik sa isip ko ang mga sinabi ni Roanne, napapabuntong-hininga na lang ako.

“Aayusin niya raw lahat,” sabi ni Roanne noong isang linggo habang abala sa pag-aayos ng mga kurtina. “Gusto niyang siguraduhin na kapag hinarap ka niya ulit, wala na siyang bitbit na problema.”

Tumango lang ako noon, pero sa loob-loob ko, gusto kong sumagot: Paano kung hindi ko na siya maabutan? Paano kung sa pag-aayos niya, masyado na kaming magkalayo? Pero hindi ko na lang sinabi. Wala rin naman akong lakas ng loob para harapin iyon.

Isang buwan kong tiniis ang kawalan niya. Isang buwan na puro alaala niya ang kasama ko, kahit saan ako magpunta. Lahat ng bagay, lahat ng tanawin, tila may bakas niya. Parang tuwing sisilip ako sa bintana ng kwarto, naroon siya sa kalsada, nakangiti at kumakaway. Tuwing umuulan, naaalala ko ang unang beses naming magkasama sa ilalim ng iisang payong. At tuwing tahimik ang gabi, naririnig ko pa rin ang tawa niya, ang boses niyang para bang yakap sa puso ko.

Sabi nina Mama at Papa, ganito raw talaga kapag mahal mo ang isang tao. Kahit pa pilitin mong kalimutan, kusa itong hahanapin ng puso mo. Totoo pala iyon. Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong pilit na sinabi sa sarili ko na kaya ko na, na ayos lang kahit wala siya. Pero hindi ganoon kadali.

At ngayon, heto ako.

Naglalakad ako palabas ng bahay ni Roanne, patungo sa bahay namin ni Airo. Sa bawat hakbang, ramdam ko ang bigat ng kaba sa dibdib ko, pero pinipilit kong ngumiti. Sa loob ng isang buwan, ito ang unang beses na nagkaroon ako ng lakas ng loob na harapin siya.

May dala akong simpleng bag, na parang simbolo ng mga naipon kong tanong, pag-aalinlangan, at pag-asa. Ang dami kong gustong itanong. Ang dami kong gustong malaman. At higit sa lahat, gusto kong marinig ang paliwanag niya.

Nasa harap na ako ng pamilyar naming gate. Kulay puti ito, pero may bahid na ng kalumaan. Kinalabit ko ang bell nang isang beses. Tapos pangalawa. Pero walang sumagot.

Tumayo lang ako doon, hinihintay na bumukas ang pintuan o marinig ang mga yapak niya.

Hanggang sa maramdaman ko ang bahagyang ihip ng hangin sa batok ko. At sa paglingon ko, naroon siya—nakatayo sa likuran ko, may hawak na supot ng groceries.

Napatigil kami pareho. Walang salitang lumabas. Walang kahit ano, kundi ang mga mata niya na tumitig sa akin na parang ako ang pinakamahalagang tanong na matagal na niyang gustong sagutin.

“A-Aldren…”

Halos pabulong niyang sinabi ang pangalan ko. Pero sapat na iyon para mabasag ang katahimikan.

“H-hi…” ang awkward kong sagot. Napakamot siya sa batok niya, at parang bigla rin siyang nahiya.

“Pasok ka,” sabi niya, binuksan ang gate, at inalalayan akong pumasok.

Ang bahay namin ay hindi nagbago. Nandoon pa rin ang mga halaman ko sa veranda, pati ang lumang duyan na lagi niyang tinatambayan noon. Pero ngayon, mas malinis ang paligid, parang bagong ayos ang lahat.

“Kanina pa kita hinihintay,” sabi niya nang makapasok kami sa sala. “Hindi ko lang alam kung darating ka ba talaga.”

Napatingin ako sa kanya. May bago sa mukha niya. Hindi ko alam kung ang manipis niyang balbas o ang pagod na bakas sa mga mata niya. Pero naroon pa rin ang parehong ngiti na unang nagpakilig sa akin noon.

“Gusto mo ng tubig?” alok niya, pero umiling lang ako. Hindi ko alam kung saan magsisimula.

Umupo siya sa harap ko. Inilagay niya ang mga groceries sa gilid, at tumitig siya sa akin na parang hinuhuli ang tamang mga salita.

“Sorry,” ang una niyang sinabi.

Nagulat ako. Diretso, walang paligoy-ligoy. Pero parang tumama iyon nang direkta sa puso ko.

“Ano'ng pinagsosorry mo?” tanong ko, bagama’t alam ko na kung saan papunta ito.

“Sa lahat,” sagot niya. “Sa mga nasabi ko, sa mga hindi ko ginawa, at sa mga ginawa ko pero hindi tama.” Huminga siya nang malalim, parang binibigat ang dibdib niya ng bawat salitang binibitawan.

Tumango lang ako. Pinilit kong magpakatatag.

“Sinubukan kong ayusin ang lahat,” sabi niya. “Lahat ng gulo na nagawa ko noon. Gusto kong maging karapat-dapat ulit sa’yo, Dren. Hindi lang dahil mahal kita, pero dahil deserve mo ng mas mabuti.”

May kung anong bumara sa lalamunan ko. Hindi ko alam kung magagalit ba ako o matutunaw sa nararamdaman ko.

“Airo…”

“Hindi ko hinihingi na patawarin mo ako ngayon din,” dugtong niya. “Pero sana… sana bigyan mo ako ng pagkakataon na patunayan na kaya kong magbago. Na kaya kong maging mas maayos para sa’yo, para sa atin.”

Sa unang pagkakataon, naramdaman kong nawala ang bigat na matagal ko nang bitbit.

“Ayusin natin, Airo,” sagot ko. “Pero huwag mong gawin ito para lang sa akin. Gawin mo rin ito para sa sarili mo.”

Ngumiti siya. Isang ngiti na puno ng pasasalamat at pangako.

Hindi ko alam kung anong mangyayari bukas. Pero sa sandaling iyon, sa gitna ng simpleng sala ng bahay namin, naramdaman kong tama lang na bumalik ako.

Minsan pala, hindi lang utak ang kailangan. Kailangan ding magtiwala sa tibok ng puso. Sa lahat ng tanong na hindi kayang sagutin ng lohika, sa lahat ng kwentong tila walang katiyakan, ang puso ang nagbibigay ng liwanag.

Sa harap ni Airo, naramdaman ko ang isang kakaibang katiwasayan. Hindi ko alam kung ito ba ay dahil sa mga salitang sinabi niya, o dahil lang ba sa presensya niya na matagal kong hinanap. Pero sa puntong iyon, napagtanto ko na minsan, ang pag-ibig ay hindi tungkol sa pagiging tama o mali.

Ito ay tungkol sa pagbibigay ng pagkakataon—hindi lang sa iba, kundi sa sarili mo rin na muling maniwala.

Ngayon, habang magkatabi kami sa lumang duyan sa veranda, nakatingin sa kalangitan na puno ng mga bituin, alam kong wala pa kaming kasiguraduhan. Pero sapat na muna ito.

Ang tahimik na gabing ito, ang kamay niyang bahagyang hawak ang sa akin, at ang simpleng pangako na hindi pa ito ang katapusan.

Dahil minsan, sapat nang magtiwala ulit.