Everyday, Every moment, Every You.

Winter Sleep

Airo

Nagulat ako nang bumangon si Aldren mula sa pagkakahiga. Halos limang minuto lang ang itinagal ng pag-alis ni Ram mula sa pinto, pero tila iyon ang pinakamahabang limang minuto ng buhay ko. Ang bigat ng katahimikan. Hindi ko alam kung paano mag-uumpisa, o kung dapat pa bang magsimula. Pero ang mas nakakabahala ay ang pagtingin ni Aldren sa akin. Walang galit, walang boses na sumisigaw, walang mga salitang nagpapaliwanag. Tahimik lang siya, malamig, at malayo ang mga mata.

Alam na kaya niya?

Napatingin ako sa kama. Ang kulubot na sapin, ang unan na tila may bakas ng lungkot, ang mga anino sa dingding na parang nanonood sa aming dalawa. Hindi ko na alam kung paano pa ako uupo, kung paano tatayo. Sa dami ng iniisip ko, ang bigat ng tanong: "Bakit hindi siya nagsasalita?"

Nu'ng nakaraang araw, pag-uwi niya kasama si Roanne, ramdam ko na ang distansya niya. Hindi ko naman agad inakala na tungkol iyon sa akin-sa amin ni Ram. Akala ko may nagawa lang akong maliit na bagay, gaya ng hindi ko paglabas ng basura o kalimutan kong mag-lock ng pinto. Pero habang tumatagal, ramdam ko na ang lalim ng galit niya. At ang mas masakit, hindi siya nagtatanong. Wala siyang sinasabi. At ngayon, sa pagkakaupo niya sa gilid ng kama, parang hindi ko na siya kilala.

Paano ko ba sasabihin na aksidente lang ang lahat?

Naaalala ko pa kung paano nagsimula ang lahat ng ito. Magkausap kami noon ng barkada ko sa bar. Napaka-ordinaryong araw lang. Tawanan, kwentuhan, parang laging gano'n.

"Pre, birthday ni Dren bukas, anong magandang regalo?" tanong ko kay Keio habang sinusuyod ang wallet ko na punong-puno ng resibo pero halos walang laman na pera.

"Diba gusto niyang pumunta ng Canada? Bakit hindi ka magpagawa ng kwintas?" sagot niya.

"Marami na siyang kwintas, eh," sagot ko habang nilalaro ang yelo sa baso ko.

"Eh di kwintas na may maple leaf, para themed," sabi niya na parang napakaganda ng ideya niya.

Napangiti ako. Mukhang magandang ideya nga iyon. Nasa ganito akong pag-iisip nang biglang lumapit si Ram.

"Hi, pasensya na sa abala. Puwede bang humingi ng favor?" tanong niya, at sa tono pa lang, alam mong desperado na siya.

"Ano iyon?" tanong ko, bahagyang natatawa dahil ang weird ng approach niya.

"'Yung lalaking iyon kasi... lapit nang lapit. Alam kong mali ito, pero pwede ka bang magpanggap na boyfriend ko?" tanong niya, at sa mga mata niya, nakita ko ang takot. Hindi ko alam kung para saan.

Hindi ako agad nakasagot. Nagulat ako, hindi alam ang sasabihin. Sa gitna ng katahimikan, biglang lumapit ang lalaking tinutukoy niya at tumayo sa tabi namin.

"Ram, siya ba ang ipinagpalit mo sa akin?" tanong nito, ang tono'y nang-iinsulto.

Bago pa makapagsalita si Ram, inakbayan ko siya. Hindi ko alam kung bakit, pero parang reflex na lang.

"Bakit, tol? May problema ba?" tanong ko. Narinig ko ang malalim na buntong-hininga ni Ram, at ramdam ko sa balikat ko ang panginginig niya.

Isang gabi lang iyon. Akala ko matapos ng gabing iyon ay tapos na rin ang lahat. Pero hindi pala. Ang pagpapanggap na iyon ang dahilan kung bakit unti-unting nasira ang mundo ko.

Pagkalipas ng ilang araw, nagsimula nang tumawag si Ram. Minsan, gabi-gabi. Minsan, habang nasa trabaho ako. Minsan, kahit tanghali.

"Ram, tigilan mo na ito. May fiancé na ako. Malapit na kaming ikasal," sabi ko sa kaniya, paulit-ulit, na parang sirang plaka.

"Alam ko, pero hindi ko mapigilan, eh," sagot niya. Hindi ko na alam kung paano siya kakausapin. Binlock ko na siya, pero nakakahanap pa rin siya ng paraan para tawagan ako. Gumagawa siya ng mga bagong numero, nagpapadala ng mensahe sa email, minsan pa nga ay sumusulat sa papel. Parang bangungot. Parang paulit-ulit na pagkakamali.

Ayoko sanang ipaalam kay Aldren. Ayoko ng gulo. Ayoko ng drama. Pero bakit nga ba ako nagtatago? Kung wala akong kasalanan, bakit parang kinakain ako ng konsensya ko?

Siguro kasi alam ko na ito na ang huling beses na uulit ito. Naaalala ko pa ang unang beses na nangyari ito-ang unang beses na nasaktan ko si Aldren. College pa lang kami noon. Tinawag ko si Lucky, para mag-usap. Nakiusap siya na tigilan na ang panggugulo kay Tricia, kapatid ko. Pero bago matapos ang usapan, bigla niya akong hinalikan. Walang pasabi, walang babala. Nang nakita iyon ni Aldren, nagalit siya nang husto. Hindi siya nakipag-usap sa akin ng ilang buwan. Sinuyo ko siya, umiyak ako, halos magmakaawa. At nang patawarin niya ako, nangako akong hindi na mauulit. Pero eto na naman ako.

Nasa mesa ako, tahimik na nagkakape, nang makita kong lumabas si Aldren mula sa kwarto. Mukha siyang pagod, pero may kung anong lamig sa kilos niya na parang sinasadyang idikit sa akin ang distansya na hindi ko na maintindihan. Lumapit siya, umupo sa tapat ko, pero hindi nag-angat ng tingin. Tila ba walang tao sa harapan niya.

"Dren," mahina kong tawag. Wala siyang sagot.

"Dren, mag-usap naman tayo..." muli kong sabi, ngayon mas malinaw, mas may lakas. Pero parang hindi niya narinig.

Hanggang sa siya na mismo ang nagbasag ng katahimikan.

"Alam ko na," sabi niya, mabagal, malamig.

Napatigil ako. Napatigil ang buong mundo ko. Parang bigla akong nabulag sa mga naririnig ko.

"Ano ang alam mo?" tanong ko, kahit pa alam ko na ang sagot.

"Lahat," sagot niya. "Si Ram. Ang mga tawag. Ang pagpapanggap. Ang nangyari sa inyo. Lahat."

Akala ko may sasabihin pa siya. Akala ko may mga tanong siyang itatanong. Pero wala. Tumayo siya, kinuha ang jacket sa sofa, at naglakad papalayo. Hindi ko na siya napigilan. Hindi ko na siya natawag. Wala na akong nasabi.

At nang marinig ko ang pagbagsak ng pinto, doon ko lang naisip: Ganoon ba kahirap sabihin ang totoo? Ganoon ba kahirap humingi ng tawad? O baka naman alam kong kahit anong paliwanag ko, wala na rin namang magbabago?

Sa bawat tahimik na segundo, ang dami kong tanong na bumabalik. Paano ko ba ito aayusin? Pero kasabay ng lahat ng ito, bumabalik din ang masakit na sagot: Ako ang mali. Ako ang dahilan. At siguro, huli na para magbago pa iyon.

Sa gabing iyon, nanatili akong nakaupo sa mesa, kasama ang malamig na kape, habang paulit-ulit kong iniisip ang bawat detalye. Gusto ko siyang habulin. Gusto kong ipaliwanag ang lahat. Pero sa huli, alam ko sa sarili ko: Paano mo aayusin ang isang bagay na ikaw mismo ang sumira?