Everyday, Every moment, Every You.

Love Letter

Airo

Nagising na si Aldren. Ngayon, maayos na siya. Para bang sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, nakakahinga na rin ako ng maluwag. Pero sa kabila ng ginhawang iyon, may kirot pa rin sa dibdib ko.

Kahapon pa ako desidido. Sinabi ko kay Roanne na oras na magising si Aldren, aalis na ako. Kailangan ko na siyang iwan. Alam kong hindi ako dapat maging dahilan ng dagdag na sakit para sa kanya. Mas mabuti nang lumayo kaysa manatili at maging anino ng sugat niya.

Kanina, dumungaw ako sa pintuan ng kwarto niya. Nandoon siya, nakaupo sa kama, tumatawa habang kausap si Roanne. Para bang may bahaging nagbago sa mundo niya—mas magaan, mas masaya. Tila ba nakalimutan na niya ang lahat ng sakit na ginawa ko. Tila ba… nakalimutan na rin niya ako.

Biglang napatingin siya sa gawi ko. Agad akong umatras, nagtago sa gilid ng pinto. Parang sasabog ang puso ko sa kaba. Gusto kong pumasok. Gusto ko siyang yakapin nang mahigpit, ikulong sa bisig ko, at iparating na hinding-hindi ko siya gustong saktan ulit. Pero alam kong mas mabuti ito. Natatakot akong baka maputol ang pagbangon niya dahil lang sa presensya ko.

Huminga ako nang malalim at nagsimulang maglakad palayo. Nasa kalahati na ako ng pasilyo nang marinig ko ang pangalan ko.

"Airo!" Tawag ni Roanne. Napalingon ako, halata sa mukha niya ang lungkot. Niyaya niya akong sumama sa kanya sa hardin ng ospital.

Hindi kami agad nagsalita. Naririnig ko lang ang mahinang kaluskos ng mga dahon at ang tilaok ng mga ibong naghahabulan sa paligid. Hanggang sa siya na ang bumasag ng katahimikan.

"Aalis ka na ba talaga?" tanong niya, ang boses niya’y punung-puno ng bigat.

Napatingin ako sa kanya. Masyado nang maraming nasira, maraming nasabi, at maraming nasaktan. Pero sa puntong iyon, alam kong wala na akong ibang magagawa kundi tanggapin ang lahat.

"Oo," sagot ko, tahimik pero matatag.

Napabuntong-hininga siya. "Airo… hindi kita kayang patawarin agad. Pero alam ko, darating din ang oras na magagawa ko rin 'yon."

Tumango lang ako, pinipigilan ang luhang kanina ko pa gustong pakawalan.

"Alagaan mo siya, Roanne," sabi ko. "Yun lang ang hiling ko. Huwag mo siyang pababayaan."

"Sobrang galit ako sa'yo, Airo," sabi niya, ang boses niya’y nanginginig sa emosyon. "Pero, kahit anong pilit kong kamuhian ka, hindi ko magawa. Kasi alam kong ikaw lang ang nagpapasaya sa kanya. Ikaw lang ang nagbibigay kulay sa buhay ni Aldren."

Napayuko ako. Alam kong totoo ang sinabi niya, pero alam ko rin na ako rin ang dahilan kung bakit nawala ang kulay na iyon.

"Kung dumating ang araw na mapapatawad ka niya…" Nagpatuloy siya, ang mga mata niya’y tumitig sa akin. "Sana. Sana hindi mo na siya sasaktan ulit."

"Pangako," sagot ko. "Pero ngayon… kailangan ko munang ayusin ang sarili ko. Ayusin lahat ng gulong nasimulan ko. At kapag handa na ako, kapag maayos na ako… liligawan ko ulit si Aldren."

Hinawakan niya ang braso ko saglit, bago niya ako pinakawalan. "Sige, Airo. Pero tandaan mo, hindi lang pagmamahal ang kailangan niya. Kailangan niya ng kapayapaan."

Tumango ako. Tumalikod. At tuluyang naglakad palabas ng ospital.

Habang naglalakad ako palabas, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang. Hindi ko alam kung dahil sa pagod, o dahil sa lungkot na iniwan ko sa kwartong iyon. Pero alam kong tama ito. Sa pagkakataong ito, kailangan kong piliin ang masakit para sa mas mabuti. Hindi lahat ng pagmamahal ay dapat manatili sa tabi. Minsan, ang pinakamalaking sakripisyo ay ang paglisan.

Nakarating ako sa parking lot, at naupo sa bangko malapit sa exit. Napatingala ako sa langit. Ang ganda ng araw. Maaraw, pero malamig ang simoy ng hangin. Ang irony ng lahat—masaya ang paligid, pero ang bigat ng puso ko.

Naalala ko ang mga sandaling kasama ko si Aldren. Yung mga simpleng bagay—yung pagtawa niya sa mga corny kong biro, yung paraan ng pagtitig niya sa akin na parang ako lang ang mahalaga sa mundo niya, yung mga yakap niya na parang kaya nitong tanggalin ang lahat ng takot ko.

Pero sa kabila ng lahat ng iyon, alam kong hindi ko siya nasuklian ng tama. Pinili kong unahin ang sarili kong kagustuhan, ang sarili kong emosyon, at iniwan ko siyang duguan. Kaya ngayong bumangon siya mula sa lahat ng iyon, hindi ako pwedeng maging selfish ulit.

Kailangan ko munang asikasuhin ang sarili ko. Hindi sapat na mahal ko siya. Kailangan kong maging karapat-dapat sa pagmamahal niya. Kailangan kong ipakita na kaya kong tumayo sa sarili kong paa, na kaya kong maging tao para sa kanya—hindi bilang pasakit, kundi bilang kasama.

Tatapusin ko ang lahat ng gulong nasimulan ko. Harapin ko ang mga responsibilidad kong iniwasan ko noon. Palalaguin ko ang sarili ko—maging mas matatag, mas buo, mas maayos.

Sa ngayon, masakit ang bawat araw na hindi ko siya kasama. Pero sa kabila ng sakit na iyon, may konting ginhawa. Dahil alam kong ito ang tamang desisyon. Alam kong darating ang araw na magkikita ulit kami, sa tamang panahon. At kapag dumating ang araw na iyon, ipapakita kong kaya ko na.

Para kay Aldren. Para sa amin. Para sa mas maayos na bukas.

Paulit-ulit kong sinasabi sa isip ko ang mga salitang iyon habang naglalakad ako palayo. Hindi para kumbinsihin ang sarili, kundi para alalahanin kung bakit ko kailangang gawin ito. Hindi ito madali. Pero alam kong ito ang tama. Alam kong ito ang dapat.

Sa bawat hakbang, ramdam ko ang bigat ng lahat—ang bigat ng alaala, ang bigat ng pagmamahal, at ang bigat ng mga kasalanang pilit kong babayaran. Pero sa kabila ng lahat ng sakit, may konting liwanag na nagmumula sa loob ko. Kasi alam ko, sa paglisan ko, binibigyan ko si Aldren ng pagkakataon. Pagkakataong gumaling. Pagkakataong bumangon.

Hindi lahat ng pagmamahal ay kailangang manatili sa tabi. Minsan, ang tunay na pagmamahal ay ang pagtanggap na mas mabuting lumayo.

At para kay Aldren, handa akong magsakripisyo. Handa akong maghintay. Handa akong ayusin ang lahat ng pagkakamali ko, hindi lang para sa kanya kundi para sa akin na rin. Para sa amin. Para sa mas maayos na bukas.