Everyday, Every moment, Every You.

Every Moment

Aldren 2013

“Class, malapit na ang graduation. Aldren, ready ka na bang basahin ang essay mo?” tanong ng guro namin, habang tahimik na naghintay ang buong klase.

Tumango ako, bahagyang ngumiti, pero alam kong halata sa mukha ko ang kaba. Hindi ko alam kung dahil ba sa dami ng mata na nakatutok sa akin o dahil sa nilalaman ng essay na isasalaysay ko.

Tumayo ako, dinala ang papel na hawak ko papunta sa harapan. Sa bawat hakbang, naramdaman ko ang bigat ng mga salitang isinulat ko, na parang sumasabay sa kabog ng puso ko.

“‘Everyday, Every Moment, Every You,’” binasa ko ang titulo nang marahan, naramdaman ko agad ang init ng tingin ni Airo mula sa likuran ng silid.

Nagsimula ang lahat ilang buwan na ang nakalipas. Masaya akong nalaman na hindi si Airo ang dahilan ng eksenang nangyari noon. Si Lucky pala ang may gawa—isang bagay na nagpalaya sa akin sa maling akala at bigat ng galit. Matagal akong hindi nakipag-usap kay Airo dahil sa sakit na dulot ng eksenang iyon. Pero kung ang Diyos nga ay nagpapatawad, bakit hindi ko rin magawa?

Hindi madaling patawarin si Airo, pero ginawa ko. Hindi dahil sa kahinaan, kundi dahil mahalaga siya sa akin. At dahil din sa sakit na iyon, nakabuo ako ng essay na ito—isang kwento ng sakit, paghilom, at pagmamahal.

“Everyday,” ulit ko nang mas malakas, mas ramdam.

“Masasabi ko na masaya ako dahil nakilala kita. Nakilala ko ang isang taong rason kung bakit ako nagiging masaya araw-araw. Kahit mahirap akong suyuin, nakakagawa ka ng paraan para pasayahin ako. Ikaw ang dahilan kung bakit masarap bumangon tuwing umaga.”

Huminto ako saglit, nilunok ang bukol sa lalamunan. Hindi ko siya tiningnan, pero alam kong nararamdaman niya ang bawat salita.

“Naalala ko pa noong una kitang makilala, Airo,” dagdag ko, iniwan ang script. Biglang naging personal ang lahat. “Sino ba ang mag-aakala na ang isang araw na puno ng irita ay magdadala sa akin ng ganitong kasiyahan? Ang kulit mo, nakakainis, pero... totoo nga ang sinasabi nila. Ang mga bagay na una mong kinaiinisan, kadalasan iyon din ang magiging paborito mo.”

Narinig ko ang mahinang tawa mula sa mga kaklase, pero mas naramdaman ko ang bigat ng katahimikan mula sa likuran.

“Every moment,” patuloy ko. “Every moment na kasama kita ay espesyal. Walang araw na hindi ako natututo mula sa’yo—natutong magpatawad, natutong magtiwala, at higit sa lahat, natutong magmahal ng walang hinihinging kapalit. Ikaw ang nagpatunay sa akin na minsan, hindi kailangan ng perpektong timing. Kailangan lang ng tamang tao.”

Pagkatapos ng eksenang iyon sa amin ni Lucky, napaisip ako kung paano ko haharapin si Airo. Pero gaya ng nakagawian niya, hindi niya ako sinukuan.

“Alam kong galit ka sa akin,” sabi niya noon, isang hapon sa parke kung saan ako madalas magpahangin. “At naiintindihan ko.”

Hindi ako sumagot agad. Tinitigan ko lang ang mga dahon na sumasayaw sa hangin. Pero nagpatuloy siya.

“Pero hahayaan mo bang ang isang pagkakamali—isang hindi ko naman kasalanan—ang sumira sa atin?”

May punto siya. Ang tanong, kaya ko bang lunukin ang pride ko para aminin iyon?

“Every you,” binasa ko muli ang huling bahagi ng essay. “Ikaw at palaging ikaw. Ikaw ang blessing na hindi ko hiningi pero ipinagkaloob sa akin. Ikaw ang naging tahanan ko sa gitna ng lahat ng kalituhan at sakit. Araw-araw, sa bawat sandali, ikaw ang dahilan kung bakit naniniwala ako na may tamang tao para sa akin.”

Napatigil ako. Huminga nang malalim. Naramdaman kong nabasag ang emosyon sa boses ko, pero itinuloy ko pa rin.

“Kahit ano pa ang mangyari, Airo, salamat. Salamat sa pagiging ikaw.”

Tahimik ang buong klase nang matapos ko ang pagbasa. Wala ni isa ang nag-react agad, pero naramdaman ko ang mabigat na emosyon sa paligid.

Bumalik ako sa upuan ko, iniwasan ang tingin ni Airo. Pero bago pa ako makaupo, narinig ko siyang magsalita mula sa likuran.

“Salamat, Aldren.”

Simple, pero sapat na iyon para mapawi ang lahat ng alinlangan ko.

Pagkatapos ng klase, lumapit siya sa akin. Ngumiti siya—iyong pamilyar na ngiting kayang tanggalin ang lahat ng bigat sa mundo.

“Pwede ba tayong mag-usap?” tanong niya.

Tumango ako. Alam kong oras na para tapusin ang kwento namin.

“Bakit mo pa ako pinatawad?” tanong niya, diretso, habang naglalakad kami papunta sa paborito naming spot sa ilalim ng malaking puno.

“Dahil mahal kita,” sagot ko nang walang pag-aalinlangan. “At dahil alam kong minsan, mas mahalaga ang pinagsamahan kaysa sa pride.”

Ngumiti siya, pero may bakas ng luha sa mga mata niya. “Hindi ko alam kung anong ginawa ko para karapat-dapat sa’yo.”

“Hindi mo kailangang malaman,” sabi ko. “Basta alam kong ikaw ang tamang tao para sa akin.”

At doon, sa ilalim ng puno, naramdaman kong kumpleto na ang lahat. Walang drama, walang eksena—dalawang taong nagmamahalan lang, nagsisimula ulit.

“Alam mo, hindi ko akalaing darating tayo sa puntong ito,” sabi ni Airo habang nakatingala sa mga dahon ng puno na sumasayaw sa ihip ng hangin. “Parang kailan lang, galit ka sa akin. Tapos ngayon, nandito ka, at sinasabi mong mahal mo pa rin ako.”

Tumawa ako nang mahina. “Sa totoo lang, ni hindi ko rin alam kung paano nangyari. Pero minsan, siguro ganoon talaga. Kapag mahal mo ang isang tao, kahit gaano kahirap, pipiliin mo pa rin siyang patawarin.”

Tumingin siya sa akin, at sa mga mata niya nakita ko ang lahat ng dahilan kung bakit ko siya minahal. Hindi ito tungkol sa pagiging perpekto niya, dahil alam kong malayo siya roon. Pero siya ang dahilan kung bakit natutunan kong mas maging totoo sa sarili ko, kung bakit kahit mahirap, naniniwala pa rin ako na may tamang tao para sa tamang panahon.

“Ang corny mo talaga, Aldren,” sabi niya, pero may ngiti sa labi niya—yung ngiting alam kong para lang sa akin.

“Eh, corny ka rin naman,” bawi ko, sabay ngisi.

Sandali kaming natahimik. Ang dating awkward na katahimikan noon, ngayon ay nagiging komportable, parang musika ng mga ibon sa paligid. Hindi ko alam kung ilang minuto kaming nakaupo roon, pero sapat na iyon para maramdaman ko ang kapayapaan na matagal ko nang hinahanap.

“Alam mo ba,” sabi niya, binasag ang katahimikan, “sa lahat ng nangyari, ikaw pa rin ang gusto kong kasama hanggang dulo.”

Napatingin ako sa kanya. “Bakit naman ako?” tanong ko, kahit sa loob-loob ko, natutunaw na ako sa sinabi niya.

“Simple lang,” sagot niya. “Dahil ikaw ang una at huling taong nagpaparamdam sa akin na okay lang na maging ako—walang pretensyon, walang takot.”

Hindi ko napigilang ngumiti. Nakakakilig, pero higit pa roon, naramdaman kong totoo ang bawat salitang sinabi niya.

Hindi ko na inisip kung ano ang mangyayari bukas o sa mga susunod na araw. Ang mahalaga, nandito siya ngayon. Hawak niya ang kamay ko, at sa bawat pisil niya, parang sinasabi niyang hindi niya ako bibitawan.

“Everyday,” sabi ko, sinira ang katahimikan. “Everyday, masaya akong nandito ka.”

Ngumiti siya. “Every moment na kasama kita, parang panalo na ako sa buhay.”

Tumingala ako sa langit. Maliwanag ang araw, pero hindi masakit sa mata. Parang lahat ng bagay ay nasa tamang lugar.

“Every you,” sabi niya, tapos tumingin sa akin. “Ikaw lang, Aldren. Palaging ikaw.”

At sa puntong iyon, alam kong wala na akong mahihiling pa.