Everyday, Every moment, Every You.

Hold my hand

Hindi ko alam kung anong oras na nang makatulog ako. Hindi ko na nabilang kung ilang oras ang lumipas o kung anong klaseng pagod ang dala ng mga nakaraang araw. Ang alam ko lang ay nanatili akong nakatulog ng mahimbing, ang katawan ko’y nakayakap sa mga kumot, at ang puso ko’y tila naglalakbay sa isang mundo ng mga alaala at pangarap.

Pero ang pagkaka-bangon ko ay hindi dahil sa ingay ng alarm clock o ang liwanag ng araw na pumasok sa bintana. Ang unang tunog na aking narinig ay ang pinto ng kwarto na bumukas nang dahan-dahan. Pagkatapos ay narinig ko ang isang pamilyar na tinig.

“Good morning, baby. Halika na, nagluto ako ng agahan.”

Si Airo. Walang pagbabago sa kanyang tono—mabait at matamis pa rin, pero sa mga mata niyang puno ng unti-unting pagluha, may kakaibang lungkot na hindi ko matukoy. Naka-ngiti siya, pero hindi ko maiwasang makita ang pagnanais niyang magtago ng sakit na nararamdaman. Napansin ko agad, hindi ito ang ngiti na kilala ko—may halong pilit at pagsasakripisyo.

Tahimik lang akong nagmamasid. Hindi ko siya sinaktan ng tanong. Tinutok ko ang aking mga mata sa kanya, ngunit hindi ko rin kayang magsalita. May mga pagkakataon na kahit anong sabihin ko, hindi ko na kayang baguhin ang nararamdaman niya.

Hindi ko alam kung paano ko siya tutulungan, kaya’t naisip ko na lang muna na magsimula sa pinakamaliit na bagay. Tumagilid ako sa kama at tinawag siya.

“Good morning,” sabi ko, na may ngiti sa mga labi.

Ngumiti siya, pero sa mga mata niya, hindi nawawala ang kalungkutan. Agad siyang humiga sa tabi ko, at iniwasan ang pagtingin ko sa kanya. May mga araw na ganito—ang mga mata niya ay masyadong malalim at puno ng mga hindi nasabi, kaya’t mas pinili ko na lang manatiling tahimik. Hindi ko siya pipilitin kung hindi pa siya handa.

“Bumangon ka na,” sabi niya, habang naka-patong siya sa katawan ko, ang mga braso niya'y nakayakap sa aking katawan.

“Five minutes,” sagot ko, at sa halip na tumanggi, niyakap ko siya at hinalikan sa kanyang labi. Minsan, kailangan lang ng simpleng halik upang mapawi ang bigat na nararamdaman ng isa. At sa mga ganitong pagkakataon, ang halik na iyon ay higit pa sa lahat ng mga salitang hindi namin kayang sabihin.

Tahimik siyang humiga sa tabi ko, at kinuha ang aking kamay.

“Salamat,” malumanay niyang sinabi.

Lumingon ako sa kanya, napansin ko ang pagkabighani at kalungkutan sa kanyang mata. Hindi ko alam kung ano ang dahilan ng kanyang saloobin, pero alam ko na hindi ko pa siya ganap na nauunawaan.

“Para saan?” tanong ko, ang mga mata ko’y naglalaman ng kalituhan.

“Dahil hindi ka nagtatanong kung anong nangyayari sa akin.”

Dahil sa kanyang sagot, natigilan ako. Hindi ko alam kung paano ko ito tatanggapin, o kung paano ko siya tutulungan sa sitwasyong ito. Minsan, sa mga relasyon, hindi mo kayang pilitin ang isang tao na magsalita. Kailangan mong igalang ang kanilang mga limitasyon. Pero sa ganitong mga pagkakataon, nararamdaman ko ang bigat ng hindi pagiging ganap na bukas sa isa’t isa.

“Baby, kung may problema ka, alam mo namang makikinig ako. Aantayin ko na maging handa ka,” sagot ko, at pinisil ko ang kanyang kamay upang ipadama sa kanya na narito lang ako. “Dahil alam ko, na sa oras na handa ka na, masasabi mo rin sa akin ang bumabagabag sa iyo.”

Naniniwala ako sa kasabihang ‘If you love them, love their darkness too, not just their light.’ Lahat tayo may pinagdadaanan, at ako, handang tanggapin ang lahat—kahit ang mga bahagi ng kanya na hindi ko kayang unawain. Kahit ang mga aspeto ng buhay niya na puno ng kalungkutan, ako’y maghihintay. Hindi ko siya pipilitin na baguhin ang sarili niya, pero gagawin ko ang lahat para siya’y maging masaya.

“Salamat,” bulong niya, at iniwasan ang mga mata ko.

“Basta’t nandiyan lang ako, baby. Hindi kita iiwan.”

Tinutok ko ang mga mata ko sa kanya, at ang mga salitang iyon ay hindi lang simpleng pangako. Ito ay isang saloobin—isang pagsasabi na hindi ko siya bibitawan, hindi ko siya iiwan. Kahit gaano kalalim ang dilim na kinasasangkutan niya, ako ay maghihintay, at magiging liwanag para sa kanya.

Pangako ko sa sarili ko, kahit anong mangyari, hahawakan ko ang kamay niya ng mahigpit. Hindi ko siya bibitawan. Kung ang daan na tatahakin namin ay puno ng pagsubok, andiyan ako upang maglakad kasama siya. Kung ang buhay niya ay puno ng kabiguan, andiyan ako upang magsilbing lakas.

Hindi ko alam kung anong hinaharap namin, o kung anong mangyayari sa susunod na araw. Pero isang bagay lang ang sigurado: magiging magkasama kami sa lahat ng mga pag-subok, at magsasama sa lahat ng mga saya. At sa mga gabing puno ng kalungkutan, ako ay magiging liwanag na mag-aalab sa madilim na mga sulok ng kanyang puso.

Hawakan ko siya ng mahigpit—hindi ko ito bibitawan. Ang mga salitang iyon ay nag-ugat sa puso ko, naglalakbay mula sa aking bibig at umabot sa kanyang puso. Parang hindi sapat ang mga simpleng aksyon at salita upang ipakita ang nararamdaman ko. Ngunit sa mga sandaling ito, ang hawak ko sa kamay niya ang nagsisilbing buo at tapat na pangako—isang bagay na hindi mababali, hindi matitinag.

Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kayang maghintay, hanggang kailan ko kayang magpatuloy na magbigay, na magtiwala. Pero sa ngayon, ang bawat paghinga ko ay nakasalalay sa kanya. Hindi ko siya bibitawan, hindi ko siya iiwan, kahit na ang mundo ay puno ng hindi kasiguraduhan.

Nararamdaman ko ang bigat sa kanyang dibdib. Hindi ko siya kayang baguhin, hindi ko kayang pilitin siya na magbukas, pero handa akong maghintay. Handa akong magpatuloy, maglakbay sa landas na hindi ko alam kung saan patungo. Hindi ko alam kung anong kahihinatnan nito, pero sigurado ako sa isang bagay—ayokong mawala siya sa akin.

Tinitingnan ko siya, pinagmamasdan ang mga galos ng kanyang kaluluwa na hindi kayang ipaliwanag ng mga salitang ginagamit natin. Parang hindi ko kayang pawiin ang lahat ng kanyang hinagpis, pero sa mga simpleng bagay, alam kong magbibigay ako ng saya, ng kahit isang sandali na magpapagaan sa puso niya.

"Baby," bulong ko, at nilapitan ko siya.

Tulad ng mga oras na hindi ko kayang ipaliwanag kung bakit ako nandiyan para sa kanya, wala rin akong katumbas na paliwanag kung bakit ko siya patuloy na pinipili. Hindi ko siya minahal dahil lang sa kanyang mga ngiti o mga tagumpay, kundi dahil sa kabuuan niya—pati na ang mga bahagi ng kanya na hindi niya kayang ipakita sa mundo.

Ang mundo, madalas, ay puno ng ingay. Ngunit ang pagiging tahimik ko sa tabi niya ay naging isang sinag ng liwanag na naglalakbay sa dilim ng kanyang puso. Hindi ko alam kung anong hinaharap namin, ngunit alam ko na sa bawat hakbang, magkakasama kami. At habang buhay ay nakatanim sa puso ko ang pangako: hindi kita bibitawan.