Artık Geçmişiz | HYUNİN

Yakarış

Karşımda gördüğüm Hyunjin ile donakalmıştım. Songkang'ın silüeti gözlerimin önüne geliyor düşünmemi engelliyordu. Ellerim tekrardan titremeye başladı, bu serin havada terlemeye başladım, nefes alış verişlerim düzensizleşmiş neredeyse her nefes aldığımda ciğerlerimi yanıyordu.

Hyunjin'e olan şaşkınlığım geçmiş onun bana olan şaşkın bakışlar yerini almıştı. Ama bir sorun vardı gözüm kararıyordu. Gördüğüm son şey Hyunjin'in yüzüydü.

.
.
.

Gözlerimi açtığımda siyahlara bürünmüş bir odada yatakta uzanıyordum. Aklıma son yaşananlar gelmişti. Hyunjin... O çocuk bunu bütün okula yayacak kadar kurnazdı. Eline daha fazla koz vermeden buradan çıkmam gerekiyordu.

Ayaklanıp kapıya gidecektimki başım döndü ve tekrar yatağa düştüm. Nefes alıp verdim ve tekrar denedim. Duvardan destek alarak kapının önüne kadar gelmiştim. Kolu tam indiriyordumki karşıma Hyunjin'in çıkması ile üstüne düşmüştüm. Hyunjin beni kolları arasına aldı. Belimden tutup
"Nereye kaçtığını düşünüyorsun seni küçük? "
Yatağa yürüttü beni ve karşıma oturdu.

Kollarını bağlayıp bişeyler demem için bekliyordu.
"Sana bişey açıklamak zorunda değilim."
Arkama dönüp gidecekken
"Evet zorundasın o halde evimin kapısına dayanmış bayılmak ve benim sen ile ilgilenmemi beklemekle olmuyor o işler. "
İç çekip arkama döndüm. Bir açıklama bırçluydum ama bunu Hyunjin'e yapmak biraz tehlikeliydi.

"Özel bir durum var ondan anlatamam"
Yüzüme boş boş bakıp anlatamamı bekledi tekrardan.
"Ahh, tamam anlatacam ama lütfen anlattıklarım bu odada kalsın"
Karşısına oturdum ve olanları düşündüm.

"Psikolojik sıkıntılarım olduğundan kendimi iyi hissedemedim. Az önce de şiddetli bir kriz geçirdim. Annemler de yurtdışındalar ondan gelebilecek tek kişi komşudur ama onun da sen olduğunu bilmiyordum. Özür dilerim bana bakmak zorunda jaldığın için. "
Tekrar kapıya doğru gittim.
"Tamam anladım ama bu sıkıntılar neden oldu? "
"Orası da bende kalsa olur mu? "
"Olur ama...  İlaçlarını neden almadın? "
Ona döndüm yine
"İlaçlarımı alıyorum ama dediğim gibi artık hastalığım şiddetlendi ilaçlarımın değişmesi gerekiyor. Annemler geldiğinde bunu düzeltirler. "
Yüzüme yine boş boş bakıyordu ama sanki bişeyler düşünüyordu. Tekrar teşekkür edip çıktım evden.

Karşı tarafa kendi evine geçtim ve beni bekleyen yine koca bir yanlızlıktı. Elimi yüzümü yıkadım ve bu aralar sıkça oturduğum koltuğa oturdum.

Acaba o evde Hyunjin değil de bir başkası olsaydı yine bana yardım edermiydi. Onun kadar cömert olur muydu. İyiki Hyunjin vardı. O olmasayadı daha da kötü olabilirdim. Yüzüme uzun zamandan sonra bir gülümseme gelmişti. Beni burada bırakıp giden anneme karşı Hyunjin daha sıcak gelmişti gözüme. Bunları düşünürken dılarıdan bir araba sesi geldi. Pencerenin önüne geldiğimde Hyunjin'in arkadaşlarının geldiğini görmüştüm.

Tabi başka kim olabilirdi. Ne yani gerçekten kendime misafir mi beklemiştim. Kim gel bilirdi ki yanına sen kimsin Jeong sen kimsin. Etrafında jim kaldı ki senin herkes senden kaçıyor. Senin çevren boşken insanların çevresi dopdolu. Hyunjin'in senle konuştuklarını düşünmeye bile fırsatı olmuyordur arkadaşlarından. Sen onun için düşünülecek biri değilsin Jeongin.

Hyunjin'in gülümsemesine baktım gerçekten güzeldi. Arkadaşların sarılıp kahkaha atması ister istemez beni de gülümsetmişti. Gülümsemesi sıcak ve samimiydi. Ama ben... benim çevrem bile yoktu. Beni böyle gülücüklere boğacak tek birisi bile yoktu yanımda. Gözümden bir yaş aktı tekrardan ve üst kata odama doğru ilerledim.

Songkang'ın silüeti yüzünden kendimi kirli hissediyordum.Odamdaki banyoya girdim. 1-2 saat belki duşta kaldım. Kendimi berbat ve çökmüş hissediyordum. Pijamalarımı giydim ve yarın mutsuz olsam bile mutlu olacağıma dair kendime söz verdim ve uyudum.

Bu da böyle bir bölümdü bugün tekrar bölüm atabilirim.
Ayrıca yeni bir kitaba başlamak istiyorum. Adını daha tam olarak belirlemedim ama bomba gibi olacak.
Nasıldı?
Okuyanlara teşekkür ederim?
Oy?!?!????
🩷🩷