Artık Geçmişiz | HYUNİN

Güzel Günler Çok Uzakta Değil

Bir haftadır kendimi hiç olmadığım kadar mutlu ve huzurlu hissediyorum. Annem yanımdayken bile bu kadar iyi hissetmemiştim. Hyunjin ile sevgili değildik çünkü ben daha çok erken olduğunu ve bunu sonraya erteleyebileceğimizi söylemiştim. O da bu kararımı anlayışla kabul etmişti.

Bu bir haftada okulda sıra arkadaşım olmuş ve beni bir yanlızlıktan kurtarmıştı.

Ayrıca bana zorbalık yapmaya ve aşağılamaya gelen kuzeni Yeonjun'u da benim için karşısına almıştı. Yeonjun Hyunjin'den çekinmiş olmalı ki üstelemeyerek küçük bir laf dalaşı ile peşimi bırakmıştı.

Yemekhanede ve kantinde yanımdan ayrılmıyor yemeğini gelen onca kıza rağmen benimle yiyiyordu. Bu bana kendimi oldukça özel hissettirmişti.

O eve normalde şoförü ile giderdi ama şu son bir haftadır benimle otobüs kenarlarında geliyordu. Buna gerek olmadığını söylesem de söz dinlemiyordu.

Okuldan geldikten sonra 1 saatliğine eve gidip duş alıyor ve yemek yiyordu. Ben de aynı şekilde işimi 1 saate sığdırıyordum. Sonra ya ben ona gidiyor ya da o bana geliyordu. Beraber ödevlerimizi yapıp ders çalışıyorduk. Sonra da ya film izliyor ya yemek yapmaya çalışıyor -çoğuna yemek bile denemez- ya da masa oyunları oynuyorduk.

Onu şimdiye kadar bana fazlasıyla bağlı bir arkadaş olarak görmüştüm. Bir yanım bu zırvalıkları bir kenara atıp Hyunjin'e koşmamı bir yanım ise biraz daha zaman tanımamı söyüyordu. Bense arafta kalmıştım. Gerçi bu çok önemsediğim bir konu değildi çünkü zamanda ayaklarımın kendi isteği ile ona gideceğini biliyor sadece uygun bir zamanını kolluyordum.

Annemler beni sık sık aramış, günden güne daha da iyi göründüğüm için mutlu olmuşlardı. Her ne kadar beni burda yalnız bıraktıkları için üzülsem de Hyunjin onların yokluğunu aratmıyordu. Gelecek haftaya annem, erkek ve kız kardeşimin geleceğini söylemişti babam. Bunu haber beni çok ama çok mutlu etmişti. Annemin o hasret kadığım kokusunu ciğerlerime çekecek ve hasretimi giderecektim belki de ona kızacaktım beni kendisinden bu en zor zamanlarımda mahrum bıraktığı için ama iki güne tekarar barışacaktık.

Anneme çok düşkündüm. Bütün yaşamım boyunca yenımda kalıp hiç ayrılmayn tek kişi oydu çünkü. Bu kısa ayrılık bile beni mahvetmişiti. Çok abarttığımı düşünüyor ama bu konuda kendimi durduramıyordum.

Galiba hayatım sonunda önceki zamanlara nazaran daha da iyileşmiş duruyordu. Bu son zamanlarda mutlu olamın kaynağıydı.

Tabi ben karışmadan bu işler olmaz. Çok büyük kaos(lar) yolda. Bu bölüm geçiş bölümü gibi bişey olduğundan kısaydı.

Angst olsun mu olmasın mı karar veremedim. Yorumlarda buluşsak iyi olur.

Başka bir kitap yazdığımdan bu fice tam anlamıyla zaman ayıramadım. Kusura bakmayın.

Yarın yeni bölüm gelecek.
Teşekkür ederim
🩷🩷