KORKU KİTABI DEĞİLDİR!
Nereye koştuğunu bilmeden koşan birine ne yardım edebilir? Durduramazsınız ama eşlik edebilirsiniz. Eflal'in hem koşup hem yolunu nasıl bulduğunu beraber okumaya ne dersiniz?
********
'1. Kitap arkası'
Üzerimdeki onca kıyafete...
Yazardan not: Evet 2. Bölümle tekrar karşınızdayım. Umarım beğeneceğiniz bi bölüm olur. Bu bölüm 1411 kelime. Çokta fazla uzun değil :) He bi de unutmadan tarihlere bakın ;)
Bölüm şarkısı: Tarkan - Kış Güneşi
Olsun. Bi gün mutlaka dinleyin 👌🏻
Her bölüme bi emoji bırakıcam böylelikle yorum yaparak bana destek olabilirsiniz (:
Bu bölümün emojisi de Eflal ile tanışmanızın şerefine 🌬🌬 Olsun..
İyi okumalar...
********
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yeni bir başlangıç, çekilen acıların üsüne örtülen bir çarşaftır.."
********
03.06.2021
Yüzümdeki gıcık gıdıklanmadan dolayı rahatsız oldum ve tabiki reflex olarak burnumu kaşımak için elimi yüzüme yönlendirmemle çığlık atarak ayaklanmam bir oldu.
Etrafımda kahkaha atıp gülen suratları incelediğimde, yine sınıfın arka sırasında uyuya kalıp biricik sınıf arkadaşlarımın eşek şakasına kurban gittiğimi fark ettim. Yüzüm ve sol elim krem şanti içindeydi. Yada traş köpüğü. Sahi ne bu?
"Hahaha. Gülümseee!" Diye bağıran Murat'a döndüğümde her şeyin onun başının altından çıktığını kavramam tabiki uzun sürmedi. Buna cesaret etmeyecektin.. Sen artık ölüsün Murat!
"Ben senin var ya! Gel buraya uyuz herif!" Diye bağıra bağıra arkasından okulda koşturmaya başladım. Acilen o telefonu elime geçirmem gerekiyordu yoksa okulun sitesine atardı. Murat bunu yapmadan asla duramazdı ve benim bunu engellemem de şarttı. He bir de Murat'ı gebertmem!
Bu arada benim adım Eflal 17 yaşında lise 3. sınıf öğrencisiyim. Genelde en önemli ilkem küçüklerimi korumak büyüklerimi saymaktır ama şu an tek bir ilke tanıyorum o da Murat'ın gırtlağına çökmek!
Bütün okulun bahçesinde 3-5 tur attıktan sonra yakalayamayacağımı anlayıp vazgeçtim ve koşmayı bırakıp ellerimi diz kapaklarıma koyarak nefes alış verişimin düzene girmesini bekledim, tabi karşımda sırıtan Murat hiç kaçırır mı fırsatı hemen arkasına dönüp "Ne o 6 tur yordumu seni." Dedi. Yüzünde ki sırıtışı daha da büyüyordu, sanki imkanı varmış gibi. "Biz doğuştan antremanlıyız güzelim!" Diye bağırıp tekrar ve tekrar sırıtarak sol gözünü kırptı.
Demek 6 tur koşmuştuk benim için büyük bi skordu bu. Vay canına. Ellerimi diz kapaklarımdan çektim ve gözlerimi üzerine dikip "Herkes senin gibi sabahtan akşama antreman yapıp futbol oynamıyo canım!" Diye bağırıp ona hiçte içten olmayan alaycı bi tebessümle baktım. Ah elimden gelsede ağzının ortasına bi yumruk bıraksam.
