KORKU KİTABI DEĞİLDİR!
Nereye koştuğunu bilmeden koşan birine ne yardım edebilir? Durduramazsınız ama eşlik edebilirsiniz. Eflal'in hem koşup hem yolunu nasıl bulduğunu beraber okumaya ne dersiniz?
********
'1. Kitap arkası'
Üzerimdeki onca kıyafete...
Yazardan not: Herkese merhabalar. Yeni bir bölümde daha beraberiz. Diğer bölümlere göre daha kısa bir bölüm oldu. Sebebi ise bağlayıcı bir bölüm olması. Aradaki dengeyi sağlamak için serpiştirilmiş bir bölüm. Tam 5.471 kelime.
Bölüm şarkısı; Bağzıları - Zaten kırılmış bir kızsın olsun...
Bölüm emojisi 💫💫 bu olsun (:
İyi okumalar :)
********
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sevmediğim bütün güllerin dikenleri bana battı." ********
Evin önünden gelen araba sesleri uykumdan sıyrılmamı sağladı. Zaten uyku ile uyanıklık arasında gidip geliyordum. Telefonumun saati 02.18'i gösteriyordu.
Hemen yatağımdan fırlayıp üzerime kalın ve uzun bir hırka aldım ve odamdan dışarı çıkarak evin girişine doğru koşturdum. Kapının açılma sesiyle içimde küçük bir heyecan filizlendi. Bu gece babam dönmez diye düşünürken gelmişti ki bu ilaç gibi bir şeydi.
"Eflal!?" Babamın hem soran hem de meraklı sesini kucağına atlayarak cevapladım.
"Kızım iyi misin?" Sesi artık endişeli çıkıyordu. Boynundan ayrılmadan cevap verdim.
"İyiyim baba. Sadece yokluğun beni tedirgin ediyor." Sıkı sıkı sarıp kokusuyla boğuldum. Sanki uzun zamandır görüşmüyor gibiydik. Ki zaten öyleydi. Özlem birikimiydi galiba bu sevgi gösterisi.
"Şşş. Tamam sakin ol ben yanındayım. Bu saate kadar neden uyumadın sen?" Babamdan ayrılıp gözlerinin içine baktım.
"Uyuyamıyorum. Güvende değilmişim gibi."
"Yıllardır yaşadığımız ev burası kızım nereden çıktı bu korku?"
"Ben hala alışamadım sanırım." Artık yere bakıyordum. Ve sesim olabildiğince kısık çıkıyordu. Kastettiğim Nefes ile babasıydı. Babam da anlamıştı. Ama arkasında Ateş amca dikeldiğine göre fazla uzamaması gereken bir konuydu. Babamı anlayışla karşılayıp konuyu değiştirdim.
"Hoşgeldin Ateş amca!"
"Nefes nerede?"
"Her zaman ki gibi ne kadar kibarsınız." Yüzüme pekte sevimli olmayan bir gülümseme yerleşmişti.
"Hoş buldum Eflal. Nefes nerede?"
"Bilmem."
Yavaşça salonun ışığını açıp içeri giren Ateş amca ağır adımlarla koltuğa ilerledi ve sonunda beklemediği görüntüyle karşılaştı. Sanki bir an ağır çekim kadar yavaş geçmişti zaman.
