ZAİL

V.Bölüm

     "Ben ona düğümlüydüm, o geçmişteki      acılarına..."

"Avşin yaşıyor.Ananla baban ailemizle bir olup oyun oynamışlar size.Bunu herkes biliyor Cihan senin o çok sevdiğin karın bile sana gözünün içine baka baka yalan söylüyor."

Demişti Baran Cihan'a konağa gelmeden önce.Duyduklarıyla şoka giren Cihan inanmadı ilk yapamazlardı böyle birşeyi.Bu kadar büyük bir yalan söylenemezdi.Ellerine verilen resimlerde Asmin ile Baran vardı.İnanmamıştı söylenenlere Baranın oyunları diye inkar etmişti.Ama konağa gittiğinde annesiyle karısının konuşmalarına denk gelip Asminin yaptığı açıklamayla Baranın söylediklerinin gerçek olduğunu anlamıştı.
Bir yere tutundu Cihan sendeleyerek hayal kırıklığıyla baktı karşısındaki insanlara taş üstüne taş kalmayacaktı.

"Bu...Bu nasıl olur?Nasıl yaptınız..."
Cihan en çok Asmin'e kırılmıştı.Herkesden beklerdi ama onun böyle bir yalana ortak olacağını beklemezdi.

Asmin dolu gözlerle şoka uğrayan adama yaklaştı,koluna dokundu.Hızla kolunu çekti adam.

"Cihan...Biliyorum çok zor bir durum.Ama ne olur yapma böyle." Başına geleceklerden habersiz kadın kocasına söylediği gerçeklerle onun yıkıldığı görüntüsüyle karşı karşıya kalmıştı en az onun kadar kendisininde canı yanıyordu.

Cihan derin bir nefes aldı karşılarına dikildi öfkeli gözlerle.

"Lan böyle bir oyun oynanırmı!Hiçmi acımadınız he ana,baba!"

Etraftaki eline geçirdiği eşyaları fırlatarak yere savuruyordu genç adam.Kolay şey değildi öğrendiği gerçekler.Asminin karşısına dikildi yeşil kırmızı gözleriyle kendisine bakıyordu,onunda gözleri dolmuştu.

"Ya sen Asmin!Sen nasıl yaparsın böyle birşeyi nasıl ortak olursun bunların yalanlarına he!Nasıl hemen gelip bana söylemezsin ne zamandır biliyordun ne zamandır gözümün içine baka baka hiç birşey yokmuş gibi davranıyordun!"

Yutkundu Asmin,kocasının dedikleriyle boğazına bir yumru oturmuştu.Kendisininde onlara ortak olduğunu nasıl düşünürdü.

"Cihan sen diyorsun...Ben...Hiçbirşey yapmadım sana anlattım işte gerçekleri.Ben sana yalan söylemedim."

"Ben...En çok sana güvendim Asmin.Sen!o adamla arkamdan iş çeviriyormuşsun!Sana nerdesin diye sorduğumda bana yalan söyledin meğer o adamlaymışsın!"

Yaşlı çift oğullarının gerçeği öğrenmesiyle sakinleştirmeye çalışıyorlardı onu araya girmek istemişlerdi.

"Oğul dur bir otur dinle!Hemen yakıp yıkma heryeri Asmin'in hiçbir suçu yoktur.Gelinim doğru söyler.Herşey bizim suçumuz bir oynadık bu oyunu!"

Cihan işaret parmağını kaldırdı öfkeyle baktı konuşan anasına.Tıslayarak cevap verdi.

"Ana!Bana artık yalan söylemeyi bırakın!Bana en büyük kötülüğü ailem yapmış!En büyük düşmanım sizmişsiniz meğer! Avşin'e acımadınız bana nasıl acımadınız gözlerinizin önünde ne acılar çektim ben!"

Artık söylenilen hiçbirşeye inanmıyordu Cihan,kime inanacağını şaşırmıştı.Gözü ağlayan karısını bile görmüyordu sinirden.Hızla odadan çıktı avluya doğru yürüyordu.

Asmin kocasının peşinden koştu kocasının bu tepkisiyle ne yapacağını şaşırmıştı,söylemekle kötümü etmişti.Neden böyle yapıyordu?

"Cihan!"

Koşarak kocasını durdurmaya çalışıyordu,tuttu kolundan çevirdi kendisine ağlayarak.